3
299 คำ
“ได้ค่ะ คุณภามช่วยรอสักครู่นะคะ รันจะไปหยิบยาในห้องนอนมาให้” ดารัณยิ้มกว้างรีบหมุนกายหันหลังให้ชายหนุ่มวิ่งกลับห้องนอนตนเอง มือบอบบางค้นหาในกล่องยาสามัญประจำบ้านพอเจอยาที่ต้องการก็รีบไปเปิดตู้เย็นในห้องนอนตนเองรินน้ำใส่แก้วเดินถือยากับแก้วน้ำไปให้ภามิน ทว่าพอมาถึงประตูหน้าห้องยังคงถูกเปิดค้างไว้อย่างนั้น หล่อนชะเง้อสายตาเข้าไปข้างในเห็นเขานอนอยู่บนเตียงก็ถือวิสาสะเดินเข้าไป
“รันขอเข้าไปข้างในนะคะ”
“อืม”
“ยามาแล้วค่ะ” ดารัณส่งให้ภามินที่นอนเอกเขนกบนเตียงกว้าง เขารับยามาวางไว้บนปลายลิ้นก่อนดื่มน้ำตามเพื่อกระดกปลายลิ้นส่งเม็ดยาขมเข้าสู่ลำคอ
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณภามต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกรันได้ตลอดเลยนะคะ”
“อืม”
คำตอบแสนสั้นแบบถามคำตอบคำจากเขาทำให้ดารัณรู้สึกเสียใจแต่หล่อนก็สามารถปรับสีหน้าให้กลับมาสดใสได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว ภามินเป็นแบบนี้แหละหล่อนชินนิสัยเขาแล้วเพราะฉะนั้นแค่นี้สบายมาก
“ถ้าอย่างนั้นรันขอตัวนะคะ ฝันดีค่ะ”
หล่อนยิ้มหวานหมุนกายเดินสงบเสงี่ยมเจียมตัวออกไปจากห้องนอนเขา จะหวังอะไรเล่า อย่างภามินน่ะเหรอจะยอมตอบกลับหล่อนว่า ‘ฝันดีเช่นกันนะ’ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางพูดอย่างนั้นแน่ฉะนั้นหล่อนจึงไม่คิดจะหยุดรอฟัง ดารัณปิดประตูห้องนอนให้เขาแผ่วเบา ถอนลมหายใจร้อนผ่าวออกมาก่อนจะเดินหมดเรี่ยวแรงกลับไปยังห้องนอนของตนเอง
- ผู้เขียน
