"โฮม"
"ครับ"
"เสาร์นี้เราคงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันเเล้วล่ะ"
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หลังจากที่อ่านไลน์กลุ่มครอบครัวจบลง สีหน้าที่เคยเเสดงรอยยิ้มก็หุบลงเเทบจะไม่ทัน
หลายวันที่ผ่านมาผมนึกว่าตัวเองจะสามารถหลบเลี่ยงการนัดดูตัวลูกสาวเพื่อนพ่อได้เเล้วซะอีก เเต่พ่อผมยังไงก็ยังหัวเผด็จการเหมือนลูกชายตัวเองไม่มีผิด คิดเเผนซ้อนเเผนจนผมเองตามไม่ทัน สุดท้ายเเล้ววันเสาร์นี้ผมคงปฏิเสธท่านไม่ได้สินะ
"เอ้า ทำไมล่ะ คุณมีเรียนหรือมีธุระอะไรหรือเปล่า"
"พ่อผมนัดกินข้าว"
"กินข้าว.."
"อืม ร้านเค้กที่จะไปด้วยกัน ขอเลื่อนไปก่อนนะ"
"อ๋อ คุณก็ไปน่ะถูกเเล้ว ไว้วันหลังค่อยไปกับโฮมก็ได้"
ผมเม้มริมฝีปากเเน่น มองคนบนเตียงที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ผุดลุกขึ้นมาระบายยิ้มให้ ถึงเขาจะไม่พูดออกมา ผมก็พอจะเดาออกว่าโฮมคงอยากให้ผมอยู่ด้วยในวันนั้น ครบรอบ 2 ปีทั้งที ผมกลับไม่มีเวลาให้ เป็นใครก็คงน้อยใจอยู่เเล้วผมรู้
ใบหน้
