-หมอแวม-
"รีบกินอย่มัวแต่เล่น"ผมดุวีนัสเบาๆเธอเอาแต่เขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมกินสักทีเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆยาก็ยังไม่ได้กินเดี๋ยวก็เป็นไข้หนักขึ้นไปอีก
"ค่าาา"เธอตอบเสียงยาวอย่างกวนๆแต่ก็ยอมตักข้าวกิน
"วันนี้ไปโรงบาลกับฉันด้วย"ผมพูดขึ้น
"ไปทำไมอ่า"
"พาเธอไปตรวจ"
"ตรวจอะไรวีไม่ได้เป็นหนักซะหน่อยก็แค่ไข้หวัดธรรมดาเอง"วีนัสตอบหน้างอคนป่วยมักจะงอแงแบบนี้แหละให้ทำอะไรก็จะไม่ทำเพราะร่างกายมันอ่อนแรงเลยไม่อยากจะทำอะไร
"ฉันคิดว่าไม่นะ...ผลตรวจร่างกายของเธอฉันอ่านหมดแล้ว"ผมเงยฟน้าสบตาพูดกับวีนัสอย่างจริงจังเธอเองก็นิ่งไปทันทีคงไม่คิดว่าผมจะเปิดอ่านมันสินะถ้าไอ้เชนทร์ไม่ทะลึ่งอยากเสือกก่อนผมก็คงไม่รู้ว่าวีนัสป่วยเป็นอะไร
"วีไม่เป็นไร"เธอยังคงปฏิเสธผมไม่เป็นไรบ้านเธอสิระยะแบบนี้เรียกว่าอันตรายแล้ว
"อย่ามาเถียงฉันฉันเป็นหมอฉันรู้ดี"ผมพูดขึ้นเริ่มจะโมโหคนตรงหน้าแล้วที่ยังดื้อดึงปฏิเสธบอกตัวเองปกติอยู่น
