เล่ห์กลของคนรักเก่า

8

ห้องชุดไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไรนักคือสถานที่ที่พระพายจอดรถแล้วส่งสายตาบอกให้เธอลงไป พระพายไม่ได้ช่วยเธอหิ้วของด้วยซ้ำ แต่วลัญช์ก็ไม่ได้ต้องการความช่วยใดๆ จากเขาสักนิดเดียว เธอมองกระเป๋าของตัวเอง แล้วตัดสินใจคว้าลงไปเอง แล้วเดินตามหลังพระพายไปจนถึงห้องพัก

นาทีถัดมาเสียงทุ้มของพระพายก็ดังขึ้น “ตามข้อตกลง คุณต้องพักที่นี่”

วลัญช์เองก็หมดความอดทนแล้วเช่นกัน ที่ยอมขึ้นรถมาด้วยก็เพราะไม่ได้อยากเป็นเป้าสายตาของใคร เธอตอบเขากลับไปว่า “ฉันไม่เคยตกลงอะไรกับคุณเลยนะ”

“แลกกับคลิปนี่ไง”

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะเจอคนข่มขู่กันด้วยเรื่องแบบนี้

ตั้งแต่ที่พระพายปล่อยให้เธอลงที่ป้ายรถประจำทาง จนกลับไปถึงหอ เธอก็เฝ้าแต่คิดถึงเรื่องคลิป แล้วปลอบใจตัวเองทุกวันว่าเขาคงลืมไปแล้ว ได้แต่ภาวนาขอให้เขาล้มเลิกความคิดเลว ๆ พวกนั้น แล้วก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก

แต่นี่ นอกจากจะเจอกันอีกครั้งไม่พอ เขายังจะให้เธอย้ายออกจากหอพักในของมหาวิทยาลัย เพื่อมาอยู่ที่นี่อย่างนั้น แต่แล้วเธอมีสิทธิต่อรองกับเขาหรืออย่างไร

วลัญช์คิดทบทวนเงียบ ๆ แล้วพูดถึงเงื่อนไขของเขาทีละข้อเท่าที่เธอพอจำได้

“เรียกเมื่อไรต้องพร้อม อย่างนั้นใช่ไหม”

เธอถามเขาแล้วก็รอคำตอบจากเขา มีเพียงการพยักหน้าเบา ๆ ตอบรับมาก็ค่อยทวนข้อตกลงของเขาต่อจากนั้น

“ห้ามเรียกร้อง ใช่ไหม”

พระพายส่งเสียง ‘อืม’ ไม่ดังนักแต่ก็ไม่ได้เบา วลัญช์จึงถามเขาอีก “ห้ามบอกว่ารัก ถ้าฉันรักคุณ ก็หมายความว่าเราจบกันทันที นี่ใช่ไหมที่คุณบอกว่าเป็นข้อตกลงของคุณน่ะ”

พระพายพยักหน้ารับเพียงครั้งเดียวเท่านั้น วลัญช์จึงพยักหน้าตอบกลับไปบ้าง แต่ท่าทางของเธอไม่ได้หมายความว่าเธอตอบรับเขาแบบง่าย ๆ ที่เธอพยักหน้านั้น ความหมายของเธอคือเธอแค่รับรู้เท่านั้นว่าข้อตกลงของเขาเป็นอย่างไร

พระพายเดินตรงไปผลักประตูห้องหนึ่งออกรอ แล้วส่งสัญญาณบอกให้เดินเข้าไป วลัญช์มองจากตรงนี้ก็เห็นว่าห้องนั้นคือห้องอะไร เขาพยักพเยิดหน้ามาที่ในห้องแล้วสั่งเสียงเข้ม

“เข้ามา”

วลัญช์ยืนนิ่งแล้วพูดเสียงเบาตอบเขากลับไป “วันนี้ทำไม่ได้”

พระพายมองเธอนิ่ง ๆ ก่อนถามสั้น ๆ “ทำไม”

“ฉันมีประจำเดือน”

วลัญช์เม้มปากน้อย ๆ ใจแข็งมองสบตาตอบเขา ในใจของเธอก็คิดไปต่าง ๆ นานาว่าพระพายจะทำตัวดิบ ห่ามแบบพระเอกในนิยายหรือไม่ ที่แบบว่าจับเธอลงนอน แล้วถอดกางเกงออก เพื่อดูว่าเธอมีประจำเดือนจริงอย่างที่บอกเขาไป

แต่แล้วพระพายกลับไม่ได้ทำแบบนั้น

วลัญช์เห็นเขานิ่งไปเป็นครู่ใหญ่เลยทีเดียว กว่าที่เขาจะถามทำลายความเงียบขึ้น

“วันแรก?”

วลัญช์มองเขาแล้วก็หลุดปากถามกลับไปแบบงง ๆ “วันแรกอะไร”

“ประจำเดือนของคุณไง วันนี้วันแรกใช่ไหม”

เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมานั่งคุยรายละเอียดของการมีประจำเดือนกับผู้ชาย แล้วยังเป็นผู้ชายที่หอบเธอไปนอนด้วยอย่างดุเดือดทั้งคืน แถมเขายังหยาบทรามถึงขนาดถ่ายคลิปของเธอเอาไว้ และจงใจใช้ข่มขู่เธอเพื่อขอมีอะไร ๆ กับเธออีกด้วย

“ใช่” วลัญช์ตอบกลับ เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

“ผมให้เวลาอีกสิบวัน” เขาบอกแล้วเดินวนเวียนที่ในห้องอยู่เป็นนานก่อนจากไป

วลัญช์มองข้าวของของตัวเธอเอง แล้วทิ้งมันไว้แบบนั้น ก่อนจะลากสายตาไปยังประตูห้องที่ปิดลงนานแล้ว แทนที่จะรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องทำเรื่องแบบนั้นในวันนี้ แต่กลับรู้สึกหวั่นใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

เธอได้แต่คิดท้อแท้อยู่ในใจว่าทำไมจะต้องมีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตของเธอด้วย

หลังจากวันที่เธอขึ้นรถไปกับพระพาย เพื่อนร่วมห้องของเธอก็รีบไปบอกอาจารย์คุมหอในในทันที อาจารย์คนที่คุมหอติดต่อมาที่คณะ บอกให้เธอเข้ามาส่งใบคำร้องขอย้ายออกในวันถัดมา วลัญช์ข่มใจตัวเองไม่ให้โมโห แต่ก็อดโมโหไม่ได้ ที่เธอกำลังต้องระเห็จออกมาจากหอในของมหาวิทยาลัยที่เดินทางก็ใกล้ แถมราคาค่าหอก็ยังถูกอีกด้วย

หลังจากวันที่เธอย้ายไปที่ห้องชุดของพระพายได้สิบวัน พระพายก็มายืนรอที่หน้าห้องบรรยายสโลป ตอนที่เธอเลิกเรียนพอดี

และวลัญช์ไม่ชอบตกอยู่ในสายตาของใคร

เธอเลยใช้วิธีดื้อตาใส ด้วยการเดินหลบเลี่ยงเขาไปยังทางอื่น นึกกังวลอยู่ว่าพระพายจะตามมาหรือไม่ แต่ก็โล่งใจได้เดี๋ยวเดียวเท่านั้น เมื่อกลับมาถึงห้องแล้ว ก็พบว่าประตูห้องถูกถีบแรง ๆ เข้ามา

และวันนั้นก็คือวันที่ครบเวลาตามที่พระพายบอกพอดี ที่เธอเคยบอกไปว่ามีประจำเดือน

“ฉันไม่สบาย”

เธอบอกพระพายด้วยข้ออ้างใหม่ เสียงที่ใช้แผ่วเบาอย่างคนไม่สบายจริง ๆ พระพายยืนมองเธอนิ่งเป็นนาที แล้วบอกว่าจะมาใหม่อีกวัน

พออีกวัน เธอก็อ้างด้วยข้ออ้างใหม่ว่าปวดท้อง แล้วก็ปวดหัวด้วย รอบนี้เขาไม่หลงกลเธออีกแล้ว พระพายขู่เธอว่าถ้าเขาพาไปพบแพทย์แล้ว ผลตรวจของเธอปกติ เขาจะให้หมอแทงเข็มน้ำเกลือเธอ แล้วจะนอนกับเธอที่ในห้องพักของโรงพยาบาลด้วยเลย

วลัญช์เลยได้แต่อึ้งไป เพราะเธอกลัวเข็ม กลัวหมอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

พระพายถามเธอว่ายังไม่สบายอยู่อีกไหม วลัญช์ได้แต่ก้มหน้างุด ไม่อยากตอบ ก่อนจะถูกเขาคว้าข้อมือ พาเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน

หลังจากวันนั้น เธอไม่กล้าใช้ลูกไม้นั้นอีกเลย

วันถัดมาหลังจากที่พระพายสูบเรี่ยวแรงเธอไปทั้งคืน วลัญช์ก็แทบลุกออกจากเตียงนอนไม่ได้ แต่เพราะว่าต้องสอบจึงต้องฝืนร่างกายไปเรียน

แล้วก็มีเพื่อนร่วมคณะ เข้ามาถามว่าเธอคบกับพระพายอย่างนั้นหรือ เพราะวันที่เขามารับหน้าหอพักในมหาวิทยาลัย เพื่อนกลุ่มนี้ก็เห็น อีกทั้งวันที่ครบตามสัญญา พระพายยังมายืนกอดอกรอเธอที่หน้าห้องบรรยายอีกต่างหาก วลัญช์ใช้เวลาคิดเล็กน้อย แล้วบอกพวกนั้นไปว่าเธอเป็นญาติห่าง ๆ ของพระพาย พวกนั้นตาโตกันเลยทีเดียว บางคนที่ไม่เคยเข้ามาคุยด้วยก็พากันเข้ามาคุย ด้วยจุดประสงค์ของการถามในเรื่องของพระพายด้วยกันทั้งนั้น

แต่พระพายก็เอาแต่สร้างเรื่องปวดหัวให้เธออยู่เรื่อย

ตอนเช้า เขาบังคับให้เธอขึ้นรถมาด้วยกัน เธอจะทำทีขอลงจากรถก่อน ด้วยข้ออ้างว่าจะซื้อของบ้าง แวะไปถ่ายเอกสารบ้าง พระพายไม่ว่าอะไร เขาจอดรถรอแบบนั้น กดดันให้เธอกลับมาขึ้นรถ แต่วลัญช์ก็เดินเลยรถของเขาไปเสีย แล้วหลบเข้าไปรวมอยู่ในกลุ่มนักศึกษาคนอื่นที่เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

พระพายไม่ยอมให้เธอทำกับเขาแบบนั้น เขาเปิดประตูรถที่จอดขวางบนถนน แล้วเดินตามมาด้วย ปล่อยรถของเขาไว้แบบนั้นตามจนมาถึงคณะของเธอเลยทีเดียว จากที่เป็นจุดสนใจมากอยู่แล้ว วลัญช์เลยกลายเป็นจุดสนใจมากกว่าเดิม และน่าหมั่นไส้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว ตั้งวันนั้นเป็นต้นมา เธอไม่กล้าใช้ลูกไม้เดิม ๆ กับพระพายอีก

พระพายเริ่มรู้ทันเธอ