9
1228 คำ
นายพร้าวกับนายเมฆเบี่ยงกายมาบังทางไว้ไม่ใช้ชานนท์เดินตามเจ้านายทั้งสองของพวกตนไปได้ สองหนุ่มเลิกคิ้วกวนอวัยวะเบื้องต่ำของอีกฝ่ายอย่างพร้อมเพรียง
ภามินขับรถมาถึงบ้านเหล่าสาวใช้กับแม่บ้านก็กลับเรือนนอนไปหมดแล้วส่งผลให้ในบ้านอดิศวรเงียบสงัด เขากระชากข้อมือดารัณลงจากรถไม่สนใจว่าหล่อนจะเจ็บจะร้องขอให้ปล่อยอย่างไร รู้แค่ว่าจะต้องต่อว่าหล่อนให้เจ็บแสบให้หล่อนไม่กล้าไปไหนมาไหนกับผู้ชายอื่นอีก!
“คุณภาม! ปล่อยนะคะรันเจ็บ”
“เจ็บสิดีจะได้จำให้ขึ้นสมองว่าตราบใดที่ชดใช้หนี้สินที่พ่อแม่ฉันชุบเลี้ยงเธอไม่หมด อย่าคิดจะชิงหนีไปมีผัว!” ต่อว่าเจ็บแสบก่อนจะเหวี่ยงร่างบางไปยังโซฟาตัวใหญ่
“ฮึก...” ดารัณเจ็บจนจุก เงยหน้ามองคนใจร้ายน้ำตาเอ่อคลอเต็มนัยน์ตาทั้งสองข้าง
“อย่ามาบีบน้ำตาซะให้ยากเพราะฉันไม่มีวันสงสารเธอ!”
“รันรู้ค่ะ ฮึก... รันรู้ว่าคุณภามไม่เคยสงสารไม่เคยไยดีรันเลยด้วยซ้ำ แต่ที่รันร้องไห้เพราะรันน้อยใจ น้อยใจว่าทำไมคุณภามถึงชอบพูดจาถากถางรัน ถึงได้จงเกลียดจงชังรันนัก” น้ำตาใสกลิ้งไหลอาบพวงแก้มสวย ดารัณเช็ดมันออกด้วยหลังมือ
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ! ถ้าเธอไม่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวฉัน ฉันก็ไม่ต้องร้ายใส่เธออย่างนี้!” กระโจนทีเดียวภามินก็เข้าถึงตัวดารัณ ขยุ้มหัวไหล่บอบบางรุนแรงให้เหลวแหลกคามือ หลายปีก่อนพ่อกับแม่พาดารัณเข้ามาในบ้าน เขาไม่ชอบเด็กผู้หญิงที่เล่นตุ๊กตา ที่ด่านิดหน่อยก็ร้องให้ทำให้รู้สึกเกลียดดารัณตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ บางครั้งก็อยากให้หล่อนแต่งงานกับผู้ชายสักคนแล้วไปจากบ้านหลังนี้ แต่บางครั้งก็ไม่อยากให้หล่อนไปไหนจนกว่าหล่อนจะชดใช้เงินก้อนใหญ่ที่พ่อแม่เขาเคยส่งเสียเลี้ยงดูหล่อน!
“รันขอโทษค่ะ ฮึก... ฮือ... แต่รันเลือกไม่ได้ รันไม่มีที่ไปคุณภามก็รู้ ฮึก...” หล่อนสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึ! น่าสมเพชจริงๆ นะชีวิตเธอเนี่ย!” ภามินปล่อยแขนหล่อนให้เป็นอิสระ หยัดกายขึ้นตรงปรายเพียงสายตามองหล่อนร้องไห้อย่างหยามเหยียด
ดารัณเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ เขารังเกียจหล่อนมากถึงขนาดนี้เชียวหรือ เจ็บชะมัด เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก ทำไมหล่อนจะต้องไปแอบรักผู้ชายใจร้ายคนนี้ด้วยนะยัยรัน
นัยน์ตาอ่อนหวานช้อนขึ้นมองเขา ส่งความตัดพ้อไปให้ “ฮึก ค่ะ... รันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะใช้หนี้ให้หมด ถ้าหมดหนี้รันจะไปจากที่นี่คุณภามจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้ารันอีก”
“รู้ตัวก็ดี ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอจะแย่อยู่แล้ว น่าเบื่อ น่ารำคาญที่สุดไม่รู้จะร้องไห้ทำไมนักหนา!” ภามินตวาดใส่หน้าหล่อนเสียงดังลั่นก่อนจะเดินหนีไป
ทว่าก้าวเดินไปไม่ทันไรร่างกายภามินต้องชาวาบเมื่อดารัณวิ่งตามมากอดแน่น
หล่อนรู้ว่าเขาไม่รักว่าเขาเกลียด แต่หัวใจดวงนี้ก็เจ็บปวดร่ำหาเขาอยู่ร่ำไป
“ทำไมคุณภามถึงเกลียดรันนักคะ ฮึก... รันทำอะไรผิดเหรอ ทั้งที่รันพยายามทำตามคำสั่งของคุณภามทุกอย่างแต่มันก็ยังไม่พอ” ดารัณร้องไห้สะอึกสะอื้น ซบใบหน้าลงแผ่นหลังกำยำ
ภามินจับมือบอบบางออกจากตนเอง “จะเกลียดใครสักคนมันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ดารัณ!”
เช้าวันต่อมาภามินเตรียมตัวข้ามไปยังเกาะซาลินเพื่อตรวจดูการเก็บรังนกของคนงาน เขามีบ้านพักตากอากาศที่เกาะนั้นหนึ่งหลังและมักจะไปนอนค้างคนเดียวสุดสัปดาห์ประจำ
อริสาตามมาออดอ้อนขอไปด้วยตั้งแต่เช้าๆ ทำให้เขารู้สึกรำคาญยิ่งนัก
“อย่าพูดมากได้ไหม บอกว่าไปไม่ได้ก็ไปไม่ได้สิริสา!” ตวาดคู่ขาสาวแกะมือบอบบางออกจากต้นแขนตนเองก่อนหยิบกาแฟแก้วที่หล่อนเอามาให้มาดื่มรวดเดียวหมด
“ริสาแค่อยากตามไปดูแลคุณบนเตียงก็เท่านั้นเอง ให้ไปด้วยไม่ได้เหรอคะ” อริสาพยายามถ่วงเวลาให้ยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์เพื่อที่ภามินจะได้ยอมอนุญาตให้ตนเองตามไปเกาะแสนรักของเขาสักที ว่ากันว่าหากภามินยอมพาผู้หญิงคนไหนไปแสดงว่าเขาจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นแต่งงาน และในอดีตมีคนที่เขาเคยพาไปซึ่งนั่นก็คือยัยญาดาหน้าแย่คู่แข่งของหล่อนคนนั้น!
“พร้าว! นายพร้าว!” เขาไม่ตอบคำถามหล่อน แต่ร้องเรียกลูกน้องคนสนิท
“ครับนายหัว”
“พาคุณอริสาไปส่งเธออยากกลับแล้ว!”
“ครับ เชิญครับคุณอริสา” นายพร้าวกระตือรือร้นผายมือเชิญคุณอริสาคนสวย แลบลิ้นรอบขอบปากให้อีกฝ่ายกลัวเช่นเคย ไม่อย่างนั้นคุณคนสวยไม่มีวันยอมกลับแน่
“อี๊! อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะยะไอ้คนชั้นต่ำ!” อริสาด่านายตัวดำก่อนจะมองภามินตาคว่ำ “ริสากลับก็ได้ค่ะ แต่ริสามั่นใจได้เลยว่าคุณจะต้องเสียใจที่ไล่ริสา!”
ว่าจบหล่อนก็สะบัดหน้าพรืดเดินหนีไป ท่าเรือจึงกลับมาสงบอีกครั้ง ภามินส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะกระโดดลงเรือเฟอร์รี่ส่งสัญญาณให้คนขับออกเรือได้
สายลมปะทะดวงหน้านานเข้าทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามาจับกุมหัวใจลามลงไปยังกล่องดวงใจ บ้าเอ๊ย! อริสาเล่นบ้าอะไรของหล่อนกัน เขาชักจะทนไม่ไหวเมื่อมาถึงเกาะแล้วภามินรีบต่อสายหานายพร้าวทันที
“นายพร้าว อริสาอยู่ตรงนั้นไหม” ถามเสียงร้อนรนหลังแยกจากคนขับเรือมาพักผ่อนที่บ้านพักของตนเอง
‘คุณอริสากลับไปแล้วครับ’
“บ้าเอ๊ย!” ภามินอยากจะบ้าตาย เขาไม่เคยโดนยามาก่อนก็เลยไม่รู้ว่าอาการมันจะรุนแรงปานจะขาดใจตายแบบนี้ เขาต้องการปลดปล่อยในเวลานี้!
“ช่วยไปรับคู่ขาฉันมาส่งที่นี่สักคนที ฉันไม่สบายอยากได้คนดูแล” บอกเสียงแหบพร่า
‘นายหัวไม่สบายเป็นอะไรมากไหมครับ ให้ผมตามหมอไปเกาะไหมครับ’
“อย่ามาถามมากความ ทำตามที่ฉันบอกก็พอ!” ภามินวางสายแล้วเดินไปยังห้องน้ำสะลัดเสื้อผ้าออกจากกายกำยำเปิดฝักบัวปล่อยน้ำเย็นเฉียบให้ชโลมกาย แต่พับผ่าเถอะ! ความเย็นแค่นี้ไม่สามารถระงับความร้อนระอุได้ทำให้ภามินต้องช่วยเหลือตัวเองแบบลวกๆ เพราะทำไม่เป็นปกติมีคนช่วยตลอด
ขอร้องทีเถอะนายพร้าว! รีบพาคู่ขามาให้ทีก่อนที่เขาจะขาดปลดปล่อยหนักจนช็อกตาย!
- ผู้เขียน
