ตอนที่ 7 หวาดกลัว
1953 คำ
ตอนที่ 7
หวาดกลัว
ระหว่างที่เรย์กำลังสับสนว่าจะแอบเข้าประชิดทั้งคู่ยังไงดี ขนทั้งร่างก็ลุกซู่เมื่อเผลอสบตากับมาคัสอย่างไม่ทันตั้งตัว อีกฝ่ายเลิกคิ้วพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ หลังจากนั้นก็พยักหน้าไปด้านข้าง เรย์มึนงงไม่เข้าใจว่ามาคัสกำลังสื่ออะไรจนกระทั่งเขาหันตาม ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างสูงสง่าของเอล
ดวงตาสวยเบิกกว้าง เรย์ไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำ เอลก้มหัวเล็กน้อยเพื่อทักทาย การกลมกลืนไปกับสถานที่ถือเป็นความสามารถพื้นฐานของลูกน้องมาคัส หากสังเกตดี ๆ ก็สามารถมองเห็นได้ แต่สำหรับเรย์ ทั้งชีวิตเขาไม่รู้จักด้านมืด และใช้ชีวิตเรียบง่าย
เรย์ปลงตก ยังไม่ได้เริ่มสืบเลยเขาก็ถูกจับได้แล้ว แถมยังจับได้แบบคาหนังคาเขา
ภายในร้านมาคัสกระตุกยิ้ม ภายในใจรู้สึกขบขัน การแอบแบบเงอะ ๆ งะ ๆ มีหรือจะรอดพ้นสายตาของมาคัสไปได้ ชีวิตเขาอยู่ท่ามกลางอันตราย ถ้าเรื่องแค่นี้เขาไม่รู้ตัว ชีวิตคงได้หายไปนานแล้ว
วินาทีที่สบตากัน เมื่อเห็นท่าทีตกใจของคู่นอนตัวน้อย จู่ ๆ ก็เห็นภาพกระต่ายตื่นตูม ถ้าลูกน้องเขาไม่อยู่ข้างนอก บางทีกระต่ายน้อยอาจจะวิ่งหนีไปแล้ว
“คุณมาคัสมองอะไรอยู่ครับ อ้าว นั่นไม่ใช่คนที่คุณควงไปงานเหรอครับ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น วันนี้เขามาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้พ่อ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับมาคัส ใบหน้าหล่อแม้จะทำหน้าเรียบนิ่ง แต่กลับดูดีจนไม่อยากละสายตา
“อืม ถ้างั้นฉันคงต้องขอตัวก่อน” มาคัสยืนขึ้น ว่านอ้าปากอยากรั้งไว้ แต่สุดท้ายก็เลือกเงียบเมื่อเห็นว่าอีกคนเดินออกจากร้านไปแบบไม่สนใจตัวเอง
เรย์กระสับกระส่ายเมื่อเห็นมาคัสเดินเข้ามาใกล้ หวังว่าลูกน้องของมาคัสจะไม่ได้ยินเรื่องที่เขาคุยกับพี่ รปภ. ถ้ามาคัสรู้ว่าเขาแอบสถาปนาตัวเองเป็นเมียมีหวังได้โบกมือลาโลก
“คุณมาคัส” เรย์เอ่ยเสียงหวาน ยิ้มจนแก้มปริ จงรับรอยยิ้มแสนน่ารักไปซะ! แล้วก็ปล่อยเขาไปเถอะ
“ไปกันเถอะ” เรย์อ้าปาก ยังไม่ทันได้พูดอะไรเอวเล็กก็ถูกโอบเดินไปข้างหน้า เดินมาไม่นานมาคัสก็พาเขาเข้าร้านเสื้อผ้า เรย์มองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ
ภายในร้านมีแค่พนักงานไม่กี่คน แฟชั่นโลกนี้ไม่ต่างจากโลกที่เขามา ที่นี่เหมือนเป็นโลกคู่ขนาน ขนาดชื่อแบรนด์ยังเปลี่ยนแค่อักษรไม่กี่ตัว แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายแฟชั่น แต่ก็บอกไม่ได้ว่าไม่สนใจ
“เธออยากได้ตัวไหนก็เลือกเอา” เรย์หันมองคนด้านข้าง สัมผัสได้ถึงแรงโอบกระชับแน่นขึ้น
“ที่ห้องผมมีเยอะแล้วครับ แค่นั้นก็ใส่ได้เป็นชาติ” เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลย ที่ห้องเสื้อผ้าเต็มตู้ มันเยอะจนเขาเลือกไม่ถูกด้วยซ้ำ
“ถ้างั้นไปดูสายรัดคอ” มาคัสเดินไปอีกโซนโดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ เรย์มองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ ในโลกนี้โอเมกาไม่ได้ถูกดูถูกหรือตกเป็นเบี้ยล่าง มีกฎหมายมากมายคอยคุ้มครองทำให้โอเมกาสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้
สายรัดคอมีหลายราคาตามคุณภาพและวัสดุที่ทำมา มาคัสมองร่างเล็กที่เหลียวมองรอบข้างอย่างสนใจ เขาเดินตามแรงขยับของเรย์จนทั่วร้านก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ตู้โชว์หรูหรา บ่งบอกว่าสินค้าภายในมีมูลค่าสูง
เรย์ถูกดึงดูดด้วยสายสีน้ำตาลอ่อน ห่วงด้านหน้าเป็นรูปวงกลมด้านในเป็นรูปแมว
“มันเหมาะกับเธอ” เสียงกระซิบดังจากข้างหูพร้อมลมหายใจร้อนพาให้ขนลุก เรย์ละสายตาก่อนจะหมุนตัวกลับไปสบตากับมาคัส มือใหญ่ลูบสายรัดคอที่เรย์กำลังใส่อยู่ มันเป็นสีดำตัดกับผิวขาว ๆ คอคือจุดสำคัญของโอเมกา ถ้าถูกกัดเท่ากับชีวิตต้องผูกติดกับคนคนนั้นไปตลอด
“แด๊ดดี้จะเปย์เหรอครับ” เรย์ช้อนตามองพลางยิ้มหวาน มาคัสครางฮึมในลำคอ แววตาเป็นประกายราวกับสัตว์ร้าย
“แน่นอนครับ”
พวงแก้มแดงระเรื่อก่อนจะหันหน้าหนีทำเป็นเนียนมองสายรัดในตู้กระจก แม้จะพยายามทำหน้านิ่งแค่ไหน แต่ความจริงในใจของเรย์กำลังกรีดร้อง
เมื่อกี้มันคือความฝันของเกย์โสดตัวเล็ก ๆ อย่างเขาเลย! อยากเรียกหนุ่มหล่อว่าแด๊ดดี้ครับ อ๊ากกก ในจินตนาการว่าฟินแล้ว พอได้พูดจริง ๆ ฟินจนอยากทุบหัวใส่กระจก
หึหึ เหล่าเกย์โสดจากโลกก่อนจงอิจฉาเรย์ผู้นี้!
มาคัสมองคนในอ้อมกอดที่หัวเราะคิกคักราวกับกำลังนึกเรื่องดี ๆ มาคัสพยักหน้าให้พนักงาน พนักงานสาวทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่าลูกค้าสนใจก็เปิดตู้หยิบสินค้ามาวางไว้ด้านบน พร้อมอธิบายรายละเอียดสินค้า
“สายรัดรุ่นนี้ทำจากหนังเกรดสูงสุด มีความทนทานและยืดหยุ่นสูงมาก ส่วนจี้ตรงกลางมีเพชรเม็ดเล็กเรียงประดับอย่างประณีตค่ะ” เรย์หยิบสายรัดขึ้นมาดู และเป็นอย่างที่พนักงานบอก ตรงรูปแมวเป็นเพชรเม็ดเล็กเรียงรายอย่างสวยงาม ทั้งที่ตอนแรกเขาคิดว่ามันทำมาจากเงินธรรมดาแท้ ๆ
“นอกจากนี้ยังมีเทคโนโลยีล่าสุดด้วยนะคะ มันสามารถกลบกลิ่นโอเมกาได้มากถึง 80 เปอร์เซ็นต์ และที่สำคัญ กลิ่นฮีตจะลดลง 30 เปอร์เซ็นต์ด้วยค่ะ”
โอเมกาและอัลฟ่าจะมีกลิ่นประจำตัว อย่างกลิ่นของมาคัสเป็นกลิ่นสดชื่นติดเย็น ๆ เหมือนฟ้าหลังฝน แม้ว่ากลิ่นฮีตจะลดได้แค่ 30 เปอร์เซ็นต์ แต่ก็ถือว่าเยอะมาก อาการฮีตของโอเมกาจะมา 3 เดือนครั้ง แต่ละครั้งกินเวลาประมาณ 7 วัน โชคดีที่เขาเข้าร่างเรย์หลังจากที่หยุดฮีตไม่นาน ทำให้เขามีเวลาทำใจสามเดือน
“อืม คิดเงิน” พนักงานตาเป็นประกายเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะหยิบสินค้าไปจัดใส่กล่อง เรย์หันมองมาคัสพลางบ่นอย่างไม่จริงจัง
“ผมยังไม่ได้บอกว่าจะเอาเลยนะครับ อื้อออ เอ็บบ” เรย์หน้าบูดเมื่อแก้มสองข้างถูกประทุษร้าย มาคัสไม่ได้ออมแรงเลยทั้งบีบทั้งดึง
คิดว่าแก้มเขาเป็นมาชเมลโลหรือไง!
“เธอควรขอบคุณฉันพร้อมกับออดอ้อนไม่ใช่เหรอ” คู่นอนของเขาทุกคนล้วนแต่ชอบเวลาเขาซื้อของให้ คงมีแต่คนตรงหน้าที่ทำหน้าบูด
“ขอบคุณครับบบ แด๊ดดี๊ใจดีที่ซู้ดดด ฟอดดด” เรย์ลากเสียงยาวเขย่งหอมแก้มสากฟอดใหญ่ หลังจากนั้นก็เดินไปที่เคาน์เตอร์อย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้มาคัสยืนนิ่งอยู่คนเดียว
มาคัสกระตุกยิ้มก่อนจะเดินตามไปที่เคาน์เตอร์โดยไม่ลืมโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหวงแหน เขาเป็นคนขี้หวงโดยเฉพาะสิ่งที่เขาถูกใจ ยิ่งกับคนในอ้อมกอดที่เขาถูกใจมาก และแน่นอนว่าเขาไม่มีวันปล่อยให้เรย์หลุดมือไปแน่นอน
เมื่อขึ้นมาบนรถเรย์ก็หยิบสายรัดขึ้นมาดู จะบอกว่าเห่อก็ไม่ผิด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกชอบอะไรแบบนี้ ระหว่างที่หยิบกล่องออกมาใบเสร็จก็ติดขึ้นมาด้วย ดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อเห็นราคาของมัน
แม่เจ้า! เหมือนเขากำลังใส่บ้านไว้ที่คอเลย แพงมาก ราคานี้ต่อให้เขามีเงินก็ไม่กล้าซื้อ สมแล้วที่หลายคนอยากปีนขึ้นเตียงมาคัส หล่อ รวย เปย์หนัก ช่างเป็นสามีในฝันของหลาย ๆ คนจริง ๆ
“ลองใส่เลยไหม” ร่างสูงโน้มตัวกระซิบข้างหูคนข้างกาย ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดา แต่พอมันออกจากปากของมาคัสมันกลับดูเจ้าเล่ห์จนอดระแวงไม่ได้ กลัวว่าถ้าหากเขาปลดสายที่คอออกมาคัสจะกัดคอเขาทันที
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปลองที่ห้อง” มือเล็กยัดกล่องใส่ถุงไว้เหมือนเดิม มาคัสไม่ได้ว่าอะไร ยักไหล่ก่อนจะเอนตัวหลับตาเพื่อพักผ่อน
บรรยากาศในรถเงียบสนิท เรย์เหลือบมองมาคัสก่อนจะถอนหายใจ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงรถคันหรูก็มาจอดอยู่หน้าคอนโด เรย์มองมาคัสก็เห็นอีกคนยังหลับอยู่
“ไปก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับของที่ซื้อให้” ริมฝีปากอวบอิ่มสัมผัสกับปากหนาแผ่วเบา ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังวิ่งเข้าคอนโด
มาคัสลืมตาขึ้น ลูบริมฝีปากอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไป
ตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้สองเดือนแล้ว ทุกอย่างดูสงบ มาคัสมาหาเขาล่าสุดเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เพราะว่าต้องไปต่างประเทศ ชีวิตนี้ของเขาสุขสบายมีเงินก็จริง แต่ก็ออกไปเที่ยวไหนไม่ได้ อย่าลืมว่าร่างนี้คือนักฆ่า ภารกิจของเขายังไม่สำเร็จ แถมเขาไม่คิดจะทำด้วย
การขึ้นหลังเสือทุกคนต่างรู้ดีว่ามันลงไม่ง่าย องค์กรไม่เก็บคนทรยศไว้ ถ้าเขาหลบอยู่ใต้ปีกของมาคัสอาจจะพอทำอะไรได้ แต่ตอนนี้สถานะของเขาเป็นแค่คู่นอน ตลอดระยะเวลาสองเดือนแม้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะดี ไม่ได้ตัดขาดเขาเหมือนในนิยาย แต่เขาก็อดระแวงไม่ได้
ดวงตาสวยสั่นไหวเมื่อเห็นข้อความที่เพิ่งส่งมา
ยกเลิกภารกิจและถอนตัว
คุณพี่! คุณก็พูดง่ายสิ ถอนตัวยังไงหนีเหรอ? แล้วจะหนีไปไหน เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลย แถมมาคัสเองก็มีอำนาจ สืบแป๊บเดียวก็เจอ เขาเป็นครูอนุบาลจะไปรู้วิธีซ่อนตัวได้ยังไง!
ร้องไห้ เขาต้องการร้องไห้!
ระหว่างที่กำลังจิตตกก็มีสายวิดีโอจากมาคัส ช่วงที่มาคัสไปต่างประเทศเวลาว่างจะโทรมาหาเรย์บ่อยครั้ง จนคนตัวเล็กอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามาคัสกำลังสานสัมพันธ์ให้มากกว่าคู่นอนทั่วไป
“ครับ” เรย์มองใบหน้าหล่อภายในจอสี่เหลี่ยม อีกคนนอนอยู่บนเตียง ชุดคลุมอาบน้ำแหวกออกจนเห็นแผ่นอกชวนให้รู้สึกวูบวาบ
(ทำหน้าเครียดทำไม) น้ำเสียงทุ้มดังออกมาจากลำโพง เรย์ไม่อาจละสายตาจากดวงตาสีอ่อนของมาคัสได้ ใบหน้าออกไปทางยุโรปของมาคัสตอนที่ผมไม่เป็นทรงยิ่งเพิ่มเสน่ห์แลดูดิบเถื่อน
“เพราะคิดถึงคุณไงครับ” เรย์หัวเราะพยายามลืมเรื่องเครียดแม้ว่าตลอดสองเดือนเขาจะใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย แต่ลึก ๆ แล้วเต็มไปด้วยความกลัว โลกที่เขาไม่รู้จัก ที่นี่เขาไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอื่น แม้ว่ามาคัสจะน่ากลัว แต่ลึก ๆ แล้วเขากลับยึดติด มาคัสคือคนรู้จักเพียงหนึ่งเดียวของเขาในโลกใบนี้ มันเป็นความยึดติดและความหวาดกลัวไปพร้อมกัน
ถ้ามาคัสรู้ว่าเขาเป็นนักฆ่าจะพูดดี ๆ กับเขาอยู่ไหม หรือความจริงมาคัสรู้อยู่แล้ว แต่แค่ต้องการสืบข้อมูล
บางครั้งเขาก็อยากร้องไห้ระบายให้ใครสักคนฟัง แต่ใครล่ะ? ในเมื่อตอนนี้เขาไม่สามารถไว้ใจใครได้สักคน
- ผู้เขียน
