หกโมงเย็น น้ำหอมลงมารอน่านฟ้าและเหนือน้ำที่หน้าตึกคณะ ไม่กี่นาทีต่อมารถสปอร์ตสีขาวคันเดิมก็แล่นมาจอดข้างหน้า คนตัวเล็กเปิดประตูรถพาตัวเองเข้าไปนั่งตรงเบาะหลังด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายขั้นสุด ทำเอาสองหนุ่มมองหน้ากันไปมา
“หนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูหน้าเบื่อ ๆ” น่านฟ้าถามขึ้นทันที พวกเขาไม่อยากให้เธอทำหน้าบูดบึ้ง เพราะรอยยิ้มกว้าง ๆ เหมาะกับน้ำหอมที่สุด
“แค่เซ็ง ๆ น่ะค่ะ เบื่อพวกปากเสียที่มหา’ลัย”
“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่สองคนพาหนูไปชอปปิ้งดีไหมคะ” เหนือน้ำเสนอความคิดขึ้นมา และมันก็ได้ผล ใบหน้าสวยจากที่กำลังเบื่อหน่ายก็เผยระบายยิ้มกว้างทันที
“มีงบให้หนูเท่าไหร่คะ” เสียงหวานเอ่ยถามออดอ้อน ดูเหมือนอารมณ์หงุดหงิดเมื่อกี้จะหายเป็นปลิดทิ้ง
“ไม่อั้นค่ะ หนูอยากได้อะไรหยิบเลย”
“ขอบคุณนะคะ พวกพี่น่ารักที่สุดเลย” พูดเสร็จน้ำหอมก็แทรกตัวเข้าไปตรงกลางเบาะนั่งที่อยู่ด้านหน้า แล้วก็หอมแก้มพวกเขาคนละทีอีกครั้ง
