TOXIC04:ิอย่าดื้อ
1696 คำ
TOXIC 04
***********************
ฉันเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกสับสนเหมือนเดิม เมื่อกี้ที่ฉันไปหาพี่เพิร์ธที่ห้องของเขาน่ะเพราะฉันอยากเคลียร์เรื่องของเราว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงทำกับฉันเหมือนฉันไม่มีความรู้สึก
เขาทำร้ายฉันเหมือนว่าฉันมันเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งของเขาเท่านั้น แต่ไปถามก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเลย
ไม่ว่าฉันจะถามยังไงเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา งั้นฉันก็คงปล่อยให้เรื่องของเรามันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แล้วล่ะ
ฉันไม่อยากไปถามอะไรจากผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เพราะบางทีสิ่งที่เขาทำลงไปก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีหรอกนอกจากว่าความสะใจที่เขาเห็นฉันเจ็บเท่านั้นเอง
สิ่งที่เขาทำกับฉัน ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะกลายเป็นผู้ชายที่ใจร้ายได้มาขนาดนี้
ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าเขาจะมีความคิดที่น่ารังเกียจจนฉันไม่อยากจะรักเขาแล้ว
ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าห้ามรักเขาก็เถอะแต่สุดท้ายแล้วฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้เหมือนเดิม สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คือเลิกสนใจคนใจร้ายอย่างเขาได้แล้ว
“พราวจะไม่รักพี่แล้วนะคะพี่เพิร์ธ”
ฉันพูดกับตัวเองและจะเน้นย้ำกับตัวเองว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ไม่ควรรักมากที่สุด
และเมื่อกี้ที่ฉันไปถามเขาน่ะเพราะฉันอยากได้ความชัดเจนจากเขาไงว่าสิ่งที่เขาทำกับฉันมันเกิดจากอะไรกันแน่
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร อย่างน้อยถ้าเขาขอโทษฉันสักคำฉันก็พร้อมที่จะยกโทษให้เขาแล้วนะ
แต่นี่อะไรคำขอโทษสักคำก็ไม่มีและยังมาโทษว่าเป็นความผิดของฉันที่เป็นคนไม่รักดีทำให้เขาลงโทษอีก
คนอย่างเขามันเคยโทษตัวเองบ้างหรือเปล่า ฉันเองก็อยากจะรู้นะว่าคำว่าไม่รักดีของเขาน่ะหมายถึงอะไร
ฉันไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าเขาไม่บอกอะไรฉันเลยแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงกัน
แต่ที่รู้ตอนนี้ก็คือในสายตาของเขาน่ะมองว่าฉันเป็นคนไม่ดีไปแล้วไง เอาเหอะ อยากจะมองแบบไหนก็มองไปเลยเพราะยังไงฉันก็ไม่เคยดีในสายตาของเขาอยู่แล้วล่ะ
วันต่อมา
ฉันขับรถมาเรียนเองที่จริงคุณลุงพ่อของพี่เพิร์ธจะให้คนขับรถมาส่งฉัน แต่ฉันคิดว่าไม่อยากรบกวนท่านเกินไปก็เลยเลือกที่จะมาเรียนเอง
ฉันหันไปมองถุงขนมที่วางอยู่เบาะข้างคนขับแล้วถอนหายใจออกมาเพราะเมื่อเช้าแม่ฉันบอกว่าถ้าฉันเรียนเสร็จแล้วให้เอาไปให้พี่เพิร์ธที่สนามแข่งรถด้วยเพราะมันเป็นขนมที่เขาชอบกินมาก
พอฉันปฏิเสธแม่ก็บอกว่าฉันทำตัวไม่น่ารัก ยิ่งอยากจะอยู่ห่างจากเขากลับต้องมีเรื่องให้เข้าไปใกล้เขาอยู่เรื่อยเลยให้ตายสิ
ฉันถอนหายใจออกมาแล้วลงจากรถไปอย่างเซ็งๆ ถ้าเกิดว่าฉันเอาขนมไปให้พี่เพิร์ธเขาก็คงคิดว่าฉันไปอ่อยเขาเหมือนทุกครั้งที่เคยแวะไปหาเขานั่นแหละ
ที่จริงที่ฉันไปหาเขาน่ะฉันไม่ได้ไปอ่อยอะไรเขาเลยนะ ฉันก็แค่ชอบที่จะอยู่กับเขาก็เท่านั้น แต่ดูเหมือนเขาจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่แรดมากที่ตามเขาแบบนั้น
แต่พอฉันจะเลิกตามมันก็ต้องมีเรื่องให้ฉันไปเจอเขาให้ได้อย่างที่เห็นนั่นแหละ ฉันเดินเข้ามาในคณะก็เห็นมีนาเพื่อนสนิทของฉันนั่งอยู่ก่อนแล้ว
มันหันหน้ามามองฉันแล้วยิ้มให้บอกว่าเมื่อกี้มีคนส่งช่อดอกไม้มาให้ฉันด้วย ตอนแรกฉันก็คิดว่าอาจจะเป็นพี่เพิร์ธก็ได้ที่ส่งมาขอโทษฉัน
แต่พอเปิดดูการ์ดกลับไม่ใช่เพราะคนที่ส่งมาก็คือฌอนเพื่อนร่วมคลาสเรียนกับฉันที่แอบชอบฉันมานานแล้ว
ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขายังไงเขาก็ไม่ยอมที่จะถอดใจจากฉันเลย ฉันเลือกที่จะไม่สนใจเพราะฉันไม่ได้อยากได้อะไรจากเขาอยู่แล้ว แค่นี้คนอื่นก็มองว่าฉันหลอกใช้ฌอนซื้อให้อยู่แล้วไง
“ดูฌอนเขาจะชอบมึงมากเลยนะพราว”
“แล้วไงอ่ะ กูไม่ได้ชอบเขาหรือเปล่าบอกไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ว่าไม่ได้ชอบแต่ก็ยังทำแบบนี้จนคนอื่นคิดว่ากูกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้วอ่ะ”
“ช่างมันเหอะ เราไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูดก็ไม่ต้องแคร์ไง”
มีนาคือเพื่อนคนเดียวที่เข้าใจฉันมากที่สุด เวลาที่ฉันมีเรื่องอะไรฉันก็มักจะมาปรึกษามันนี่แหละ
แต่ถ้าเป็นเรื่องของพี่เพิร์ธฉันก็คงไม่กล้าที่จะปรึกษาใครหรอก เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเล่าให้ใครฟังด้วยซ้ำ
การที่ตัวเองโดนพี่ชายข่มขืนมันเป็นอะไรที่แย่มากเลยนะต่อให้จะเป็นพี่ชายต่างสายเลือดก็เหอะ
หลังจากที่เรียนเสร็จแล้วฉันก็ขับรถมาที่สนามแข่งรถเพื่อที่จะเอาขนมมาให้พี่เพิร์ธตามที่แม่บอก พนักงานทุกคนรู้ว่าฉันเป็นใครก็พาก้มหัวให้เล็กน้อย
ที่จริงไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้เพราะฉันยังเป็นเด็กและธุรกิจที่นี่ก็ไม่ใช่ของฉันด้วยฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่เลย
ฉันเดินมาที่หน้าห้องของพี่เพิร์ธแล้วเห็นว่ามีเลขาของเขานั่งอยู่ที่หน้าห้องก็เลยเดินเข้าไปหาเธอแล้วฝากให้เธอเอาขนมไปให้พี่เพิร์ธด้วย
แต่เธอกลับบอกว่ารอให้ฉันเอาไปให้เองดีกว่าเพราะตอนนี้พี่เพิร์ธกำลังโมโหเธอไม่อยากเข้าไปหาเขาแล้วโดนเขาวีนใส่ พูดจบเธอก็เดินหนีไปเลย งั้นก็คงต้องเป็นฉันสินะที่เข้าไปหาเขาอ่ะ
ฉันเคาะประตูหน้าห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาก็เลยเปิดเข้าไปเลยก็เห็นพี่เพิร์ธกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
เขาละสายตาจากแฟ้มเอกสารมามองหน้าฉันที่ยืนมองหน้าเขาอยู่หน้าประตูก่อนที่เขาจะเลิกคิ้วถามทันทีว่าฉันมาหาเขาทำไม
“มาทำไมหรืออยากโดนเxดอีก?”
“แม่ให้พราวเอาขนมที่พี่เพิร์ธชอบมาให้ค่ะ”
“เธอมาก็ดีแล้ว แก้ผ้าออก”
จู่ๆ พี่เพิร์ธก็บอกให้ฉันแก้ผ้าออกซะอย่างนั้น ฉันทำหน้าตกใจกำลังจะเดินหนีแต่ก็ช้ากว่าคนตรงหน้าเมื่อเขาคว้ามือฉันเอาไว้แล้วกระชากดึงเข้าหาตัวเขาอย่างแรง
ทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของพี่เพิร์ธที่ไม่ว่าฉันจะดิ้นยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระเลย
“ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีและฉันแม่งก็อยากเxดด้วย”
“มะ...ไม่ค่ะพี่เพิร์ธ”
“ไม่ทันแล้วล่ะพราว”
พูดจบพี่เพิร์ธก็ลากฉันมาที่โซฟาจัดการปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาฉันออกฉันพยายามใช้มือปัดแต่เขาก็ห้ามฉันเอาไว้
เขาบอกว่าถ้าฉันยังดื้อกับเขา เขาจะทำรุนแรงกับฉันชนิดที่ว่าฉันลืมไม่ลงไปเลยล่ะ
ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะทำจริงอย่างที่พูดแน่ก็เลยยอมที่จะทำเขาทำตามใจตัวเอง ด้วยการปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาฉันออกแล้วแล้วปลดตะขอเสื้อในฉันตามมาด้วย
แล้วตอนนี้ฉันเลือกอะไรได้เหรอนอกจากยอมให้เขาทำตามใจตัวเอง ฉันมันเลือกอะไรไม่ได้มาตั้งนานแล้วล่ะ
พี่เพิร์ธก้มมองหัวนมชมพูของฉันที่มันชูชันตรงหน้าเขาก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปากแล้วโน้มลงมาใช้ปลายลิ้นร้อนของเขาแตะลงบนหัวนมของฉันเบาๆ สัมผัสเพียงนิดเดียวของเขามันทำให้ฉันเผลอครางออกมา
ก่อนที่เขาจะใช้ปากงับดูดหัวนมฉันเข้าไปในปากแล้วออกแรงดูดดุนมันทันที
พี่เพิร์ธสลับดูดสองเต้าฉันไปมาทำให้ฉันแอ่นอกรับกับสัมผัสที่เขามอบให้อย่างลืมตัว ข้างหนึ่งดูดอีกข้างหนึ่งบีบขย้ำอยู่อย่างนั้น
ไม่นานเขาก็ผละออกแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว
“จะเสียบแล้วนะ”
“อ๊ะ....อื้อ”
พี่เพิร์ธพูดจบก็โน้มหน้ามาประกบปากจูบกับฉันพร้อมกับแทรกเรียวลิ้นของเขาเข้ามาในปากฉันด้วย
เขาเริ่มบดขยี้ริมฝีปากฉันรุนแรงมากกว่าเดิมทำให้ฉันต้องยกมือดันแผงอกเขาเอาไว้เพื่อบอกให้เขารู้ว่าฉันเจ็บ
ไม่นานเขาก็ยอมถอนจูบออกจากฉันแล้วหัวเราะออกมาด้วยความพอใจก่อนที่เขาจะลุกออกจากตัวฉันแล้วถอดเข็มขัดออก
เขาบอกให้ฉันยื่นมือมาตรงหน้าแล้วฉันก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากให้เขาทำรุนแรงกับฉันมากกว่านี้
และสิ่งที่เขาทำกับฉันก็คือการที่เขาใช้เข็มขัดมัดข้อมือฉันเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนที่เขาจะปลดตะขอกางเกงรูดซิปออกเผยให้เห็นท่อนเอ็นของเขาที่พร้อมจะเสียบฉันแล้ว
“เป็นเด็กดีแบบนี้สิฉันถึงชอบ”
- ผู้เขียน
