บทที่16 กอด
ดวงตาหวานปานน้ำผึ้งและคมเฉียบประดุจพยาเหยี่ยวที่ตกทอดทางพันธุกรรมมาจากคนเป็นแม่จ้องมองเพดานท่ามกลางความมืดก่อนที่จะทอดถอนใจ
เธอเป็นมนุษย์แม่ที่เสพติดการมีลูกสาวนอนอยู่ข้าง ๆ จริง พอหนูน้อยรัมภาวีร์ไม่อยู่อาการนี้ก็เด่นชัดขึ้นมาอีกแล้ว เธอนอนไม่หลับเพราะกังวลและห่วงหาหนูน้อยรัมภาภัสร์
“เฮ้อ” มนุษย์แม่ทอดถอนใจรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันมากเหลือเกินตั้งแต่นอนลงบนเตียง เธอจะทำยังไงดีขืนนอนไม่หลับแบบนี้ส่งผลถึงตัวเล็กในท้องแน่ ๆ
รัมภาภัสร์กำลังจะพ้นลมหายใจออกมาอีกรอบแต่หูกลับแว่วได้ยินเสียงเปิดประตู ต่อจากนั้นไฟทั้งห้องก็สว่างขึ้น
“คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องนอนไม่หลับ” เสียงทักดังขึ้นจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สวิตช์ไฟ ชายหนุ่มปิดไฟลงอีกครั้งแล้วใช้แสงจากไฟฉายนำทางมานั่งลงบนเตียง
“เข้ามาทำไม?”
“ก็คิดว่าคนแถวนี้คงนอนไม่หลับเลยจะมานอนเป็นเพื่อนแทนลูก” เขาตอบแล้วก็ทิ้งตัวล
