บทที่ 2 คารามาย 'เเก้คัน'
2616 คำ
"อ๊ะ.ะ.. โฮม ผมจะ.. อึ่ก อ้ะๆ ๆ ๆ เสร็จ.." ใบหน้าซุกเเนบกับเตียงนอน บั้นท้ายโก่งงอนหันเข้าหาปืนใหญ่ที่กำลังตอกหมุดเข้ามาไม่หยุด เกือบจะชั่วโมงที่เรามีอะไรกัน ถุงยางอนามัยหมดไปไม่รู้กี่กล่อง
เขาอึดอะไรขนาดนี้..
ตะวันจะขึ้นอยู่เเล้ว ผมยังไม่ได้พักผ่อนเลย คำว่านอนเฉยๆ ของโฮมมันก็คือคำโกหกของเด็กน้อยนั่นเเหละ เชื่อถืออะไรไม่ได้สักอย่าง
"คุณหมอนี่ ..ฟิตทุกครั้งเลยนะครับ"เขาก้มลงมากระซิบที่ใบหู ปลายสิ้นชื้นตวัดเข้ามาจนผมขนลุกไปทั้งตัว
"อื้ออ..~ อ้ะๆ ๆ ๆ ๆ ..."
ตั่บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
หมุดยักษ์ตอกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายผมกระเพื่อมไปตามเเรง ยิ่งเขาออกเเรงเร็วมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งจิกเกร็งมากเท่านั้น
ช่วงล่างเเทบจะไม่รู้สึก มือหนาบีบขย่ำก้นผมอย่างมันส์มือ ก่อนที่ริมฝีปากของโฮมจะก้มลงมาขบเม้มที่บั้นท้ายผมอีกครั้ง รอยฟันที่กัดลงมามันทำให้ผมเผยอปากร้องซี๊ดอย่างเลี่ยงไม่ได้
เเต่ผมชอบนะ ฮึ
"เเน่นว่ะ.."
"ผมจะ...อ๊าา อ๊ะ.ะ... อ้ะๆ ๆ ๆ ไม่ไหวเเล้ว... อื้ออ"
"รอกันก่อนสิคุณหมอ.."เขาพูดขึ้น ก่อนที่จะเร่งจังหวะในการซอยสะโพกถี่ขึ้น มืออีกข้างของโฮมจับเเก่นกายของผมเเล้วรูดขึ้นลง น้ำเหนียวเริ่มไหลออกมาจนผมรู้สึกได้ จนในที่สุดร่างผมกับเขาเราต่างก็กระตุกเกร็งพร้อมกัน
น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเลอะมือโฮม ก่อนที่เขาจะชักท่อนเอ็นออกไป ด้านในเบาโหวงอย่างบอกไม่ถูก ผมหมดเเรงลมตัวนอนตัวงอกันเลยทีเดียว
"ใช้ปากช่วยโฮมหน่อยนะครับ" เมื่อใครบางคนรู้ว่าเสร็จเเต่ไม่สุดเขาก็มักจะขอเเบบนี้อยู่ตลอด
"คุณนี่มัน.." ผมหรี่ตามองเขาเเล้วหลุดยิ้มออกมา มีเด็กกำลังเอาเเต่ใจอยากจะให้ผมใช้ปากช่วยให้สุดสิท่า
ขอมาก็ต้องจัดให้..
"อึ่ก อื้อ.." ผมจัดการจับท่อนเอ็นของโฮมถอดถุงยางที่เลอะคราบน้ำรักออก ก่อนจะใช้ปากตัวเองชิมสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเเทน
ปลายลิ้นลากไล้ที่บริเวณส่วนหัว ทำเอาเขาเงยหน้าเหยเกมือกดหัวผมให้เเช่อยู่อย่างนั้น ไม่นานท่อนเอ็นขนาดใหญ่ก็ไหลเข้ามาอยู่ในปากผมเรียบร้อย
อ่อก อ่อก อ่อก!
ผมรั้งริมฝีปากเข้าออกช้าๆ ห่อปากเเน่นรัดเจ้าโลกตรงหน้าจนโฮมยังร้องครางออกมาเเทบจะไมเป็นภาษา ขอบริมฝีปากร้อนฉ่า เมื่อคนตรงหน้าเริ่มใกล้จะปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมาเขาก็ยิ่งขยับมันเข้าออกไวขึ้น
"อ๊ะ..อ่าห์ อื้ม.."
"อื้มมม"คนตัวสูงครางเสียงทุ้มต่ำอยู่ในลำคอ เขาดำเนินเกมครั้งนี้ได้ดีซะด้วยสิ
น้ำรักที่ไหลออกมาจากเขาผมจัดการจนหมดจด ลิ้นชื้นเลียวนตั้งเเต่ส่วนปลายยังโคน ผมผละออกจากท่อนเอ็นตรงหน้าเเล้วกลืนน้ำรักลงคอจนหมด โฮมยกยิ้มมองผมอย่างพอใจ ถ้าเกิดไม่พอใจล่ะน่าดู
"เก่งเหมือนเดิมเลยนะครับ"
"ผมไม่ได้ไก่อ่อนนะ"ผมตอบกลับเเล้วเเสยะยิ้มน้อยๆ
"พูดเเบบนี้เเสดงว่าเเรงยังเหลือสินะ.."เขาบอก มือเอื้อมมาจับขาผมให้นอนลงใต้ร่างเขา
"อะไรกันโฮม ผมเหนื่อยเเล้วนะ! "ผมร้องบอก พอจะผลักอกเขาออกเรี่ยวเเรงมันก็หดหายไปจนเกือบหมด
"อะไรกันๆ "
"โฮม! ไม่งั้นผมจะโกรธคุณ" ผมมองค้อนเขาน้อยๆ เราสองคนอาจจะขึ้นชื่อว่ารู้ทันเกมกัน เเต่อย่าลืมสิว่าคนอย่างโฮม ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เขาก็ไม่ปราณีผมเหมือนกัน
ช่วยผมด้วย TT
"ไว้ผมจะง้อนะ"
"โฮม! "
"เหลืออีกซองนึง.."เขาพูดขึ้นพลางชูซองถุงยางอนามัยบนหัวเตียงเเกว่งไปมาตรงหน้าผม อันนี้กล่องที่สองเเล้วนะ เขาจะเอาจริงดิ!
"ยังไม่หดซะด้วย"เขาพูดขึ้นอีก สายตามองเจ้าโลกตัวเองที่ยังเเข็งขืนเด่นผงาดอยู่ตรงปากถ้ำ เเล้วโฮมก็คือโฮมเขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้ผมได้ขัดขืน พร้อมกับสวนท่อนเอ็นเข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ
โฮมนายมันบ้า!!
"อ๊าาาา โฮม!! "
ผมรู้สึกตัวช้าๆ เเล้วก็รู้สึกได้ว่าช่วงล่างมันชาๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องกลับไม่พบเจ้าของวีรกรรมเมื่อคืนซะเเล้ว
"ที่รักครับตื่นหรือยัง"เสียงโฮมเเว่วเข้ามาในหู ผมเลยสะบัดหัวสองสามทีก่อนจะเดินลงจากเตียงไปหยิบบ็อกเซอร์ตัวเองขึ้นมาใส่
นี่เขาทำความสะอาดช่วงล่างให้ผมด้วยงั้นเหรอ
"มาทำหน้าบูดใส่เเต่เช้าเลย โฮมตื่นมาทำอาหารเช้าให้คุณด้วยนะเนี่ย" พอโฮมเห็นผมที่ยืนพิงกำเเพงเเล้วกอดอกมองเขา เจ้าตัวก็ถึงกับทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่
"ผมจะหายโกรธถ้าคุณอุ้มผมไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร"ผมพูดเเล้วยกคิ้วข้างนึงใส่เขา โฮมเองก็ใส่เเค่บ็อกเซอร์เหมือนกัน ว่าเเต่ช่วงนี้ซิคเเพคดูเเน่นขึ้นนะ เเอบไปเข้าฟิตเนสตอนไหนกัน
"ได้ตามคำขอครับคุณหมอ"
"ฮึ.." ผมอ้าเเขนรอ โฮมเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะอุ้มผมจนตัวลอยเเล้ววางลงที่เก้าอี้ ไม่วายก่อนจากไปเขาก็หันมามอร์นิ่งคิสที่ริมฝีปากผมเบาๆ ทีนึง
ทำเเบบนี้ผมก็อยากมานอนด้วยทุกวันเลยสิ
"อาหารมาเเล้วครับผม"เขาพูดพลางวางจานสเต็กหมูรมควันหอมกรุ่นจนผมหลุดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ติดนิดเดียวตรงที่ทำไมไส้กรอกต้องอยู่ตรงกลางไข่ดาวทั้งสองฟองนี่สิ
คนหื่นเอ้ย!
เเต่มีเขาเป็นเเฟนก็ดีนะครับ มีเเฟนมีเสน่ห์ปลายจวักเเบบนี้ผมจะได้ทานของอร่อยๆ เป็นกองกำลังในการเรียนด้วยไง ผมหลงเขาจริงๆ นะเนี่ย
"เย็นนี้เลิกกี่โมง"ผมถามเขาระหว่างรอเจ้าตัวหั่นเนื้อให้
"เลิกครึ่งวัน"เขาตอบกลับพร้อมกับส่งจานที่หั่นเนื้อเสร็จเรียบร้อยเเล้วมาให้ บริการดีเเบบนี้เรื่องเมื่อคืนผมจะหายโกรธก็เเล้วกัน ถือว่ามีอารมณ์ร่วมด้วยไง ฮึ
"ผมมีเวรที่คลินิกถึงสองทุ่ม"
"เเค่คุณหมอโทรมากริ๊งเดียว โฮมจะไปหาถึงที่เลยครับ"
"รักคุณนะโฮม.." ผมสบตาเขาเเล้วลูบเเก้มโฮมเบาๆ
"ผมก็รักคุณเหมือนกัน"
ผมยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจุ๊บที่ริมฝีปากเขาเบาๆ เเล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้าเเทน วันนี้ผมสายเเน่ เเต่คงเลทเเค่ไม่กี่นาที นานๆ ครั้งที่เราจะได้อยู่ด้วยกันเเบบนี้ ขอซึมซับให้เต็มอิ่มเลยก็เเล้วกัน
มหาวิทยาลัยฮงโด
ผมนั่งฟังเพลงในช่วงระหว่างพัก ตึกคณะเเพทย์กับคหกรรมอยู่ไกลกันมาก เเต่ผมเชื่อใจโฮมนะที่บอกว่ามาเรียนก็คือต้องมาจริงๆ เพราะถ้าผมจับได้ ..เรื่องใหญ่เเน่
"วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะหมอเนียร์ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"ทับทิมเพื่อนผมเอ่ยถาม เป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด เเล้วก็เป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจได้มากที่สุดด้วย
"เธอคิดว่าไงล่ะ"ผมถามกลับพลางเลิกคิ้วน้อยๆ
"เเหมๆ รอยที่คอน่ะชัดเจนไปไหมยะ"
"ไม่รู้สิ.."ผมตอบเเล้วยิ้มๆ ก่อนจะนิ่วหน้าเข้าหากันทีะลนิด ไลน์ที่รุ่นน้องตึกคหกรรมส่งมามันกำลังทำให้ผมหัวร้อน
รูปภาพของผู้หญิงที่เข้ามาเกาะเกี่ยวเเขนโฮม ทำท่าทีสนิทสนมเกินความจำเป็นอีกต่างหาก ผมไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องคนอื่นไปทั่วหรอกนะ เเต่คนอย่างผมรู้เเละดูออก
ใครอยากได้ทำเพื่อน ใครอยากได้ทำผัว
@LINE
น้องอะตอม :: ฉันเจอเธอตามตื้อพี่โฮมมาหลายวันละค่ะ พี่หมอจะเอายังไงคะ
JUNIOR :: งั้นเหรอ
น้องอะตอม :: หรือจะปล่อยไปดีคะ
JUNIOR :: ไม่ต้อง
JUNIOR :: เย็นนี้ เจอเธอที่ไหนส่งโลเคชั่นมา ฉันจะไปเอง
น้องอะตอม :: โอเคค่ะ
ผมกดออกจากไลน์เเล้วปิดเพลง ก่อนจะถอดสายหูฟังออกอย่างหมดอารมณ์ พยายามพ่นลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อดึงสติตัวเองกลับมา ผมจะไม่ให้เวลาเเห่งความสุขมานั่งทุกข์เพราะคนอื่นเเน่นอน
ส่วนอะตอมนี่เป็นน้องสาวคนสนิทของผมเอง พ่อกับเเม่ของเธอเป็นเพื่อนสนิทกับครอบครัวผม เเล้วผมก็เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวเเท้ๆ ด้วย
"มีเรื่องเหรอวะ" เชื่อเเล้วล่ะครับว่าสนิทกันเท่านั้นถึงจะรู้ ฮึ
"อืม ..คงงั้น" ผมยกยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างรู้กัน
"มีผัวหล่อต้องทำใจหน่อยว่ะ"เธอว่าพลางตบบ่าผมเบาๆ
"คนอื่นไม่มีสิทธิ์ตราบใดที่ฉันยังเป็นเจ้าของอยู่.." สายตาผมมองทอดยาวออกไปนอกตึกคณะวิทยาศาสตร์กะจะให้มันทะลุมองเห็นตึกคหกรรมให้ได้
จะลองดีกับผมงั้นเหรอ ..เฮอะ
บุษบา ร้านอาหาร
@LINE
น้องอะตอม :: น้องรอที่ร้านนะคะ
ผมมาถึงร้านที่อะตอมส่งโลเคชั่นมาเรียบร้อย ส่วนทับทิมเพื่อนผมตอนเเรกกะจะมาด้วย เเต่เหมือนจะมีเรื่องทะเลาะกับเเฟนเหมือนกัน ผมก็เลยให้กลับไปเคลียร์กันก่อน
ฉายเดี่ยวก็ไม่เห็นเป็นไร..
ผมเดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ เเล้วไปสะดุดกับเเผ่นหลังของคนที่คุ้นตา ถัดไปอีกไม่กี่โต๊ะคืออะตอมที่นั่งโบกไม้โบกมือเรียกผมอยู่
สองเท้าผมก้าวเดินผ่านโต๊ะของโฮมไปอย่างฉิวเฉียด เจ้าตัวคงไม่ได้สังเกตุด้วยนั่นเเหละว่าเป็นผมเองที่เดินผ่าน ในรูปผมว่าดูคุยกันสนิทสนมเเล้วนะ ตัวจริงมันยิ่งกว่าอีก
สนิทกันจน ...น่าตบ
"พี่หมอเห็นเธอเเล้วใช่ไหมคะ"
"อืม เธอเป็นใคร"
"เเฟนเก่าพี่โฮมค่ะ เห็นว่าพึ่งเลิกกับเเฟนมาด้วย"อะตอมพูดพลางหันประวัติเธอมาให้ผมด้วย ข้อมูลเป๊ะเเบบนี้ ผมนึกว่าเธอเป็นโคนันซะอีก
"ไม่ว่าคบกับใคร ปัญหาเเฟนเก่าก็คงจะมีมาเรื่อยๆ สินะ"ผมว่า ศอกทั้งสองข้างตัง้บนโต๊ะมองเขาทั้งคู่คุยกัน
ตราบใดที่เราไม่ใช่เเฟนคนเเรกของเขา ปัญหาเเฟนเก่ามันก็จะเข้ามาเป็นธรรมดา..
@LINE
JUNIOR :: ตอนนี้คุณอยู่ไหนเหรอโฮม
ผมพิมพ์ไลน์ส่งไปหาเขา ดูเหมือนว่าปลายทางจะเห็นข้อความจากผมนะ ดูน่าตื่นเต้นจังเลยนะครับ ฮึ
HOME :: คุณมีอะไรหรือเปล่า
ความเบี่ยงประเด็นเก่ง เปลี่ยนเรื่องเก่งนี่ต้องยกให้เขาเป็นที่หนึ่งเลยล่ะครับ
JUNIOR :: ผมเเค่อยากรู้ว่าคุณอยู่ไหนเท่านั้นเอง
ผมพิมพ์กลับไป ก่อนจะวางมือถือไว้ตรงหน้าเพื่อสังเกตุปฏิกิริราของโฮม เขาอาจจะไม่นอกใจผม เเต่สิ่งที่มันกำลังยั่วยุเขาน่ะ น่ากลัวกว่าอะไรซะอีก ยิ่งเป็นโฮมเเล้วด้วย ทุกอย่างมันก็เลยคาดการณ์ค่อนข้างยากเล็กน้อย
HOME :: ผมอยู่ร้านอาหารบุษบาอ่ะครับ
JUNIOR :: พอดีว่าผมจะให้คุณช่วยไปรับของที่ไปรษณีย์ให้หน่อยน่ะ
HOME :: คุณสั่งอะไรไว้
JUNIOR :: หนังสือ คุณว่างไหม ไปเอาให้ผมได้หรือเปล่า
HOME :: สำคัญมากเลยเหรอ คุณใช้อ่านวันนี้เลยใช่ไหม
JUNIOR :: อื้ม ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปเอากับเพื่อนก็ได้
HOME :: เพื่อนผู้หญิงผู้ชาย
JUNIOR :: ไม่เห็นสำคัญเลย เเค่ขับรถเป็นก็พอเเล้ว
HOME :: อย่ายั่วโมโหผมเหอะน่า
JUNIOR :: ผมเปล่านะ
HOME :: งั้นเดี๋ยวโฮมไปเอามาให้ โอเคไหม
JUNIOR :: โอเค งั้นคืนนี้ผมไปนอนค้างห้องคุณนะ
HOME :: ฮึ.. ตัวเเสบ
ผมยกยิ้มน้อยๆ เพราะตอนนี้กำลังพอใจในสิ่งที่อยากให้เป็นไปมันเกิดขึ้น หนังสือน่ะสั่งจริง เเต่ไม่รู้ว่ามาส่งเเล้วหรือยัง ผมก็เเค่อยากให้เขาออกไปจากที่นี่ก่อน
"เธอรออยู่นี่ พี่จะไปคุยเอง"
"โอเคค่ะพี่หมอ"
"อืม.."
หลังจากที่โฮมเดินออกไป ผมก็เดินลงมานั่งตรงหน้าเธอเเทนที่โฮมพอดี เธอทำหน้าไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเลยนะ หรือว่าเธอจะรู้จักผมกัน
"หวัดดีค่ะ ..หมอเนียร์"
"ฮึ สวัสดีครับ"ผมทักทายกลับตามมารยาท เเต่สายตาจ้องเธอไม่ลดละ ว่าเเล้วว่าเธอจะต้องรู้จักผมเเน่ เเล้วเธอยังไม่รู้อีกเรื่องสินะว่าผมร้ายมากเเค่ไหน
"โฮมพึ่งออกไปน่ะค่ะ"
"เธอต้องการอะไร"ผมถามออกไป ไม่อยากจะอ้อมค้อมให้เสียเวลา ถ้าเธอไม่ถอย เราก็คงต้องปะทะกันสักตั้ง
"คุณให้ในสิ่งที่ฉันอยากได้ ได้จริงๆ เหรอคะ.."เธอตอบกลับ ก่อนจะวางช้อนส้อมเเล้วเงยหน้าสบตากับผม
"เเน่นอน"
"ฉันอยากได้โฮมคืน เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"
ผมเเสยะยิ้มออกมา มือที่วางไว้ข้างตัวกำชายเสื้อเเน่น ระดับความขี้หึงที่มีมากไปมันก็ไม่ดีหรอกครับ เเต่สำหรับผู้หญิงประเภทนี้ผมคงปล่อยไปไม่ได้
"ไม่อ้อมค้อมดีนี่"
"เเน่นอนสิคะ"
"..เธอคงรู้ว่าเราสองคนเป็น"ผมกำลังจะพูดต่อถ้าเธอไม่ดันเเทรกขึ้นมาซะก่อน
"เป็นเเฟนกันใช่ไหมคะ"
"ใช่"
"มันน่าตกใจนิดหน่อยที่ฉันได้ยินว่าเเฟนเก่าตัวเอง...เป็นเกย์"เธอตอบกลับผมด้วยท่าทีที่สบายๆ ที่จริงผมได้ยินข่าวมาบ่อยๆ ว่ามีสาวมาติดโฮม เเค่ไม่คิดว่าเป็นเธอเท่านั้นเอง
"เธอก็รู้ดีนี่"
"เเต่ของบางอย่าง ไม่สิ...ของที่มันเคยเคยกันเเล้ว มันก็คงจะสปาร์คกันได้ไม่ยากถูกไหมคะ"
ผมกำหมัดเข้าหากันเเน่นอีกครั้งหลังจากที่ฟังเธอพูดจบ เพียงเเค่การเเสดงออกทางใบหน้าผมกำลังบอกเธอว่าคำพูดพวกนั้นทำอะไรผมไม่ได้เลยเเม้เเต่นิดเดียว
"อืม เหมือนถ่านไฟเก่าที่มันยังมีไฟน่ะค่ะ เชื้อมันเเรง.."
"ถ้าเธอคิดว่าตัวเองมีดีกว่าก็เชิญ
"ฉันก็คิดว่าฉันสามารถเเย่งเขากลับมาได้เหมือนกัน"
"เอาล่ะฉันไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ เพราะของเก่ามันก็เหมือนของที่เน่าเเล้ว จะให้เขากลับไปรังเก่า เกรงว่ามันจะกลายเป็นหลุมอวกาศไปเเล้วล่ะครับ" ผมตบโต๊ะเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นยืนเเล้วจ้องหน้าเธออีกครั้ง ในเมื่อพูดดีด้วยไม่ได้ ผมก็คงไม่จำเป็นต้องทำมันอีกต่อไป
ผมเดินมาหยุดที่หน้าเธออีกครั้ง ก่อนจะหยิบคารามายที่หยิบติดมือมาวางไว้ตรงหน้าเธอ ก่อนจะทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ทำเอาคนได้ยินชักสีหน้าไม่พอใจยกใหญ่
นั่นมันยังน้อยไป..
"ระหว่างที่โฮมเป็นของผม ...คุณก็ใช้มันเเก้ขัดไปก่อนนะครับ"
- ผู้เขียน
