EPISODE5 1/2
535 คำ
วิศวะล่ามรัก
(Engineer'n Sassy Girl)
EPISODE5
“ละ...ลูกพี่ปืนพวกผมผิดไปแล้ว จะไม่ข้ามเขตมาแถวนี้อีกแล้วพี่” หัวโจกของกลุ่มนักเลงที่วันนี้วอนตีนมาหาเรื่องช่างในอู่ของเขาได้แต่ยกมือไหว้ปลก ๆ
“ให้กูนอนสบาย ๆ สักวันเหมือนพวกมึงจะตาย” ปืนใหญ่เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ พลางหยัดร่างลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะง้างไม้เบสบอลแตก ๆ ที่ชุ่มไปด้วยเลือดขึ้น หมายปิดจบไอ้เวรนี่ให้พ้นสายตา
“วะ...วันนี้วันพระครับลูกพี่ปืน!” ทว่าในขณะที่ชีวิตน้อย ๆ ของหัวโจกได้แขวนอยู่บนปลายไม้ของปืนใหญ่ หนึ่งในลิ่วล้อของนักเลงรายนั้น ก็ดันโพล่งขัดชายหนุ่มเสียก่อน
“อย่ามาหลอกกูไอ้สัตว์...ไอ้ปันมึงเปิดปฏิทินดิ๊ ถ้าไม่ใช่กูเล่นมึงก่อนมันแน่” ปืนใหญ่ได้แต่ชะงักไป ก่อนจะหันมาสั่งปัน นั่นทำให้รุ่นน้องหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาดูปฏิทินทันที
“วันพระจริงด้วยลูกพี่ ถึงว่าผมเห็นคนขายพวงมาลัยไหว้พระที่หน้าโรง’ บาล” ปันตอบกลับมา ทำให้ปืนใหญ่ได้แต่เตะเสยปลายคางของหัวโจกนักเลงจนหน้าหงาย
“เหี้ยเอ้ย! เลือกวันเก่งนะมึง ถุย!” ปืนใหญ่สบถก่อนจะถมน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่ายที่นอนสลบเหมือดไปแล้ว แต่การที่เขาพูดแบบนั้นออกมา นั่นแปลว่าวันนี้จะไม่มีใครตายคาตีนปืนใหญ่แน่นอน ต้องขอบคุณวันพระจริง ๆ
อีกด้านหนึ่ง ณ มหาวิทยาลัยเอกชน XE’ S
หลังจากพักกลางวันสายขิมก็ต้องมานั่งฟังคำนินทาจากคนในคณะ เพราะข่าวที่ริรินเอาเธอไปโพสต์เมื่อเช้านั่นแหละ จากเดิมที่ชื่อเสียงก็เน่าพอแล้ว ยิ่งโดนริรินใส่ไฟ เธอก็ยิ่งถูกสายตาของเพื่อนร่วมคณะมองเป็น ‘นังตัวดีย์’
“ไม่รู้วัน ๆ ต้องคันแค่ไหน ถึงได้เที่ยวหาผู้ชายมาช่วยเกา” ขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะเงียบๆ เสียงของหนึ่งในกลุ่มนิสิตสาวที่เดินผ่านไป ก็ทำให้สายขิมต้องช้อนสายตามองอีกฝ่าย การอยู่เฉย ๆ ก็ใช่ว่าปัญหาจะไม่เกิดนะ
“ขิมหาได้ซะด้วยสิ พวกที่หาไม่ได้...อยากให้ขิมซื้อคาลาไมน์แจกไหม” สายขิมเปรยขึ้นเสียงเยาะหยัน ขณะหยัดร่างระหงสุดเซ็กซี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพราะในห้องแชทอาจารย์ได้ส่งข้อความมาบอกว่ายกคลาสคาบสุดท้าย
“อีขิม!” ซึ่งถ้อยคำของเธอก็ทำให้คนเอ่ยแซะอย่าง ‘อุ้ม’ หันมาตวาดเสียงใส่
“ปกติก็ไม่สวย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันจะยิ่งขี้เหร่นะ อ่อ! คราวหน้าถ้าเลือกรองพื้นไม่ถูกเนี่ย สะกิดขิมได้นะ ขิมจะได้พาไปเลือกเอาบุญ หน้าจะได้ไม่ลอยล้ำคอแบบนั้น” สายขิมยอกย้อนอย่างแสบสัน แล้วคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้อง ท่าทางช่วงนี้เธอคงโชคไม่ดีอย่างปืนใหญ่ว่าสินะ เรื่องร้าย ๆ ถึงได้วิ่งใส่เสียขนาดนี้
- ผู้เขียน
