“ใช่ที่เข่านั่นแหละ จะใช่ที่ไหนล่ะ”
พระพายบ่นพร้อมกับดึงเธอให้นั่งลงเพื่อทำแผลให้ วลัญช์มองตามเนื้อตัวที่มีรอยขีดข่วนเพียงเล็กน้อย ก่อนจะมองเลยไปที่พระพายที่กำลังลงมือเช็ด ทำความสะอาดแผล ใส่ยาให้ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังตามแรงอารมณ์ของเขา
“จะไปไหนช่วยบอกกันหน่อยได้ไหมไวท์ คุณทำให้ผมเป็นห่วง หรือคิดว่าตกผมได้แล้ว ผมติดเบ็ดคุณแล้ว จะล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแค่ไหนก็ได้ สนุกมากหรือไง”
วลัญช์ลากสายจากขาของตัวเองไปสบตากับเขา พระพายทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอจนเรียบร้อยแล้ว เขาบอกให้เธอนั่งรอครู่เดียว เธอเห็นเขาเดินลงไปด้านล่าง มีเสียงดัง เหมือนคนถูกทำร้ายตรงนั้น เธอพยายามมองแต่ไม่เห็น อึดใจต่อมาพระพายค่อยเดินกลับมาบนรถอีกครั้ง
“จะไปไหนอีก”
“กลับไปทำกิจกรรมน่ะสิ”
“ผมไปด้วย”
“ไปทำไม”
“อยากไป” พระพายตอบเธอกลับแบบทันทีทันใด เหมือนว่าเขาแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยสักนิด วลัญช์จำต้องบอกเข
