ฉันนิ่งไปก่อนจะกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำตาออกไป ไม่รู้จะสงสารใครดีแต่ที่แน่ๆฉันสงสารผู้หญิงที่ชื่อเมษามาก เธอคงรักกอไผ่มากจริงๆ ยิ่งคนที่เรารักฟื้นขึ้นมาแต่ไม่สามารถจำอะไรเกี่ยวกับเราได้แล้วมันคงเจ็บปวดไม่น้อย
"หนูเมเปิ้ล หนูโอเคมั้ยลูก"
ฉันหลุดออกจากพะวังก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไปให้
"ปะเปล่านี่คะ เอ่อ แล้วเราจะทำยังไงกันดีคะ"
"แม่แล้วแต่หนูนะ ถ้ามันเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วก็คงต้องบอกจริงๆ หนูไม่ต้องคิดมากหรอกนะตาไผ่ไม่ได้รักเมษาหรอก เขาแค่เอ็นดูหนูเมษาเท่านั้น เธอเป็นเด็กดี น่ารัก ตาไผ่เลยอยากจะลองคบดูเท่านั้น "
'ฮึกๆๆๆ ฮืออออออ'
เสียงสะอื้นดังขึ้นฉันรีบหันหลังไปมองทันที ก็เจอเมษานั่งร้องไห้อยู่ข้างหลังฉัน คงจะได้ยินที่พวกเราพูดกันเมื่อกี้สินะ ดูจากสีหน้าของเธอแล้วคงเจ็บปวดไม่น้อย
"กอไผ่อาจจะรักเมษาก็ได้นะคะคุณแม่"
"ไม่หรอกเขาบอกแม่เอง เขาบอกเขาคิดกับหนูเมษาแค่น้องสาว แต่กับหนูเขาบอกว่า
