ตอนที่ 7 ตัวเลขนี้หมายถึงอะไร
1440 คำ
ตอนที่ 7 ตัวเลขนี้หมายถึงอะไร
“นายครับ วันนี้จะไปคลับ หรือจะไปเซฟเฮ้าส์ไหมครับ”
พัดถามขึ้น ระหว่างที่กำลังขับรถให้เจ้านายที่เพิ่งออกมาจากบริษัท ปกติแล้วช่วงเย็น ๆ ค่ำ ๆ แบบนี้ไต้ฝุ่นมักจะชอบจัดปาร์ตี้หรือไม่ก็ไปที่คลับเพื่อจะได้สนุกกับสาว ๆ ที่เขาจ้างมา หรือไม่ก็จะนัดกับคู่ขาประจำ
“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันจะต้องกลับไปสอนยัยเด็กเตี้ยนั่นจัดห้อง ถ้าปล่อยให้ทำเอง มีหวังห้องฉันเละเทะหมด”
“จะว่าไป น้องวิสาเข้ามาอยู่ที่บ้านนายท่านได้ 3 วันแล้ว นายท่านกลับบ้านเร็วทุกวันเลยนะครับ นี่คงไม่คิดจะทำอะไรน้องมันนะครับนาย อย่าลืมนะครับว่าน้องยังไม่ถึง 18 ปี”
“นี่แน่ะ! ไอ้เหี้ยพัด พูดมากฉิบหาย รีบ ๆ ขับไปเลย เดี๋ยวพ่อตบกะบาลแยก”
ขายาวถีบไปตรงเบาะคนขับของผู้เป็นลูกน้องพร้อมกับพูดขู่ แต่ถามว่าคนที่โดนขู่นั้นกลัวหรือเปล่า คงจะไม่
รถแล่นมาจอดในบ้านเวลาสองทุ่มนิด ๆ รวีแม่บ้านประจำก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับพร้อมกับช่วยถือของ
“วิสาอยู่ไหน” นั่นคือประโยคแรกที่เขาเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้าน
“อยู่ในห้องพักค่ะ วันนี้ทั้งวันเห็นแค่ตอนออกมากินข้าว แล้วก็ไม่เห็นอีกเลยค่ะ แล้วนายท่านจะรับอาหารเย็นไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ตอนบ่ายฉันกินมาเยอะแล้ว ไม่หิว”
ไต้ฝุ่นเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนเล็กที่เขาให้คนจัดไว้สำหรับวันวิสา แล้วก็ยกมือขึ้นเคาะประตูเรียกคนในห้อง ไม่นานนัก สาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นก็มาเปิดประตู
“คุณ..กลับมาแล้วเหรอคะ ไปค่ะ ไปจัดห้องคุณกัน”
ดูเหมือนว่าเธอกำลังรอเวลาที่เขาจะกลับมาบ้าน เพื่อที่จะได้ทำหน้าที่ของตัวเอง ได้ยินแบบนั้นไต้ฝุ่นก็เดินนำเธอกลับมาที่ห้องนอนใหญ่
“เราจะเริ่มทำอะไรกันดีก่อนคะคุณ”
“หืม..”
ทันทีที่เข้ามาข้างในห้องนอน วันวิสาก็ถามขึ้น แต่ว่าคำถามของเธอดูจะชวนให้เจ้าของห้องคิดลึกเกินกว่าคำว่าจัดห้อง
“แล้วเธออยากเริ่มทำอะไรก่อนล่ะ ฮึ”
ร่างสูงหันกลับมาถาม แล้วเดินตรงดิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอ นัยน์ตาสีน้ำตาลแวววับเป็นประกาย พร้อมกับกดยิ้มมุมปากดูเจ้าเล่ห์
“ก็จัดห้องคุณไงคะ คุณบอกว่ากลับมาแล้วจะสอนจัดห้อง”
คำตอบของเธอเหมือนดึงสติเขากลับมา เกือบแล้ว เกือบจะอดใจไม่ไหวแล้วเชียว
ไต้ฝุ่นหันกลับไปยืนหันหลังให้เจ้าของร่างเล็ก ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดและพ่นออกมายาว ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องพยายามข่มอารมณ์ตัวเองขนาดนี้ ในขณะที่ต้องอยู่กันเพียงลำพังกับผู้หญิงที่ดูน่าจับฟัดตลอดเวลาอย่างวันวิสา
“สรุปว่า ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนคะ”
เสียงเล็กหวานถามย้ำขึ้นอีกครั้ง ไต้ฝุ่นจึงได้ใช้สายตามองไปรอบ ๆ ห้อง เพื่อดูว่าจะให้เธอเริ่มจากอะไรตรงไหน
“เริ่มจากเก็บหนังสือบนโต๊ะนั่นวางให้เป็นระเบียบ รีโมทแอร์ กับรีโมททีวีก็วางไว้ที่หัวเตียงด้านนั้น ส่วนของเล็ก ๆ ที่อยู่บนที่นอน ก็เก็บเข้าชั้นที่ข้างเตียง เรื่องปัดกวาดเช็ดถู พรุ่งนี้ค่อยทำ”
“รับทราบค่ะ รอแป๊บนะคะ หนูจะรีบเก็บให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาในห้อง มองดูสาวน้อยหยิบจับข้าวของเก็บห้องให้เขา หน้าตาตั้งอกตั้งใจกับการทำงานมาก ขาสั้น ๆ ที่เดินวนไปวนมา ดวงตากลมโต ริมฝีปากสีชมพู ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด
“คุณมีแฟนแล้วเหรอคะ” ขณะที่เธอกำลังเก็บเตียงนอนเขาอยู่ เสียงเล็กก็ถามขึ้น
“ไม่มี ว่าแต่เธอจะถามทำไม”
“ก็หนูเห็นไอ้นี่อยู่บนเตียงนอน ถ้าไม่มีแฟนแล้วคุณเอาไปใช้กับใครเหรอคะ”
เด็กสาวพูดพลางชูกล่องถุงยางอนามัยที่เขาโยนทิ้งไว้บนเตียงเมื่อเช้าขึ้นมาให้ดู คนตัวโตรีบถลาเข้าไปหาแล้วดึงมันออกมาถือไว้ในมือตัวเองทันที
“จะใช้กับใครก็เรื่องของฉัน เป็นเด็กเป็นเล็ก อยากรู้ไม่เข้าเรื่อง”
“ว่าแต่..คุณคะ ไอ้ตัวเลข 60 บนกล่องนั่นหมายถึงอะไรคะ ราคาเหรอ”
ปากบางสีชมพูยังถามเจื้อยแจ้วไม่หยุด ไต้ฝุ่นได้แต่ถอนหายใจออกมา ทำไมยัยเด็กนี่ถึงได้อยากรู้อะไรที่ไม่ควรรู้นักนะ
“จะเลขอะไรก็ช่างเถอะ เธอเลิกสนใจเรื่องนี้ได้แล้ว แล้วก็จำไว้ด้วยว่า อย่าไปถามอะไรแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นอีก เข้าใจไหม”
“ถามแค่นี้ก็ไม่ยอมตอบ”
เสียงหวานยังอ้อมแอ้มบ่นในลำคอ ในขณะที่มือยังเก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนเตียงของเขาไปด้วย ทำให้วันวิสาไม่ทันได้สังเกตว่า คนตัวโตกำลังเข้ามาประชิดตัวเอง
“ว้าย!” สาวน้อยร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ วงแขนแกร่งนั่นก็รั้งตัวเธอเข้าไปหา จนตัวแนบชิดกัน
พลันเขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จมูกคมคลอเคลียซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมจาง ๆ จากร่างกายเธอ
“อย่าพึ่งอยากรู้ มันยังไม่ถึงเวลา ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ฉันจะเป็นคนสอนวิธีใช้ให้เธอเอง เข้าใจไหม”
เสียงทุ้มแหบพร่าที่กระซิบลงข้างใบหูนั้นทำเอาร่างกายเธอร้อนฉ่าขึ้นมาเสียดื้อ ๆ หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นตึกตักจนแทบจะทะลุเสื้อยืดที่เธอสวมอยู่ออกมา นี่เป็นการใกล้ชิดผู้ชายมากที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว
เมื่อเห็นอาการของเด็กสาวไร้เดียงสา ไต้ฝุ่นก็หยักยิ้มอย่างได้ใจ เลี้ยงดูไปก่อนอีกไม่กี่เดือน แล้วค่อยจัดการให้เธอเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ
“เก็บของเสร็จหรือยัง” เขาถามคนตัวเล็กอีกครั้ง ในขณะที่จมูกยังคลอเคลียอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“สะ เสร็จแล้วค่ะ” วันวิสาตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อาการประหม่าแสดงออกมาอย่างชัดเจน
ไต้ฝุ่นยอมปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ มองหญิงสาวที่ยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“จัดเสร็จแล้วก็ไปนอน เป็นเด็กเป็นเล็ก นอนดึกมันไม่ดี พรุ่งนี้ก็อย่าลืมมาปลุกฉันด้วย อ่อ มาปลุกสัก 7 โมงเช้าละกัน”
“ค่ะ ค่ะ”
วันวิสารีบตกปากรับคำสั่ง แล้วก็วิ่งออกไปจากห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว ส่วนเจ้าของห้องที่อารมณ์กำลังตื่นตัวก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าไปในห้องอาบน้ำ
สายน้ำอุ่นจากเรนชาวเวอร์ไหลรดร่างกายที่กำลังฟุ้งซ่านจากอารมณ์ปรารถนา ฝ่ามือหนากอบกุมลงบนลำกายที่กำลังแข็งได้ที่ กลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวหญิงสาวทำให้มันตื่นตัวจนเขาต้องหาวิธีทำให้มันสงบ
“อืม”
เสียงทุ้มเปล่งอยู่ในลำคอ เมื่อมือที่กำลังกอบกุมท่อนเนื้ออยู่ขยับขึ้นลง ในหัวของไต้ฝุ่นเอาแต่คิดถึงภาพใบหน้าของวันวิสา ความไร้เดียงสาของเธอมันหอมหวานยั่วยวน
ร่างสูงเร่งจังหวะให้ตัวเองไปแตะขอบฟ้า กำรูดอยู่พักใหญ่น้ำขาวขุ่นก็พุ่งทะลักออกมา
..บ้าจริง คนอย่างไต้ฝุ่นที่มีผู้หญิงพร้อมจะคลานขึ้นเตียงกับเขาตลอดเวลา ต้องมาช่วยตัวเองเพราะเด็กสาวแค่คนเดียว..
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า วันวิสาทำให้อารมณ์ของเขามันเกินควบคุม
//////
ตึก ตึก ตึก...มันคือเสียงหัวใจของเด็กสาววัยย่าง 18 ปี ที่ตอนนี้กำลังนอนมองดูเพดานอยู่ในห้องของตัวเอง สองมือกุมหน้าอกทางด้านซ้ายตรงตำแหน่งของหัวใจ ด้วยกลัวมันจะเต้นแรงจนทะลุออกมาข้างนอก
เสียงของเขาที่กระซิบลงข้างหู พร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ที่รินรดผิวกาย มันทำให้ความรู้สึกของเธอปั่นป่วน แม้จะไม่รู้ความหมายที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้มันกำลังทำให้เด็กที่อ่อนประสบการณ์ทางโลกอย่างเธอนอนไม่หลับ
////////////////////////////////////
ยัยหนูก็ช่างถามม
- ผู้เขียน
