Chapter 7

1045 คำ
หลังจากไปจอดรถเสร็จผมก็รีบวิ่งไปหน้าผับทันที ผมกลัวน้องมันรอนานแล้วอีกอย่างนี่มันผับอันตรายรอบข้าง โดยเฉพาะถ้าปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆสวยๆยืนโดดเดี่ยวคนเดียวเนี้ยไม่รอดแน่ๆ "ไม่ได้มาคนเดียวซะหน่อย" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแต่อยู่ด้านหลังของไอ้ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางจะเป็นคนเอเชียเพราะไม่เหมือนคนแถบยุโรป แล้วท่าทีที่คุยกันดูสนิทสนมแบบนั้นมันคืออะไร "แล้วมากับใคร" ไม่พูดเปล่ายังเขยิบหน้าเข้าไปใกล้พิชชาจนเกินไปแทบจะกระซิบกระซาบข้างใบหูกันอยู่แล้ว ผมนี่เห็นแล้วขึ้นเลย โมโห "มากับผัวครับ รู้แล้วออกห่างๆด้วยไม่งั้นจะโดน" ผมเดินเข้าไปโอบรอบเอวพิชชาไว้แน่นจ้องมองหน้าไอ้หน้าตี๋นั้นอย่างไม่พอใจสุดๆ มันมองผมสลับกับพิชชาจากที่ทำหน้างุนงงก็เปลี่ยนมาเป็นหน้านิ่งๆ "แฟนยูเหรอพิชชา" ไม่มองหน้าผมแต่หันไปจ้องหน้าพิชชาอย่างต้องการคำตอบ หึหึ ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องหรือไงวะถึงต้องถามย้ำไปย้ำมาเนี้ย "คือพี่ธามเขาเป็นพะ" "ผัว! เป็นผัวจะถามทำไมนักหนา พิชชาจะไปมั้ยวันเกิดเพื่อนถ้าไม่ไปก็กลับ" ฉันช็อคกับคำพูดของพี่ธามไปเรียบร้อย ผัวบ้าผัวบออะไรเล่าอิตาพี่ธามคนบ้า "ปะ ไปสิ ป่ะ ไปกัน" ฉันรีบลากเขาเข้าไปทันที ขืนอยู่ข้างนอกต่อมีหวังสองคนนี้ได้วางมวยกันแน่ๆ อีกอย่างนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่พี่เขาทำแบบนี้ ฉันคิดว่าปะป๊าคงจะส่งพี่ธามมาดูฉันแหละมั่ง คงกลัวว่าจะมีผู้ชายอื่นมาเกาะแกะฉันเพราะปะป๊าไม่ยอมให้ฉันมีแฟนไงเขาหวงฉันจะตาย อีกอย่างคนอย่างพี่ธามนะเหรอจะมาคิดอะไรแบบนั้นกับฉันจริงๆ ไม่มีทางซะหรอก!!!! "อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนไม่งั้นเรื่องนี้ถึงหูอาแบร์รี่แน่" ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ โหมดพี่ธามคนดุมาอีกแล้วสินะ "พี่จะมาโกรธพิชชาทำไมก็ยองเจเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนกับพิชชาจะไม่ให้คุยกันได้ไงเล่า!!" "มองไม่ออกเหรอว่ามันคิดยังไงกับเราอ่ะ อย่าให้พี่เห็นนะว่าไปใกล้ผู้ชายคนไหนอ่ะ พี่เอาไอ้นั้นตายแน่!!!! " ฉันมองหน้าเขากลับอารมณ์ฉันเริ่มเดือดขึ้นมาแล้ว "พี่เป็นอะไรทำไมต้องทำมาห่วงมาหวงพิชชาด้วย ผัวก็ไม่ใช่ เป็นอะไรห๊ะ" เขาเหมือนจะสะอึกกับคำพูดฉันเล็กน้อยก่อนจะเงียบไป สักพักก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ " ไม่ได้เป็นอะไรพี่แค่เป็นห่วงพิชชาไม่อยากให้พวกผู้ชายมาใกล้ คือ.. เอ่อ คือ อาแบร์รี่สั่งมาให้พี่ดูแลพิชชาดีๆนะ อือใช่ๆ" ฉันสะบัดหน้าหนีเขา ทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บตรงอกด้วยที่รู้ว่าพี่เขาทำแบบนี้เพราะปะป๊าฉันสั่ง ไม่ใช่เพราะเขาหึงหรือหวงฉันจริงๆ "พิชชาคิดว่าคงจะอย่างงั้นแหละ เพราะถ้าปะป๊าไม่สั่งพี่ก็คงไม่มาสนใจพิชชา ไม่มาทำแบบนี้กับพิชชาหรอก !!! " พูดจบฉันก็เดินดุ่มๆขึ้นไปข้างบนทันที ฉันโกรธเขามากๆเลยแหละ ไม่รู้ว่าโกรธเพราะคำพูดของเขา การกระทำของเขาหรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว " เฮ้พิชชาทำไมยูมาช้าจัง" จอนนี่เจ้าของงานวันเกิดวันนี้ตะโกนทักฉันมาแล้วเดินเข้ามากำลังจะสวมกอดทักทายฉัน ก็ถูกพี่ธามผลักออกซะก่อน "อย่ามาใกล้พิชชาถ้ายังอยากให้งานวันนี้สนุก " พอจอนนี่ได้ยินดังนั้นรีบผละออกจากฉันแล้วหัวเราะแห้งๆส่งมาทันที ฉันไม่สนใจพี่ธามที่จ้องเขม่งมองมาทางฉันเหมือนไม่พอใจฉันอยู่ ฉันหันไปส่งยิ้มให้กับจอนนี่ก่อนจะยื่นของขวัญไปให้ "สุขสันต์วันเกิดนะจอนนี่ ขอให้ยูมีความสุขมากๆนะ" ฉันอวยพรเขาพร้อมกับยื่นของขวัญใส่มือเขา เขารับไปเก็บไว้จากนั้นก็เชิญชวนฉันกับพี่ธามให้นั่งลงตรงโซฟาเขานั่งลงข้างๆฉันแล้วก็ถอดเสื้อชั้นนอกของเขามาวางไว้ตรงขาฉัน "ในนี่ไม่ได้หนาวซะหน่อยจะเอามาคลุมให้เพื่อ" ฉันชักสีหน้าใส่เขาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ เขาจ้องหน้าฉันกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร "นั่งขนาดนี้จะโชว์ขาให้ไอ้พวกผู้ชายดูหรือไง" ฉันหันหน้าไปมองหน้าเขานิ่ง "โชว์ไม่โชว์มันเรื่องของพิชชา มันขาพิชชาไม่ใช่ขาพี่ธามซะหน่อย ยุ่ง" " จะเอาแบบนี้ใช่ไหมพิชชา" เขากดเสียงให้ลงต่ำกระซิบข้างๆหูฉันจนฉันต้องรีบเงียบทันที เพราะถ้าเสียงแบบนี้คือพี่เขาโกรธมากๆแล้ว ฉันจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะหยิบเสื้อเขามาคลุมไว้ตรงขาของฉัน " พิชชายูจะดื่มหน่อยไหม" ฉันพยักหน้าเบาๆยื่นมือไปรับแก้วมาจากจอนนี่กำลังจะยกดื่มก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้ซะก่อน "ถ้าดื่มแล้วเมารับรองคืนนี้พิชชาได้มีพี่เป็นผัวแน่ ไม่เชื่อก็ลองดื่มสิ" ฉันปัดมือเขาออกก่อนจะมองหน้าเขาอย่างท้าทาย "คนอย่างพิชชาไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นรวมถึงพี่ธามด้วย พี่ไม่มีวันได้แตะต้องตัวพิชชาหรอกไอ้คนใจร้าย ไม่มีวันซะหรอก หึ" พี่ธามยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพิงโซฟาอย่างสบายๆ "เอาสิงั้นก็ดื่มเลย แล้วถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วมีผัวชื่อธามก็อย่าร้องแล้วกัน"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม