Chapter 6
1346 คำ
"อ๊าย... น้ำมันกระเด็น กริ๊ดดด"
บอสนายถอนหายใจออกมากอดอกมองหญิงสาวที่ตอนนี้ร้องลั่นห้องครัวในขณะที่กำลังใส่หมูลงไปในน้ำมัน มือขวาถือตะหลิวมือซ้ายถือฝาหม้อ
"ไอ้น้ำมันบ้า! กระเด็นทำไม"
"ดีๆหน่อยพีพี มานี่มาทำเอง"
เขาแย่งตะหลิวในมือเธอมาก่อนจะค่อยๆผัดหมูอย่าไม่เร่งรีบ หญิงสาวหลบอยู่หลังชายหนุ่มอย่างระแวง ตอนนี้น้ำมันไม่กระเด็นแล้วจากนั้นเขาก็ใส่ไข่ใส่ผักไปผัดรวมกันจากนั้นก็ปรุงรสให้อร่อยแล้วใส่ข้าวทีหลัง
"ทำไมไม่ใส่ข้าวก่อนแล้วปรุงคะ"
"แล้วแต่ถนัดมั่ง ผมถนัดแบบนี้แหละถ้าใส่ข้าวไปก่อนแล้วปรุงรสชาติมันจะไม่ทั่ว ไม่รู้นะผมคิดเอง"
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง"
พีพียิ้มออกมาก่อนจะทำจมูกฟิตๆแล้วยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น กลิ่มหอมดูดีมาก
"น่ากินจัง"
"เอาจานมาสิ"
พีพีวิ่งไปหยิบจานมาสองใบ เขาตักข้าวผัดใส่จานแล้ววางไข่ไว้ข้างบน ทั้งสองคนไปนั่งทานที่โต๊ะอาหาร หญิงสาวสูดกลิ่มหอมของข้าวผัดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เธอใช้ช้อนตักชิมดูก่อนจะร้องว้าวออกมา
"ว้าว ฝีมือดีอ่ะอร่อยมาก"
"แล้วจำได้มั้ยว่าใส่อะไรไปบ้าง"
พีพีนิ่งคิดซักพักก่อนจะค่อยๆไล่ทีละอย่าง
"อืม... น้ำมัน หมู ไข่ ผัก ปรุงด้วยซอสอะไรซักอย่างเนี่ยแหละค่ะจำชื่อไม่ได้ แล้วก็ซีอิ๊วขาวที่ไม่ใช่สีขาว"
บอสนายหลุดขำออกมาจนเกือบสำลักเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น จะใสซื่อไปไหนเนี่ยเด็กคนนี้
"แล้วก็รสดีรึเปล่าคะ ที่มันเป็นผงอ่ะ"
"อืม ใส่นิดเดียวพอนะไม่ต้องเยอะ น้ำตาลนิดหน่อยก็อร่อยแล้ว"
"อ่อ เคค่ะจำได้ล่ะ"
พีพียิ้มออกมาก่อนจะตักข้าวผัดทานต่อ บอสนายมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู ถ้าแบบนี้เธอเป็นคนน่ารักมากเลยนะไม่แปลกใจที่บอกว่ามีคนมาจีบเยอะเพราะหน้าตาสวยแถมยังใสๆตามวัยอีก การแต่งตัวก็ดูดีแต่งธรรมดายังดูหรูเลย
"เอาน้ำเย็นมั้ยคะ"
"อืม เอามาสิ"
พีพีลุกขึ้นไปหยิบน้ำเย็นมาให้ชายหนุ่ม ทั้งสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันจนอิ่มหญิงสาวก็ถือจานไปล้างทันที
"เคยล้างจานใช่มั้ย..."
"เคยสิคะอย่าดูถูกพีพีสิ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะล้างจานอย่างคล่องแคล่ว คนเรามันก็ต้องมีที่ทำเป็นบ้างสิถึงจะทำอาหารไม่เป็นแต่ก็พอล้างจานเป็นนะ
"ถือว่ามีความดีเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย"
"ชิ! ใครจะเก่งไปทุกอย่างเหมือนบอสนายล่ะ"
"ประชดเก่ง หึ"
เขาเดินไปดูความเรียบร้อยในห้อง ถือว่าสะอาดกว่าตอนที่เขาอยู่อีก เป็นผู้หญิงที่สวยและรักสะอาดแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
"สำรวจอะไรคะ พีพีไม่ทำห้องรกหรอกน่า พีพีเป็นคนสวยและรักสะอาดมาก"
"จ้ะแม่คนสวย ผมจะกลับแล้วนะพรุ่งนี้ต้องมารับอยู่มั้ย"
"มาค่ะมาทุกวันเลยนะ พีพีไม่อยากนั่งแท็กซี่อ่ะมันแพงเปลืองเงิน"
หญิงสาวบ่นออกมาไม่จริงจังนัก เขามองเธอก่อนจะเอ่ยออกมา
"งั้นพรุ่งนี้ลองนั่งรถเมล์ไปทำงานสิ มีเพื่อนนั่งไปด้วยเยอะนะประหยัดด้วยตกลงตามนี้นะ"
เขาอมยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที หญิงสาวมองตามก่อนจะโวยวายออกมาเสียงหลง
"อร๊าย! คนสวยอย่างพีพีจะไปนั่งรถเมล์ได้ยังไง บอสนายต้องมารับพีพีนะ อร๊าย! บอสนาย"
เขาไม่สนใจเดินออกไปเลย พีพีดีดดิ้นไปมาอย่างขัดใจ ถ้าพรุ่งนี้ไม่มารับนะจะไปลาออกแล้วไปทำงานที่อื่นแล้ว ไม่ต้องมาง้อเลยด้วย
"ชิ! ถ้าไม่มารับนะน่าดูเลย"
หญิงสาวปิดประตูห้องก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เธอมองของแบรนด์เนมที่เหลืออยู่ของตัวเองก่อนจะนั่งคิดว่าควรจะขายทิ้งไปดีมั้ย อย่างน้อยเธอจะได้มีเงินมาเก็บไว้กับตัวเอง อีกอย่างถ้าที่บ้านขาดการติดต่อกับเธอแบบนี้คงไม่ช่วยเหลือเธออีกแล้วล่ะ
"เฮ้อ! ต่อจากนี้ไปคงต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะมั่งเนี่ย"
เธอมองกระเป๋าของตัวเองก่อนจะเก็บไว้ตามเดิม ตัดใจขายไม่ลงหรอกคงต้องใช้เงินอย่างประหยัดอย่างที่บอสนายบอก อนาคตถ้ามีประสบการณ์ทำงานเธอค่อยไปสมัครงานที่อื่นไม่อย่างนั้นก็ไปทำงานต่างประเทศไปเลย ไหนๆก็ไม่มีใครสนใจเธอแล้วนี่จริงมั้ย...
หลังจากที่บอสนายกลับมาถึงที่บ้าน คุณแม่ก็ชวนลูกชายคนเดียวของบ้านทานข้าว เขาส่ายหน้าทันทีเพราะทานกับพีพีมาจนอิ่มแล้ว
"ผมกินมาแล้วครับแม่ ตามสบายเลย"
"ไปกินอะไรมาแปลกนะเรา อ่อ แม่จะบอกว่าลูกสาวของอาเดชากลับมาแล้วนะ ไว้เราหาโอกาสไปทานข้าวกับครอบครัวนั้นจะได้สานความสัมพันธ์กันไง"
บอสนายถอนหายใจออมาอย่างเซ็งๆ จับคู่ให้เขาอีกแล้วสินะ นี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้คนเป็นแม่เข้าใจว่าที่เขาโสดไม่ใช่เพราะไม่มีใครเอา แต่เพราะเขายังไม่พร้อมต่างหาก
"ผมไม่สานความสัมพันธ์หรืออะไรทั้งนั้นแหละ ถ้าผมจะมีเมียซักคนผมหาเองครับแม่ไม่ต้องหาให้"
"แต่ว่าน้องเค้า..."
"แม่ครับ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงต่ำ คุณหญิงแม่ถอนหายใจออกมาก่อนจะปล่อยให้ลูกชายขึ้นไปพักผ่อนข้างบน
"งั้นลูกไปพักผ่อนเถอะ แม่จะไปกินข้าวกับพ่อเค้า"
"ทานให้อร่อยนะครับ"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง แม่ไม่มีทางหยุดแน่นอนยังต้องมีความพยายามจะจับคู่ให้เขาอีกเรื่อยๆ แต่ว่าข้อดีของบ้านนี้คือถึงท่านจะทำแบบนั้นแต่เอาเข้าจริงถ้าเขาไม่เอาท่านก็ทำอะไรไม่ได้ บ้านนี้ไม่มีใครสามารถบังคับเขาได้..
เช้าวันต่อมา...
วันนี้เขาขับรถมาทำงานเองเพราะผู้ช่วยต้องไปดูสาขาต่างจังหวัด เมื่อขับรถมาถึงที่ทำงานก็จอดรถแล้วเดินขึ้นไปในห้องทำงานของตัวเอง
"สวัสดีค่ะบอสนาย"
"สวัสดีครับ พีพีมาหรือยัง"
"ยังไม่เห็นเลยนะคะ"
เขานิ่วหน้าอย่างประหลาดใจ นี่มันแปดโมงกว่าแล้วทำไมเธอถึงยังไม่มาอีก หรือว่ารอเขาไปรับที่คอนโด... เขาเดินกลับไปทางเดิมก็เจอหญิงสาวเดินหน้างอง้ำเข้ามาทันที พีพียกมือไหว้ชายหนุ่มไม่พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไปทันที ชายหนุ่มมองตามอย่างสงสัยเขาเดินตามเธอเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
"พีพีเอาเอกสารไปแปลให้หน่อยสิ"
หลังจากที่เธอเปิดคอมพิวเตอร์เสร็จก็ลุกขึ้นมาหยิบเอกสารที่เขาส่งให้ไม่ตอบไม่ถามรายละเอียดซักอย่าง ท่าทางจะงอนเขาแน่ๆที่ไม่ยอมไปรับนะ
"พีพีดื่มกาแฟมั้ย"
"ไม่ค่ะ"
"งั้นเค้กป่ะ"
"ไม่ค่ะ"
"งั้นน้ำผลไม้มั้ย"
"ไม่ค่ะ"
แบบนี้ชัวร์แน่นอน ถามคำตอบคำแบบนี้งอนแน่ๆ ถ้าเป็นปกติจะต้องบ่นนั่นนี่ถามไม่หยุด แล้วคือเขาจะต้องง้อเธอเหรอ... มันใช่หน้าที่เขาหรือไงที่ต้องไปรับพนักงานอ่ะ มางอนเขาแบบนี้ใช่เรื่องเหรอไง
"งอนผมเหรอที่ไม่ไปรับ"
"เปล่านี่คะ"
"เฮ้อ!"
- ผู้เขียน
