แม้ชีวิตช่วงนี้จะโคตรทุลักทุเล แต่คงจะไม่มีอะไรใครสบายไปได้มากกว่าผมแล้วล่ะครับ เพราะนอกจากกินกับนอนผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ตื่นจากนอนก็ลุกมากินอิ่มจากกินก็ลุกมานอน
นี่ล่ะน้อ ความผู้เฒ่าเพินว่าสบายคักกว่าหมา (นี่สินะคนเฒ่าคนแก่เขาถึงบอกว่าสบายยิ่งกว่าหมา)
“มึงตื่นมาทำไม ทำไมไม่นอนพักก่อน”
ไอ้คาลที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาเอ่ยทักขึ้น ขณะที่ผมกำลังนั่งสรุปยอดบัญชีเงินในช่วงสิ้นเดือน ใจคอมันจะให้ผมนอนเป็นง่อยเลยหรือยังไงกัน ผมแค่แขนหักนะไม่ได้แขนขาดซักหน่อย
“กูนอนเบิดมื้อแล้ว จนสอดแจ้งกูสิหลับอีกบ่บุ๊หนิ” (กูนอนทั้งวันแล้ว จนถึงเช้ากูจะหลับอีกไหมเนี่ย)
ผมว่าพลางปิดพับสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายลง เดือนนี้ยอดขายพุ่งสูงมาก คงเป็นเพราะมีพี่คนรวยคนนั้นที่แวะมาอุดหนุนทุกวัน ช่วงนี้ผมไม่ได้เปิดร้านคงพอมีเงินเก็บไว้ใช้อยู่บ้าง
“ถ้างั้นมึงนอนรอกูแป๊บ เดี๋ยวกูไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
มันว่าก่อนจะทำทีเด
