หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยเราสองคนก็เดินดูความเรียบร้อยบริเวณรอบบ้าน คือเมื่อวานก็จัดไปแล้วเรียบร้อยนั้นแหละแต่เรื่องอาหารมุมรับแขกไรงี้ก็ต้องให้แม่งานเขาตรวจอีกที
"หนูเมเปิ้ลลูก ตาไผ่ไปรับแขกให้แม่หน่อยสิคงจะมากันแล้วแหละ"
ฉันมองหน้าอิตาไผ่แบบงงๆ แขกไหนมาเวลานี้กันนี่มันยังเช้าอยู่เลยนะเนี้ย อิตาไผ่ก็ไม่พูดอะไรยิ้มอย่างเดียว เขาเดินมากุมมือฉันไว้แล้วพาเดินออกไปหาแขกที่ท่านอธิการบดีว่า
"งั้นฝากทางนี้ด้วยนะครับแม่"
"จ้า"
เราสองคนเดินมาเรื่อยไปก็ได้ยินเสียงคนคุยกันหลายคน ฉันหยุดเดินแล้วรั้งแขนของเขาไว้
"ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆนะ"
"ไม่คุ้นหรอก มันใช่เลยแหละ"
พูดจบแขกของคุณแม่ที่ว่าก็เดินเข้ามากันทันที ฉันถึงกับอ้าปากค้างอย่างอึ้งไปเมื่อแขกที่ว่าคือตัวแทนของแต่ละคณะในมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียน ซึ่งแน่ๆมีเพื่อนฉันมาด้วยทั้งยัยต้นข้าว ยัยสายฝน เพื่อนๆของอิตาไผ่มาหมดเลย ฉันรีบชักมือกลับทันทีก่อ
