ความเอยความรัก

เผชิญหน้ากับความจริง

วาเลนไทน์ปี2023ตรงกับวันอังคาร มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบและถูกฉันตอบปฏิเสธ ฉันยังรู้สึกเข็ดขยาดความสัมพันธ์จอมปลอม และไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับดอกกุหลาบหรือช็อคโกแล็ตจากใคร แต่พอมาอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่มีความรัก ฉันก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ หัวใจของฉันเจ็บแปลบอย่างไร้เหตุผล...

เอ็มม่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหาร สังเกตเห็นท่าทางเซื่องซึมของฉันเข้าโดยบังเอิญ

“อารยา เธอสบายดีหรือเปล่า”

ดวงตาสีเขียวอัลมอนด์ของเธอแสดงความห่วงใย

ซวยแล้ว... ฉันเผลอทำตัวแปลกแยกจนกลายเป็นจุดสนใจของยัยจอมยุ่ง

“ฉันสบายดี ขอบใจนะ”

“แต่สีหน้าเธอไม่ได้บอกแบบนั้นนะ”

พอเกว็นกล่าวแย้ง เมลินก็หันขวับตามทันที ฉันเริ่มจะรู้สึกไม่สบายจริง ๆ เสียแล้ว เกว็นกับเมลินเป็นเหมือนคอหอยและลูกกระเดือกของเอ็มม่า ถ้าหากสามสาวเพ่งเล็งอะไรสักอย่าง ไม่มีทางที่สิ่งนั้นจะแคล้วคลาดจากพวกเธอ

“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนน่ะ” ฉันแก้ตัวเสียงอ่อย

ภายหลังที่มาร์คออกจากโรงพยาบาลเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ฉันใช้ข้ออ้างว่าต้องอ่านหนังสือสอบเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านของแคลร์ ทว่าแคลร์ยังช่วยติดต่อหาที่ฝึกงานในช่วงเดือนเมษายนให้ฉันอีกด้วย...รู้สึกละอายใจเหมือนกัน

“หลังเลิกเรียนพวกเราไปหาอะไรสนุกๆ ทำแก้เซ็งกันดีไหม” เอ็มม่าเสนอ

ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ไม่มีใครสนใจเรื่องการนอนของฉันเลย...

คืนนั้นฉันถูกเพื่อนๆ ลากไปเที่ยวที่บาร์เลอ-โบวล์ (Le-Bowl) แหล่งบันเทิงย่านใจกลางเมืองอันซี ภายในบาร์ตกแต่งอย่างสวยงาม มีลูกบอลหลากสีสันลอยอยู่บนเพดาน แสงเลเซอร์ ไฟสปอตไลท์ และเสียงเพลง เร้าให้บรรยากาศเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นคึกคัก น่ามีส่วนร่วม

“เฮ้ สาวสวยชุดดำ เราอยู่ในงานปาร์ตี้คนโสดนะ”

เกว็นถือแก้วมาร์ตินี่ โยกย้ายไปตามจังหวะดนตรี

“ฉันให้เธอเลือกระหว่างดื่มไซยาไนด์กับค็อกเทล”

เมลินยื่นคำขาด แทนที่จะบ่นว่าที่ฉันไม่ยอมทำตัวผ่อนคลายและสนุกสนานไปกับทุกคน ฉันยกแก้วทรงสูงขึ้นมาจิบอย่างปฏิเสธไม่ได้ พอดื่มแก้วแรกหมด ก็ตามมาด้วยแก้วที่สอง สาม และสี่...

ยัยเอ็มม่าตัวแสบพาเพื่อนแฟนหนุ่มของเธอมาแนะนำให้ฉันรู้จัก โทมัสเป็นหนุ่มผมบลอนด์ตัวสูง หน้าตาสดใส คุยเก่งและช่างเอาอกเอาใจ

“บาร์ปิดตีหนึ่ง เธออยากไปต่อที่อื่นหรือเปล่า”

โทมัสโอบแขนรอบเอวของฉันอย่างถือวิสาสะ ฉันขืนตัวออกห่างเล็กน้อยเพราะรู้สึกไม่สนิทใจที่ต้องเอาเรือนร่างแนบชิดกับผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงครึ่งค่อนวัน

“พรุ่งนี้เช้ามีเรียน ฉันต้องกลับไปนอน”

“นอนที่ไหนดีล่ะ” เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบที่ข้างหู

ฉันรู้สึกหัวหมุน เพราะดื่มมาร์ตินี่เข้าไปตั้งห้าแก้ว พยายามเพ่งสายตามองหาเพื่อนๆ ที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนนับร้อยในฟลอร์เต้นรำ ทุกคนนัวเนียกันจนแยกแยะไม่ออกว่าใครเป็นใคร

จังหวะที่กวาดเก็บสายตา พลันสะดุดกับใบหน้าที่คุ้นเคย

‘มาร์ค !’ ฉันนิ่งงันไปชั่วอึดใจ

คาดไม่ถึงว่าจะเจอมาร์คในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ เขาจ้องมองมาด้วยสายตาเดือดดาล เราสองคนมองสบตากันในระยะไกล

“ว่าไง...ไปที่ห้องของเธอหรือห้องของฉัน”

โทมัสรุกหนักขึ้น ริมฝีปากอุ่นซ่านสัมผัสกับใบหูของฉัน เขาค่อยๆ จูบไซ้จากแนวกราม เรื่อยมาที่แก้ม...

ฉันอยากจะสะบัดหน้าหนี แต่มาร์คกำลังจับตามองเราสองคนอยู่ เขาจ้องเขม็งราวกับเซ็นเซอร์กล้องวงจรปิด ฉันต้องการแสดงให้เขารู้ว่า...ไม่ได้แคร์เขาเลยสักนิด ฉันจำเป็นต้องฝืนทนกับลมหายใจผะผ่าวที่มีกลิ่นหวานเอียนของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของโทมัน ฉันกลั้นหายใจ รู้สึกย่ำแย่จนเกือบจะร้องไห้ออกมา

หยุด ! หยุดเสียทีเถอะ ได้โปรด... จิตใต้สำนึกกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

“ไปที่ห้องของฉัน” ฉันเค้นเสียงออกไปจนได้

“รอเดี๋ยวนะ ฉันต้องไปบอกพวกนั้นว่าเราจะกลับก่อน” โทมัสแทบจะเหาะข้ามฝูงชน

รถแท็กซี่เคลื่อนออกจากบาร์ ราว ๆ เที่ยงคืน...

ฉันนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ โทมัสที่กำลังพิมพ์ข้อความตอบโต้กับเจสัน แฟนของเอ็มม่า ตลอดทางฉันเฝ้าถามตัวเองว่าคิดจะทำเรื่องบ้าบออะไร ทำไมถึงชอบหาเหาใส่หัว ? ฉันไม่ควรใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือเพื่อพิสูจน์เรื่องไร้สาระ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าผลสุดท้ายของมัน คือความเจ็บปวดและสูญเสีย

ฉันนี่... น่าสมเพชจริงๆ

แปดโมงเช้าเศษ เอ็มม่าในสภาพหัวฟูบุกมาหาถึงห้อง ตอนที่ฉันกำลังจะออกไปเรียน

“เมื่อคืนนี้... โทมัสทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า ? ”

นึกแล้วเชียว ! ฉันอุทานในใจ

“ไม่นะ”

“โทมัสบอก ฉันหมายถึง เขาบอกผ่านเจสันว่า เธอไล่เขากลับตั้งแต่แท็กซี่ยังไม่จอด อย่างน้อยก็น่าจะชวนเขาขึ้นมาดื่มกาแฟที่ห้อง” เอ็มม่าเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง จ้องหน้าฉันอย่างรอคอยคำตอบ

“ฉันไม่อยากทำให้เขาเสียเวลาไปเปล่า ๆ ...ไม่อยากฝืนใจตัวเองด้วย” ตอนท้าย ฉันพูดเสียงเบาลง

“เข้าใจแล้ว... เธอยังไม่พร้อม” เอ็มม่ายักไหล่ หลังดีดนิ้วดังเปาะ เธอก็พูดว่า “และที่ห้องของเธอไม่มีกาแฟ”

“ฉันทำให้เธอมีปัญหากับเจสันหรือเปล่า ? ”

แต่ที่แน่ ๆ ฉันทำให้โทมัสเสียหน้า... เขาเป็นหนุ่มฮอตของมหาลัยฯ แต่ต้องมาจับคู่กับผู้หญิงจืดชืดในค่ำคืนปาร์ตี้คนของโสด แถมฉันยังสร้างวีรกรรมที่ไม่น่าประทับใจฝากเอาไว้ในความทรงจำของเขาอีกต่างหาก

“ไม่เลย” เอ็มม่าบีบมือฉันเบาๆ

“เธอทำถูกแล้ว ฉันดีใจที่เธอกล้าปฏิเสธสิ่งที่ไม่ต้องการ”

“ดื่มชาไหม” ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้

“ไม่ดีกว่า วันนี้พวกเรามีเรียนเก้าโมงเช้า ฝากจดเลคเชอร์ด้วยนะ” ยัยจอมอู้รีบตัดบท เพื่อกลับไปนอนต่อ

ฉันสะพายกระเป๋าผ้าที่ตัดเย็บเองกับมือและสวมเสื้อโค้ทกันหนาวตัวโปรด เดินออกจากอะพาร์ตเมนต์ ย่ำเท้าผ่านสถานที่ต่างๆ ที่มีเรื่องราวมากมาย แต่ละย่างก้าวทำให้ฉันเติบโตขึ้นและได้พบเจอผู้คนหลากหลายประเภท บางครั้งรู้สึกยินดีกับสิ่งใหม่ๆ บางครั้งรู้สึกอยากปิดกั้นตัวเอง

หากท้ายที่สุด ฉันก็ตระหนักว่า ชีวิตคือการเผชิญหน้ากับความจริง...

วันจันทร์ ที่ 3 เมษายน ค.ศ.2023

ฉันเริ่มฝึกงานที่บริษัทอิรอนเดล (les-hirondelles) เป็นวันแรก นี่คือบททดสอบด่านสุดท้ายที่ใช้วัดระดับความรู้ความสามารถของเหล่านิสิตที่เลือกเดินทางสายแฟชั่น

ฉันกับ ฟานนี่ เพื่อนนักศึกษาต่างมหาวิทยาลัยฯ เดินตาม อลิเซีย ผู้จัดการฝ่ายแพทเทิร์น ที่พาเราทั้งคู่ไปทำความรู้จักกับพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัทฯ

ที่นี่เป็นองค์กรขนาดใหญ่บรรยากาศแตกต่างกับร้านตัดเย็บเสื้อผ้าบูติคของแคลร์อย่างสิ้นเชิง ทุกคนมีสไตล์การแต่งตัวที่เป็นเอกลักษณ์ ท่าทางเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ กระตือรือร้นกับงานที่ตนเองรับผิดชอบ แสดงให้เห็นว่าทุกวินาทีคือการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น...

ฉันรับรู้ถึงสายตาที่เพ่งมองมาอย่างประเมินความสามารถ ฉันพยายามระงับความวิตกกังวลและนึกถึงคำพูดปลอบโยนของแม่ ‘อย่ากลัวอะไรล่วงหน้า ขอให้เราตั้งใจทำมันให้ดีที่สุดก็พอแล้ว’

ฉันรู้ว่าตัวเองใช้เวลาทำงานนานกว่าคนอื่นเกือบสองเท่า ฉันไม่มีความมั่นใจมาทั้งชีวิต ไม่เก่งเรื่องกีฬา ฉันงุ่มง่ามอืดอาด ตามไม่ทันเกม ทุกครั้งที่มีกิจกรรมใช้ความเร็ว ฉันจะถูกเขี่ยไปไว้ลำดับท้ายสุดเสมอ

ทว่าโชคชะตาก็ไม่ใจร้ายกับฉันเกินไปนัก ฉันมีมือเรียวเล็กที่พลิ้วอ่อน สามารถวาดลายเส้นได้อย่างชดช้อยสวยงามและเหมาะกับการทำงานที่ต้องใช้ความละเอียดประณีต ฉันมีสายตาเป็นเลิศในการผสมผสานสีสันกับลวดลายต่างๆ การสร้างสรรค์ศิลปะและงานฝีมือทำให้ฉันรู้สึกมีคุณค่า

ชั่วขณะที่ฉันหลับตาลงเพื่อสลัดความคิดหมกมุ่น และลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่ามีผู้มาใหม่ยืนจ้องฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะวางแผนงาน

มาร์ค !!

เขาโผล่มาที่นี่ได้ยังไง ? ในหัวของฉันเต็มไปด้วยเครื่องหมายปรัศนี ???