By: คาล
“เอ้าทุกคนปรบมือออ~”
แปะ ๆ ๆ
ทันทีที่ขาผมย่างก้าวเข้ามาในห้องอาหาร พลันเสียงปรบมือของทุกคนบนโต๊ะรวมไปถึงบอดี้การ์ดโดยรอบก็ดังกระหึ่ม เพราะได้รับสัญญาณจากคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวใหญ่ตำแหน่งหัวโต๊ะ
“ในที่สุดน้องชายสุดที่รักของกูก็หาทางกลับบ้านจนเจอ หลังจากที่ไม่เจอหน้ามันเกือบสามเดือน”
“อาคาลลล~”
เด็กผู้ชายตัวเล็กหันมาเรียกชื่อผมดังลั่น ใบหน้ายกยิ้มจนตาหยีบ่งบอกว่าดีใจขั้นสุด ก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้เข้ามากอดขาผมไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหนีไปไหน
“ไม่เจอแป๊บเดียว อ้วนขึ้นป่ะเนี่ย”
ผมว่าพลางลูบหัวหลานรักด้วยความเอ็นดู
“ไปไงมาไงถึงกลับบ้านได้วะ แล้วพ่อค้าขายลาบมึงไปไหนแล้ว”
ไอ้คิลเอ่ยถามขณะตักอาหารลงใส่จานให้เจ๊เมย
“เขาไปออกค่ายกับทางสาขาน่ะ กูก็เลยแอบมานอนบ้าน”
จะให้ผมอยู่ที่นั่นเหงา ๆ คนเดียวคงไม่ไหวหรอกนะครับ แค่ได้กลิ่นตัวเขาจากปลอกหมอน ผมก็คิดถึงจนแทบบ้า
ช่วงที่
