“โน่นไง เดินไปโน่นแล้ว คงงอนคุณพายมั้ง ท่าจะเรียกร้องความสนใจแหละ แอวะ หมั่นไส้!”
แม้วลัญช์จะเดินห่างออกมาแล้วแต่เธอก็ได้ยินเสียงพูดพวกนั้น ที่คงกำลังหมายถึงเธอตั้งแต่แรกเริ่มที่จับกลุ่มคุยกัน
วลัญช์ยืนนิ่งอยู่เป็นครู่แล้วค่อยตัดสินใจเดินไปที่ลานกว้าง เพื่อหางานสักอย่างทำ จะได้จบกิจกรรมของวันนี้ ตกเย็นชาวบ้านทำอาหารเลี้ยงอย่างเดิม แต่เธอรู้สึกว่าตัวรุม ๆ เหมือนจะไม่สบาย
“ใครปวดหัว มีไข้ ใจสลาย ไปตรงบูทหมอเลยนะครับ เรามีหมอ มียา มีความห่วงใยมาให้ด้วยนะจ๊ะ” เสียงของตี๋เอ่ยขึ้นกลางวงที่กำลังทำอาหารกันอยู่ นักศึกษาหญิงคนหนึ่งถามเสียงแจ๋วต่อทันที
“หมอหล่อไหมคะพี่ตี๋”
คนพูดยกมือกางนิ้วกับปลายคาง ถามด้วยเสียงที่พยายามให้ฟังดูหล่อ “แล้วแบบพี่ น้องคิดว่ายังไงล่ะครับ หล่อพอไหม”
มีเสียงหัวเราะดังขึ้นที่ตรงนั้น
แต่วลัญช์ไม่ตลกด้วย คงเพราะรู้สึกไม่สบายตัวนั่นเอง เธอคิดว่ากินข้าวแล้ว คงต้องก
