เล่ห์กลของคนรักเก่า

4

ก่อนที่คนพูดและพี่คนอื่น ๆ จะลากสายตามาหยุดลงที่เธอ

วลัญช์ที่กำลังจะหลบ ไม่เข้าประชุมของคณะก็ถูกดักที่หลังห้องบรรยาย แล้วโดนหามสองแขนจากรุ่นพี่ พามายังลานตรงนี้

เธอเงยหน้าขึ้นแล้ว เจอสายตามหาโหด ก็ต้องก้มหน้าลงงุด ๆ เลยทีเดียว

ให้เธอร่วมกิจกรรมอื่นในมหาวิทยาลัย วลัญช์เข้าร่วมได้ แต่เธอไม่ชอบไปงานแบบนี้ และเมื่อต้องอยู่ในสายรหัสที่เป็นของพี่ว๊าก คนที่ยืนตะเบ็งเสียงถามอยู่นั่น ดูท่าแล้วว่าครั้งนี้เธอคงหลบไม่พ้น ต้องได้ไปงานเลี้ยงบายเนียร์อย่างแน่นอน

“เงินค่าบัตรพี่ออกให้เอง”

‘พี่สาม’ พี่ที่เป็นพี่รหัสของเธอบอกด้วยสีหน้าเอือมระอา

วลัญช์อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พี่สามก็รีบแย้งก่อนเธอจะได้โอกาสหาข้ออ้างที่จะไม่ไปร่วมงาน

“ส่วนค่าของขวัญ ค่าดอกไม้ ค่าเสื้อผ้าหน้าผม พี่ก็ออกให้หมด อ้อ ค่ารถทั้งขาไปขากลับด้วย จะเอาค่ากินด้วยไหม”

เธอได้ยินคำถามประชดประชันในตอนท้ายของประโยคก็ยิ้มแหย ๆ พูดอะไรต่อไม่ออกไปเลย

จวบจนถึงวันงานบายเนียร์

วลัญช์ก็ถูกล็อกตัวไว้ตั้งแต่เช้า เธอมาเรียนคาบปกติ จนหมดวัน รุ่นพี่ที่ถูกกำชับมาให้ตามเธอไว้ตลอด ก็เข้ามาลากตัวเธอออกไปยังหอนอก เพื่อจับเธอแปลงโฉม

วลัญช์ถูกจับแต่งตัวจนแทบจำเค้าเดิมไม่ได้

แว่นของวลัญช์ถูกดึงออกแล้วโยนทิ้งไปทางไหนก็ไม่รู้

วลัญช์โดนพี่คนหนึ่งบังคับให้ถอดและใส่คอนแทคเลนส์ด้วยตัวเอง กว่าที่เธอจะทำได้ด้วยตัวเอง ดวงตาของเธอก็แดงก่ำไปหมด

แล้วคืนนั้นวลัญช์ก็ถูกจับให้อยู่ในชุดเดรสเกาะอกที่มีผ้าลูกไม้ปิดทับส่วนที่เปิดเปลือยเอาไว้ พี่สามพยักด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นเธอหลังแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

รุ่นพี่ที่จับวลัญช์แต่งตัวบอกว่าเธอจะใส่ชุดนี้แค่ในงาน แล้วจะให้เปลี่ยนกลับเข้าหอเมื่องานเลี้ยงเลิก

วลัญช์ที่เป็นคนไม่มีปากไม่มีเสียงเถียงกับใครอยู่แล้วด้วย เธอจึงยินยอมใส่ชุดนั้นไปงานเลี้ยง ได้แต่คิดไปว่าเพื่อที่จะได้ให้มันจบ ๆ กันไป ไม่อย่างนั้นก็จะเอามาเหน็บแนมเธออีกไม่เลิกรา

ถึงสถานที่จัดงานเลี้ยง มีอาจารย์มาร่วมงานเกือบทั้งคณะ รุ่นพี่ที่จบไปแล้วบางคนมาร่วมงาน ทั้งพี่ที่กำลังจะจบและน้อง ๆ ก็เฉียดห้าร้อยชีวิต งานเลี้ยงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ไม่นานก็ค่อย ๆ ทยอยแยกย้ายกันกลับไป

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

แต่มีรุ่นพี่บางคนที่ยอมให้งานเลี้ยงเลิกราง่าย ๆ

พวกเขาทยอยย้ายเพื่อนร่วมแก๊งและน้อง ๆ ในงานเลี้ยงไปยังร้านเหล้าของคนรู้จักกัน หลังจากคนในงานบายเนียร์เริ่มซาลง

วลัญช์เอ่ยปากขอกลับหอ แต่โดนพี่สามทำหน้ายักษ์ใส่ ทั้งยังยึดชุดของเธอที่จะให้เปลี่ยนใส่กลับหออีกด้วย พี่สามและพี่คนอื่นหิ้วแขนของเธอไว้คนละข้าง พาออกจากงานเลี้ยง แล้วลากขึ้นรถตรงไปที่ร้านเหล้าด้วยกันทั้งหมด

ถึงร้านเหล้าแล้ววลัญช์นั่งนิ่ง ๆ ตรงโต๊ะ

เธอรอคอยว่าเมื่อไรจะได้กลับหอเสียที นั่งในร้านได้ชั่วโมงเศษ วลัญช์ก็เริ่มรู้สึกได้ถึงอาการแปลก ๆ ที่ไม่สามารถบรรยายได้

วลัญช์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ออกร้อนทีละนิด ในท้องรู้สึกปั่นป่วน อยากอาเจียน

เธอแพ้เหล้าหรืออย่างไร

แต่เธอไม่ได้ดื่มเหล้าเลยนี่นา

วลัญช์เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า จะได้หายร้อน เข้าห้องน้ำเพื่อเค้นให้ตัวเองอาเจียนออกมา จะได้รู้สึกดีขึ้น แต่ก็มีเพียงน้ำที่ดื่มลงไปผสมกับน้ำย่อยเท่านั้นที่ออกมา

วลัญช์เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่แล้วอาการเหล่านั้นก็ไม่หายไปเสียที เธอเดินวนเข้าออกอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกได้ว่าอาการเริ่มแย่ลง

วลัญช์เวียนหัวมาก ในท้องที่ปั่นป่วนก็เริ่มออกอาการออกร้อน ๆ ขึ้นมาแล้ว เธอล้วงคอให้อาเจียน แต่ก็มีเพียงน้ำย่อยเหนียว ๆ เปรี้ยว ๆ ออกมาจากในคอเพียงเท่านั้น วลัญช์ออกมาล้างหน้าที่ด้านนอก เห็นมีคนไม่กี่คนตรงนั้น พยายามมองว่าใช่พี่ ๆ หรือเพื่อนร่วมคณะของเธอหรือไม่ แต่สายตาของเธอนั้นพร่าเลือน หรี่ตามองเท่าไรก็มองไม่ชัดเสียที จึงเดินออกมาที่ด้านนอก แล้วตั้งใจจะไปบอกพี่สามว่าให้เธอพากลับหอ แต่ดันเดินไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ตรงทางเดินออกสู่ด้านนอก

ไม่มีเสียงทักจากเจ้าของร่างใหญ่นั้น มีแต่มือที่จับท่อนแขนของเธอให้ยืนตัวตรง

สายตาที่มองกัน ราวกระแสไฟแรงสูง

วลัญช์ไม่ได้พูดอะไรออกไปด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่จ้องตาเธอแล้วก็โน้มตัวลงจูบ ทันทีที่ปากทั้งสองประกบกัน วลัญช์รู้สึกได้ถึงลิ้นของเขา ที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเหล้าปนกลิ่นบุหรี่ ลิ้นของชายคนนั้นรุกรานเข้ามาในปากของเธอ และที่น่าตกใจคือเธอจูบตอบเขา จูบตอบทั้ง ๆ ที่มันคือจูบแรกของเธอ

เป็นจูบกับใครก็ไม่รู้ ที่เธอไม่รู้จักหน้าตา รวมถึงชื่อของเขาด้วย

วลัญช์รับรู้ได้ถึงเนื้อตัวของเธอที่ร้อนผ่าว ทีแรกมันร้อนอยู่แล้วก่อนหน้านี้ แต่พอถูกกระตุ้นด้วยจูบดิบเถื่อน เร่าร้อน ก็คล้ายกับว่าเลือดลมของเธอกำลังร้อนมากขึ้น ไม่ต่างจากลาวาที่กลางปล่องภูเขาไฟ วลัญช์จูบตอบเขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่เคยจูบมาก่อน

แล้วถึงมีเสียงหงุดหงิดน่ารำคาญใจหลุดออกมาจากปากของผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะออกแรงผลักเธอ จนไปชนเข้ากับผนังของทางเดิน แล้วตามเข้ามาบดจูบเธออีกครั้ง

มือของเขาตรึงที่ปลายคางของเธอ ออกแรงบีบให้เปิดปากออก อ้าค้างเอาไว้ เพื่อจะได้ดูดดึงลิ้นของเธอได้อย่างถนัดถนี่

วลัญช์ตกใจที่เธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจกิริยาจาบจ้วงรุกรานเช่นนั้น ร่างกายของเธอกลับตอบสนอง และต้องการมากกว่าที่กำลังได้รับ

มือของเธอดึงทึ้งเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้น

วลัญช์ต้องการอะไรที่มันมากไปกว่านั้น อะไรก็ตามที่เธอเองตอบตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งที่ต้องการนั้นคืออะไร

ผู้ชายคนนั้นกำข้อมือของเธอแน่น แล้วออกแรงกระชากให้เดินตามเขาไปยังทางออกของร้าน ก่อนจะเปิดประตูรถคันที่จอดตรงช่อง VVIP แล้วดันเธอเข้าไปนั่ง เขากระแทกประตูให้ปิดลง แล้วเดินอ้อมไปนั่งที่หลังพวงมาลัยรถยนต์ พารถออกตัวไปยังถนนตรงหน้าร้านเหล้าร้านนั้น

ช่วงเวลายามราตรีที่คลาคล่ำไปด้วยยวดยานหลากหลายรุ่น

วลัญช์นั่งถอนลมหายใจเฮือก ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอมองเขาสลับกับถนนตรงหน้า ใช้เวลาไม่นาน ผู้ชายคนนั้นพาเธอมาถึงจุดหมาย เขาจอดรถที่ชั้นจอดของอาคารชุดแห่งหนึ่งย่านกลางเมือง แล้วพาเธอลงจากรถไป