Doctor [4] ป่วยย
1596 คำ
-วีนัส-
Rrrrrr
"ขอโทษค่ะ"ฉันเอ่ยขอโทษทีมงานทั้งหลายที่ตอนนี้กำลังประชุมกันอยู่แต่ฉันกลับลืมปิดเสียงโทรศัพท์ซะงั้นฉันรีบยกมือถือขึ้นมาดูด้วยตาของฉันเบิกกว้างเมื่อรู้ใครเป็นคนโทรมา
'หมอแวม!'
ใช่แล้ว!หมอแวมเป็นโทรมาหาฉันให้ตายเถอะนี่มันครั้งแรกในชีวิตเลยที่หมอแวมเป็นฝ่านโทรหาฉัน
"มีเรื่องด่วนอะไรไหม?"บอสฉันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันไม่กดรับสักที
"ขอโทษนะคะวีขอรับโทรศัพท์ก่อน"ฉันพูดออกไปพร้อมก้มหัวขออนุญาติเล็กน้อยถ้าหมอแวมเป็นฝ่ายโทรหาฉันก่อนแบบนี้คงต้องมีเรื่องด่วนแน่ๆ
"ฮัลโหลค่ะ"ฉันเดินออกมาข้างนอกก่อนจะกดรับสายทันที
(เมื่อไหร่กลับ)น้ำเสียงแข็งดุของหมอแวมทำฉันงงนิดหน่อยเขาเป็นอะไรล่ะเนี่ยอารมณ์ขึ้นๆลงๆและทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมารับฟังเสียงแข็งๆดุๆแบบนี้ด้วย ซิ๊ส!
"พรุ่งนี้ค่ะ"
(เวลาไหนเดี๋ยวไปรับ)ฮอล!นี่ฉันฟังอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ยหมอแวมนี่นะจะมารับฉันร้อยวันพันปีไม่เคยจะสนใจฉันสักนิด
"ประมาณบ่ายโมงค่ะถ้าเครื่องไม่ดีเลย์"
(โอเคแค่นี้)และสายก็ถูกตัดไปเฉยอะไรของเขากันเนี่ยจู่ๆเกิดนึกอะไรถึงจะมาทำดีกับฉันหรือเขาไปกินยาอะไรที่ผิดประเภททำให้สมองเขากระทบกระเทือนรึเปล่าเนี่ย
น่าเป็นห่วงชะมัด...
ฉันกลับเข้ามาในห้องประชุมอีกครั้งก่อนจะตั้งใจฟังคำรายงานของทุกฝ่ายเรื่องตารางการถ่ายทำชีรีย์ของฉันและเมื่อวานบอสบอกว่ามีสินค้าตัวหนึ่งอยากให้ฉันไปเป็นแบรนด์ให้ด้วยแต่ฉันยังไม่รู้หรอกนะว่ามันคือสินค้าอะไรจะได้รู้ก็ต่อจากที่รายงานเรื่องตารางงานของฉันจบลง
และในที่สุดการรายงานตารางของฉันก็จบลงโดยฉันต้องบินมาถ่ายงานที่จีนยาวนานถึง6เดือนก่อนจะได้บินกลับไทยประมาณ2เดือนและต้องบินกลับมาถ่ายต่ออีก6เดือนหรือมากกว่านั้น
งานแน่นเวอร์ไปอีก!
"สำหรับเมื่อวานที่มีแบรนด์แบรนด์หนึ่งเขาเข้ามาคุยติดต่ออยากให้วีนัสไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้คือบริษัทอี้ชิงบริษัทผลิตอาหารเสริมขนาดใหญ่ของจีน"คราวนี้เป็นบอสที่เป็นฝ่ายพูดขึ้น
"หู้วว"ทุกๆคนที่ได้ฟังก็ต่างร้องหู้วออกมาก็นะบริษัทอี้ชิงเป็นที่โด่งดังมากที่ไทยเองก็เหมือนกันอาหารเสริมที่นิยมที่สุดตอนนี้ประเทศไทยเองก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแทบจะผลิดกันไม่ทันเลยล่ะ
"และประทานบริษัทอี้ชิงอยากได้ตัววีนัสซึ่งเป็นดารานัดแสดงชาวไทยมาช่วยโปรโมทสินค้าตัวใหม่ที่กำลังจะออกขายสู่ตลาดจีนและรวมถึงประเทศหลายๆประเทศในแถบเอเชียด้วย"ทุกๆสายตาจ้องมาที่ฉันกันหมดความกดดันนี้ฉันไม่อาจปฏิเสธได้จริงๆถึงแม้จะไม่อยากรับงานนี้เท่าไหร่เพราะเหตุผลส่วนตัว
แต่เราคงไม่สามารถอ้างได้หรอกนะในเมื่อมันสามารถสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองและทางบริษัทไหนจะผลกำไรที่จะได้อีกมันมากมายจนฉันไม่อาจปฏิเสธได้ลง
ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เงินหรือชื่อเสียงหรอกนะแต่ฉันเห็นแก้บอสและคนอื่นๆในบริษัทที่ก็อยากจะพาบริษัทตัวเองให้ดูเด่นสู้บริษัทดังๆได้และความหวังของพวกเขาก็ขึ้นอยู่กับฉันนั่นเอง
"ถ้าทุกคนเห็นว่าดีวีนัสก็โอเคค่ะ"ฉันพูดออกไปพร้อมส่งยิ้มบอสเองพอได้ยินฉันพูดแบบนั้นท่านก็ทำสีหน้าโล่งใจพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข
เหนื่อยอีกแล้วสินะวีนัส....
วันต่อมา
สนามบินสุวรรณภูมิ 13.10น.
ฉันแยกย้ายจากทีมงานของทางบริษัทรวมถึงเอ่ยลาบอสของตัวเองเรียบร้อยฉันก็มารอหมอแวมที่ทางออกประตูสองที่หมอแวมเป็นคนบอก
"วีนัส"เสียงนุ่มๆของหมอแวมเอ่ยเรียกฉันเขาอยู่ในชุดธรรมดาดูแปลกตาเพราะปกติฉันจะเห็นเขาในชุดกาวน์คุมตลอดฉันเดินไปหาหมอแวมก่อนจะสวมกอดเขาด้วยความคิดถึง
"ขึ้นรถเถอะ"หมอแวมผละตัวออกไปพร้อมกับยกกระเป๋าฉันไปไว้ท้ายรถฉันพยักหน้ารับพร้อมกับเปิดประตูและเข้าไปนั่งอย่างเรียบร้อยไม่นานหมอแวมก็ขึ้นตามมา
รถหรูแล่นไปตามท้องถนนแดดประเทศไทยทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวนิดๆร่างกายเริ่มมีอาการแปลกๆเพราะที่จีนอากาศหนาวแต่พอมาที่ไทยกับเจอกับอากาศที่ร้อนจัดซะงั้นเลยทำให้ร่างกายฉันปรับสภาพไม่ทันรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ยังไงก็ไม่รู้
แปะ
"มะ...หมอ"ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆหมอแวมก็เอามือมาทาบที่หน้าผากฉัน
"มีไข้"หมอแวมพูดสั้นๆฉันเองก็พอรุ้ตัวอยู่แหละ
"วีปวดหัว"ฉันบอกหมอแวมไป
"อืม"และเขาก็ตอบแค่นั้นก่อนจะขับรถต่อไปแต่ฉันรู้สึกว่าเขาจะเร่งความเร็วอีกนิดเพื่อให้ถึงจุดหมายเร็วขึ้นส่วนฉันก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพราะอาการปวดหัวเริ่มโจมตีจนเกินรับไหว
-วีนัส-
-หมอแวม-
ผมวางวีนัสลงที่เตียงกว้างซึ่งเป็นคอนโดของผมเองตอนแรกจะจับวีนัสไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลซะหน่อยแต่ก็คงต้องอดเพราะเธอดันป่วยขึ้นมาก่อนถ้าจะตรวจด้วยอาการป่วยๆผมเกรงว่าผลตรวจโรคที่เธอเป็นจะผิดเพี้ยน
ผมเดินเข้าไปที่ห้องน้ำจัดการเอาน้ำอุ่นใส่กะละมังพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กเพื่อเช็ดตัวให้คนป่วยพอเดินออกมาอีกทีวีนัสก็เปลี่ยนท่านอนเป็นนอนตะแคงแถมยังห่มผ้าขึ้นคออีกด้วย
"เฮ้อออ"ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปที่เตียงจับคนตัวเล็กให้นอนดีๆพร้อมกับเปิดผ้าห่มขึ้นปลดชุดที่เธอสวมใส่อยู่ออกจนตอนนี้เหลือแต่ชุดชั้นในและแพนตี้ของเธอเท่านั้น
เป็นหมอเจอร่างกายคนไข้ผู้หญิงมาเยอะจนความรู้ตายด้านไปหมดแต่กลับวีนัสหัวใจของผมเต้นแรงเสมอยามที่เธอเปิดส่วนใดส่วนหนึ่งที่ทำให้เห็นผิวขาวเนียนของเธอผมมักจะหงุดหงิดทุกทีเพราะอะไรนั่นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"อะ...อื้อ"วีนัสครางอื้อออกมาขดตัวงอเพราะความเย็นจากน้ำอุ่นที่ปะทะเข้ากับกายร้อนๆของเธอผมรีบเช็ดตัวและหาเสื้อผ้าของผมมาใส่ให้
ผมไม่มีเสื้อผ้าของวีนัสหรอกเพราะผมไม่เคยให้เธอมานอนค้างที่นี้ผมไม่ชอบที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรชอบให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมเพราะผมชินของผม
พอแต่งตัวให้เธอเสร็จผมก็เดินออกไปหาเจลลดไข้ที่เคยแช่เอาไว้ในตู้เย็นตลอดเวลาเพราะช่วงที่ผมกลับมานอนที่คอนโดก็ชอบเอาเจลมาแปะหน้าผากเล่นให้ความเย็นมันค่อยๆดูดความเหนื่อยล้าของตัวเองออกไป
ผมแปะเจลลดไข้บนลงหน้าผากของวีนัสจัดการห่มผ้าให้เธอดีๆที่จริงต้องกินยาแต่ดูเหมือนว่าเธอยังไม่ได้กินอะไรและผมก็ไม่อยากปลุกเธอตอนนี้ด้วยเลยปล่อยให้เธอนอนไปก่อนใช้เจลคอยบรรเทาไปพอเธอตื่นขึ้นมาจะได้กินข้าวและกินยา
ติ้ง ติ้ง
เสียงข้อความเข้าดังมาจากมือถือของวีนัสผมหยิบขึ้นมาไม่ได้อยากจะดูแต่จะปิดเสียงเพราะกลัวเสียงมันจะทำให้คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา
แต่ด้วยที่ข้อความของเธอดันเป็นข้อความไลน์และเธอคงตั้งให้เห็นข้อความโดยไม่ต้องปลดล็อคผมเลยได้รู้ว่าข้อความที่ส่งมามีเนื้อหาว่าอะไรบ้างผมอ่านไปใบหน้าก็เริ่มฉายความไม่พอใจออกมาทันที
"รู้ตัวว่าปล่อยเป็นอะไรแต่ก็ยังดื้อดึงทำให้ร่างกายตัวเองแย่ลงไปอีก"ผมพูดออกมามองใบหน้าสวยของวีนัสเธอรับงานอาหารเสริมอีกแล้วหลังจากที่ผมรู้ว่าวีนัสป่วยเป็นอะไรผมก็เริ่มค้นประวัติเธอทันที
และปรากฏว่าสิ่งที่ผมรู้คือวีนัสรับงานรีวิวพวกเครื่องดื่มและอาหารเสริมเยอะมากนั่นจึงทำให้ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆไม่รู้ว่าตัวเธอจะรู้หรือเปล่าว่าโรคที่เป็นอยู่มันอันตรายแค่ไหนถึงยังได้ดื้อดึงทำร้ายร่างกายตัวเองอยู่แบบนั้น
ผมคาดเดาไว้แล้วว่าเธออาจจะต้องเข้ารับการรักษาอย่างจริงจังแต่นี้เธอกลับรับงานอีกแล้วแล้วแบบนี้เมื่อไหร่เธอจะหายดีถ้าขืนปล่อยให้เธอรับงานแบบนี้ไปเรื่อยๆร่างกายรับไม่ไหวเธออาจจะเสียชีวิตได้โดยง่าย
ซึ่งผมไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นแน่นอน!
-หมอแวม-
- ผู้เขียน
