“สูคึดเบิ่ง ผีกระโดดลงมาแต่ข้างเทิง กูบ่ตื่นพอแอะ ผีจนงงเนาะ” (พวกมึงคิดดูนะ ผีกระโดดลงมาจากข้างบน กูไม่ตกใจเลยแม้แต่น้อย ขนาดผียังงงเลยนะเว่ย)
“ปื๊ดดด!! มึงคึแนนอนแถะวะเพี่ยน แล้วบักคาลเดะมันอยู่จังได๋” (โห! ทำไมมึงใจเด็ดจังวะ แล้วไอ้คาลล่ะมันเป็นไงบ้าง)
“มันกะฮ่องตายวาย ๆ อยู่ข้างหลังกูนี่แหล่ว กูเลยว่า คันมึงย่านให้มึงหลับตา กว่ากูสิพามันออกมาได้เกียบตาย ไคแต่กูบ่ย่านผียังว่า” (มันก็ร้องกรี๊ดเลย อยู่ข้างหลังกูนี่แหละ กูเลยหันไปบอกให้มันหลับตา กว่ากูจะพามันออกมาได้นะเกือบตาย ดีหน่อยที่กูไม่กลัวผี)
ผมได้ทีคุยโม้โอ้อวดกับเพื่อนยกใหญ่ถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ถึงมันจะเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ขอพูดเอาเท่ไว้ก่อน
ตอนนี้จบคาบเรียนสุดท้ายแล้ว พวกผมเพิ่งคุยงานกลุ่มกันเสร็จ จึงเพิ่งมีเวลาได้นั่งคุยเล่นกัน
“มึงกะหาเฮ็ดไปทั่วเนาะ ออกมาเจอซุมบักแมนบ่บัดหนิ” (มึงก็ทำไปได้เนาะ แล้วออกมาเจอพวกไอ้แมนมั้ยวะ
