TOXIC03:ไม่ได้รัก
1950 คำ
TOXIC 03
**************************
[PERTH : SAID]
ผมกลับมาที่ห้องของตัวเองที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำเรื่องนั้นกับพราวหรอกนะ
แต่ผมอยากให้เธอรู้ไงว่าผมไม่เคยมองเธอเป็นเหมือนน้องสาวของผมเลย และผมก็ไม่ต้องการมีน้องสาวด้วย
รู้นะว่าการที่ทำแบบนี้มันเป็นการทำร้ายเธอให้เธอเจ็บปวดมาก แต่ผมก็เลือกที่จะทำ ผมไม่ได้เกลียดเธอแต่สิ่งที่เธอทำมันก็ทำให้ผมรับไม่ได้เหมือนกัน
เมื่อก่อนผมเคยมองว่าเธอเป็นเด็กที่น่ารักมากเลยนะ จนกระทั่งผมเห็นเธอเดินออกมาจากห้องนอนของพ่อนั่นแหละที่ทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนไปทันที
คงไม่ต้องถามหรอกนะว่าเข้าไปทำอะไรในห้องนอนกันสองคนในช่วงเวลากลางดึกที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว
ผู้หญิงแพศยาที่ใช้ความอ่อนแอมาทำให้ผู้ชายหลงรักน่ะบอกเลยว่ามันใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอกนะ
ไม่ว่าเธอจะอ้อนผมด้วยวิธีไหนมันก็ไม่มีวันที่ผมจะรักเธอได้ลงเลย แล้วแบบนี้คิดว่าผมจะยังมองว่าเธอเป็นน้องสาวได้อีกหรือเปล่าล่ะ
ยอมรับเลยนะว่าพราวเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งเลยล่ะ เวลาที่เธอยิ้มแม่งโคตรน่ารักเลย ตอนแรกผมก็เอ็นดูเธอนะ
แต่พอรู้ว่าเธอเป็นคนยังไงความคิดของผมมันก็เปลี่ยนไปทันที ที่ผมไม่ถามว่าเธอเข้าห้องพ่อผมไปทำไมเพราะผมรู้ไงว่าต่อให้ถามไปยังไงเธอก็ไม่ยอมบอกความจริงกับผมอยู่แล้ว
ก็ไม่รู้จะถามไปทำไม สิ่งที่ผมอยากให้เธอสัมผัสก็คือความเสียใจ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันได้มีความสุขไปตลอดแน่
เพราะผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่แบบไม่เหลือใคร และไม่มีใครต้องการเธอ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่หน้าเงินแบบนี้ ที่เข้าหาพ่อผมคิดว่าจะเรื่องอะไรล่ะถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน
“เพิร์ธพ่อมีเรื่องอยากคุยกับแกหน่อย”
พ่อเดินเข้ามาในห้องของผม เมื่อกี้ผมเองก็ลืมล็อกห้องเอาไว้ด้วย ผมหันไปมองพ่อที่มองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
ก่อนที่พ่อจะบอกว่าพ่อจะวางมือแล้วให้ผมทำธุรกิจสนามแข่งรถต่อจากพ่อ เมื่อก่อนผมก็เป็นคนลงแข่งนะแต่พ่อไม่เห็นด้วยที่ลูกชายผู้บริหารจะทำแบบนั้น
มันก็เลยทำให้ผมเลิกแข่งรถไปแล้วหันมาทำธุรกิจกับพ่อแทน เรื่องนี้ผมเองก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าพ่อจะวางมือแล้วให้ผมดูแลต่อเอง
ที่ผ่านมาผมก็ดูแลในฐานะรองประธานเท่านั้น แต่ต่อไปผมก็คงจะกลายมาเป็นผู้บริหารเต็มตัวแล้วล่ะ
“พ่อจะวางมือให้แกดูแลธุรกิจสนามแข่งรถต่อจากพ่อ พ่อคิดว่ามันถึงเวลาที่แกจะเป็นผู้ใหญ่สักทีนะ”
“พ่อพูดเหมือนว่าที่ผ่านมาทำงานเล่นๆ ?”
ผมเลิกคิ้วถามพ่อกลับไป เพราะคำพูดของพ่อเมื่อกี้เหมือนว่าผมไม่เต็มที่กับการทำงาน
ไม่ว่าพ่ออยากให้ผมทำอะไรผมก็ทำตามที่พ่อบอกทุกอย่าง แล้วอะไรคือการที่พ่อมาพูดแบบนี้ พูดเหมือนผมไม่โตเป็นผู้ใหญ่ที่เต็มที่กับการทำงาน
พอผมถามพ่อกลับไปแบบนั้นพ่อก็จ้องหน้าผมไม่ละสายตาไปไหน ก่อนที่พ่อจะพูดขึ้นมาว่าอย่าคิดว่าพ่อไม่รู้ว่าผมไปทำเรื่องอะไรไม่ดีมา
อืม ถ้าพ่อพูดแบบนี้มันก็ทำให้ผมรู้แล้วล่ะว่าพ่อก็คงเห็นว่าผมเดินออกมาจากห้องของพราว
และการที่ผมเข้าห้องเธอไปก็คงมีอยู่เรื่องเดียวเหมือนกันที่จะทำให้พ่อคิดแบบนั้น
“หนูพราวเป็นเด็กดีพ่อไม่อยากให้แกทำไม่ดีกับหนูพราว ตอนนี้แกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเพิร์ธควรรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ”
“แล้วพ่อล่ะรู้หรือเปล่าว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ?”
“แกหมายถึงอะไร?”
“เปล่าครับ ผมก็แค่ถาม”
“เอาเป็นว่าพ่อไม่อยากให้แกรังแกหนูพราว เพราะยังไงแล้วหนูพราวก็เป็นน้องสาวของแก”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรนะครับ”
ผมยักไหล่ตอบกลับไป ผมก็ยังไม่ได้ทำอะไรไงก็แค่เอาเท่านั้นเอง แค่เรื่องเอาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยต่อให้เธอจะไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อนก็เหอะ
แต่ดูเหมือนว่าเธอเองก็คงจะเชี่ยวชาญเรื่องนี้เหมือนกันนะไม่งั้นก็คงไม่กล้าเข้าห้องพ่อผมกลางดึกแบบนั้นหรอก
แต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูดให้มันเป็นเรื่องขึ้นมา พ่อมองหน้าผมแล้วพูดย้ำอยู่อย่างนั้นว่าพราวคือเด็กดีที่ผมไม่ควรทำร้ายเธอ
เอาเหอะ อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเพราะการที่พ่อมาพูดแบบนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้วล่ะว่าพ่อหลงพราวมากแค่ไหน ต่อให้ผมพูดอะไรไปยังไงพ่อก็คงไม่ฟังหรอก
ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป หลังจากที่คุยกับพ่อเสร็จแล้วผมก็เดินออกมาดูดบุหรี่ที่ระเบียง
เรื่องที่พ่อมาพูดกับผมเรื่องของพราวมันทำให้ผมยิ่งมองเธอเปลี่ยนไปจากเดิม ยิ่งพ่อรักเธอมากมันก็ทำให้ผมไม่ชอบไง
ผมไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสาแต่ที่จริงแล้วเธอมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นเลยด้วยซ้ำ
แม้กระทั่งผมรู้ตัวตนของเธอแล้วเธอก็ยังไม่ยอมรับความจริงอีกว่าเธอแม่งไม่ได้ไร้เดียงสาแล้วไง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมที่ดูดบุหรี่อยู่นั้นก็ต้องบี้บุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วเห็นว่าคนที่มาเคาะประตูผมก็คือพราวเอง เธอมองหน้าผมโดยไม่ละสายตาไปไหน
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอกล้าที่จะมาหาผมแบบนี้ตั้งแต่ที่ผมเปลี่ยนไปจากเดิม
ผมมองหน้าเธอแล้วเลิกคิ้วถามทันทีว่าเธอมีอะไรกับผม เธอไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้ามาในห้องผมทันที
นี่ก็งงเหมือนกันที่เธอกล้าทำแบบนี้ ผมยอมให้เธอเดินเข้ามาในห้องแล้วจัดการล็อกประตูเอาไว้
พอเราอยู่ด้วยกันแค่สองคนแบบนี้พราวก็หันหน้ามามองหน้าผมที่ผมมองหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว
การที่เธอมาหาผมแบบนี้ก็คงมีเรื่องอยากจะพูดกับผมนั่นแหละไม่งั้นก็คงไม่กล้าที่จะมาเจอหน้าผมหรอก
“พราวมีเรื่องอยากมาถามพี่เพิร์ธค่ะ”
“เรื่องอะไร?”
“การที่พี่เพิร์ธเอาพราวเมื่อกี้เป็นเพราะพี่เพิร์ธเกลียดพราวใช่มั้ยคะ?”
คนตัวเล็กถามออกมาตรงๆ เหมือนว่าเรื่องที่ผมเอาเธอมันยังค้างคาใจเธออยู่ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้เกลียดเธอแต่ผมก็ไม่ได้รักเธอเหมือนกัน
ที่ผมเอาเธอผมแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอมันผ่านผู้ชายมาแล้วกี่แล้ว แต่ก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะว่าผมจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เพราะดูจากการที่เธอแต่งตัวเก่งแล้ว
ไหนจะเดินออกมาจากห้องพ่อผมตอนกลางดึกอีกมันทำให้ผมมองว่าเธอไร้เดียงสาไม่ได้จริงๆ ว่ะ
ผมไม่ได้ตอบคำถามของเธอได้แต่มองหน้าเธอกลับไป ที่จริงผมคิดว่าเธอเองก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะว่าผมทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรไม่น่าจะมาถามผมถึงที่นี่เลย
“ที่พราวมาถามเพราะพราวอยากรู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้พี่เพิร์ธเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอคะ ทำไมต้องข่มเหงพราวด้วย”
“เธอคิดว่าที่ฉันเอาเธอเพราะฉันเกลียดเธอว่างั้น?”
“หรือไม่ใช่คะ พี่เพิร์ธไม่เคยเห็นพราวเป็นน้องสาวของพี่เลย ทุกครั้งที่เจอกันพี่มักจะเย็นชาใส่พราว ทำเหมือนพราวไม่มีตัวตน”
“...”
“พราวก็แค่อยากรู้ว่าพราวไปทำอะไรให้พี่เพิร์ธเกลียดพราวขนาดนั้นก็เท่านั้นเองค่ะ”
คนตัวเล็กจ้องหน้าผมไม่ยอมละสายตาไปไหนเหมือนว่าเธออยากรู้ว่าผมทำแบบนั้นไปทำไมถ้าเกิดว่าผมไม่ได้เกลียดเธอ
ผมยกยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ ก่อนจะกระซิบพูดข้างหูเพื่อให้เธอรู้ว่าที่ผมทำแบบนั้นผมทำไปเพื่ออะไร
“ที่ฉันเอาเธอน่ะเพราะฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นน้องสาวของฉันไงพราว ผู้หญิงไม่รักดีอย่างเธอไม่ควรได้สิ่งตอบแทนที่ดีกลับไป”
พูดจบผมก็ผละออกจากเธอทันที และนั่นก็ทำให้เธอทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องในสิ่งที่ผมพูด แล้วถามกลับมาว่าเธอไปทำอะไรไม่ดีตอนไหน
เพราะตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมาก็มีแต่ผมที่ทำร้ายจิตใจเธอมาตลอด เธอรักผมเรื่องนี้ผมเองก็รู้แต่ทำไมต้องมาทำร้ายเธอแบบนี้
เธอระบายความในใจออกมาทั้งน้ำตาเหมือนเธอไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองไปทำให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจตอนไหน
แต่ถ้าเกิดว่าเธอเผลอทำแบบนั้นเธอขอโทษและอยากให้ผมยกโทษให้เธอได้มั้ย เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ผมเกลียดเธอหรือรู้สึกไม่ดีกับเธอเลย
หึ คิดว่าการมาบีบน้ำตาแค่นี้มันจะทำให้ผมรู้สึกผิดที่ทำร้ายเธองั้นเหรอ บอกเลยนะว่าผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยเว้ย กูแม่งโคตรเฉยๆ กับอะไรแบบนี้มากๆ เลยล่ะ
“งั้นบอกพราวได้มั้ยคะว่าพราวทำตัวไม่น่ารักกับเพิร์ธตอนไหน หรือทำอะไรให้พี่เพิร์ธไม่ชอบในตัวพราว พราวขอโทษได้มั้ยคะ พราวไม่ได้อยากจะทำให้พี่รู้สึกไม่ดีกับพราวเลยนะ”
“…”
“พราวทำให้พี่เพิร์ธไม่ชอบในตัวพราวขนาดนั้นเลยเหรอคะ ถึงไม่อยากเป็นพี่น้องกับพราวแล้ว”
“ฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นน้องสาวมาตั้งนานแล้วนะพราว และเรื่องนี้เธอเองก็น่าจะรู้ดีด้วย”
“ใช่ พราวรู้ค่ะ พราวแค่ไม่เข้าใจว่าพราวทำอะไรให้พี่เพิร์ธเกลียดขนาดนั้น”
“ออกไปจากห้องฉัน”
ผมไม่อยากจะมองหน้าเธอ แล้วบอกให้เธอออกไปจากห้องผมได้แล้ว สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้ผมไม่อยากเป็นอะไรกับเธอด้วยซ้ำ
และต่อให้ตอนนี้ผมจะยกโทษให้เธอแล้วเราสองคนก็กลับมาเป็นพี่น้องกันไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะอะไรรู้ป่ะ แม่งเอากันแล้วจะเป็นพี่น้องกันได้ยังไง
[PERTH : SAID END]
- ผู้เขียน
