บทที่17 หกดีกว่ามั้ยครับ
ระหว่างทางเด็กหญิงรัมภาวีร์ถามจ้อเรื่องน้องอย่างตื่นเต้น ตั้งแต่อีกกี่เดือนเธอจะได้เจอน้องจนไปถึงชื่อของน้อง
“แม่รุ้งยังไม่รู้เลยค่ะลูกว่าน้องจะเป็นน้องสาวหรือน้องชาย เลยยังไม่ได้ตั้งชื่อ”
“หนูเล็กอยากได้น้องชายค่ะ หนูเล็กจะปกป้องน้องเองแล้วพอโตขึ้นน้องก็จะปกป้องน้อง ๆ ไปอีกทอดนึง”
“เดี๋ยว ๆ น้อง ๆ อะไรมโนแล้วลูก” คนเป็นแม่รีบห้าม น้อง ๆ อะไรกัน นี่ยัยลูกสาวยังหวังจะมีน้อง ๆ อีกเหรอ
“ไม่มีเหรอคะ ?”
“มีสิ มีแน่นอน หนูเล็กอยากมีกี่คนว่ามาเลยเดี๋ยวพ่อรักจัดให้” คนทำหน้าที่ขับรถมาเงียบ ๆ เอ่ยขึ้น คำพูดนั้นถูกใจคนอยากมีน้องแต่ไม่ถูกใจคนจะต้องอุ้มท้อง รัมภาภัสร์ส่งสายตาดุไปให้พร้อมกับฟาดหน้าขาพ่อคนบอกจะจัดให้ไปหนึ่งที
“ตาบ้า” ไม่สนุกเลยสำหรับรัมภาภัสร์ เรื่องต้องอุ้มท้องน่ะไม่ใช่ปัญหา ไอ้ปัญหามันคือวิธีการ “จัดให้” ของตาคนผีทะเลนนี่ต่างหากล่ะ ราชนาวีคนนี้ยิ่งหื่น
