แอ๊ดดดดดดดดดด
"เมปะ.. เชี่ยยยย"
ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิด หลังจากที่นั่งรอเมเปิ้ลมาตั้งแต่เช้า ดูสิตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอผมตื่นมาคือไม่เจอเธอแล้วเขียนบอกแค่ว่าจะไปเรียนเท่านั้น นี่ก็บ่ายกว่าๆยังไม่เลิกเรียนอีกหรือไงวะเนี้ย แล้วทีเพื่อนผมนะเหมือนว่างอ่ะมาทุกเวลา
"แหม ใช่สิพวกกุไม่ใช่เมเปิ้ลสุดสวยนี่หว่า มึงถึงทำหน้าผิดหวังจนออกนอกหน้าขนาดนี้"
ผมเบ้ปากในความทำท่าทางน้อยใจคือเอาง่ายๆทำหน้าตอแหลใส่ผมนั้นแหละ
"พูดมากไอ้สัส ไม่มีเรียนกันหรือไงว่างมาเยี่ยมกูทุกเวลาเชียวนะมึง"
"ก็ปีสี่นี่วะเดือนหน้าก็ฝึกงานแล้ว มึงจะให้กูเรียนอะไรไม่ทราบ"
ผมฟึดฟัดเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดดู ไม่โทรมาเลยสักสาย อย่างน้อยควรจะโทรมาถามว่ากินอะไรยัง อยากทานอะไรมั้ย คิดถึงมั้ย แบบนี้อ่ะ
"ถ้ามึงจะขนาดนี้นะ โทรไปเลยครับไอ้ควายไผ่"
"ความคิดดีนะมึง"
พูดจบผมก็กดโทรศัพท์หาเมเปิ้ลทันที เสียงดังอยู่พักใหญ่
