“ถ้ามีอะไรก็คุยกับพี่ได้นะ”
“ค่ะ” เกวลินยิ้มรับแต่ออกจะแปลกใจเล็กๆ กับประโยคของเขา “กะทิขึ้นห้องก่อนนะคะ”
วายุพยักหน้ารับมองร่างเล็กก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน เขาเองก็แค่คนมาอาศัย ก็ได้แต่หวังว่าจะคอยดูแลเท่าที่ทำได้
เกวลินเข้ามาในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงขนาด5ฟุต ยกมือขึ้นกายหน้าผากพลางถอนหายใจเบาๆ ดีที่กลับเข้ามาบ้านทันก่อนที่การันต์ตื่นไปจ่ายตลาด แต่สายตาของวายุบอกได้ชัดว่าเขาพอจะรู้ว่าเธอไปทำอะไรมา แต่ที่น่าปวดหัวมากกว่าคือเรื่องที่ทำให้เธอแทบเผ่นออกมาจากคอนโดหมออิฐ
หลังจากถูกคุณหมอจับกินไปสองรอบ เธอถึงกับยอมยกธงขาวและเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็จำได้ว่าไม่ใช่ห้องของตัวเอง พลิกตัวไปมาเห็นนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียงนอนบอกเวลาเกือบตีสี่แล้วทำให้ผวาขึ้นอย่างตกใจ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งก็ปวดหน่วงที่ท้องน้อยจนเผลอครางออกมา
“เป็นอะไรไป เจ็บเหรอ” เสียงคุณหมอหนุ่มถามพลางยัน
