ผมกับไอ้คาลเดินมาจนสุดสาย เมื่อไม่รู้จะเล่นอะไรแล้วจึงเดินย้อนกลับมา แต่ระหว่างนั้นผมก็ตาดีมองไปเห็นพวกไอ้แมนเดินเกาะกลุ่มกันมาไม่ต่ำกว่า 10 คน
ซวยแล้ว!
ผมรีบหันหลัง สายตากรอกล่อกแล่ก มองหาช่องทางหนี ก่อนที่ดวงตาจะเหลือบไปเห็นหนทางรอด มันคือร้านขายของเล่นและที่ผมสะดุดตาก็คือหน้ากากผี
ผมไม่รอช้ารีบหยิบหน้ากากขึ้นมาสวมใส่เพื่อปกปิดใบหน้า
“ทำไรวะ”
ไอ้คาลเอ่ยถามอย่างสงสัย
“บ่ต้องถามหลาย เอ้าใส่เข้าไป” (ไม่ต้องถามมาก ใส่เข้าไป)
ผมว่าแล้วก็หยิบหน้ากากผีอีกอันยื่นใส่หน้าให้ไอ้คาลเช่นกัน
ว่าแต่…
ผมสิให้มันใส่หาสะแตกอิหยังหนิ บักแมนมันบ่เคยพ้อหน้าบักคาลบ่แม่นเบาะ (ผมจะให้มันใส่ทำเหี้ยอะไรเนี่ย ไอ้แมนมันไม่เคยเจอหน้าไอ้คาลไม่ใช่หรอ)
“อันละ 25 บาทจ้ะ”
“เสียงใส ๆ จากแม่ค้าสาวเดินเข้ามาบอก ผมจึงรีบควักตังค์จ่ายอย่างไว
“50 บาท บ่ต้องทอนครับ” (50 บาทไม่ต้องทอนครับ)
“อะไรของมึงวะ พากูใส่
