[เฮียธีม] EP3
2625 คำ
‘ควันนี่มันคืออะไร?’ ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อพยายามขยับตัวแล้วขยับไม่ได้ ร่างกายเขาถูกทับไว้ด้วยโลหะหนัก ไหนจะกลิ่นคาวที่ชวนอาเจียนนี่อีก นี่มันคืออะไรกัน
“ยีนส์! โย!’ เสียงเฮียยอร์ชนี่! ยีนส์พยายามจะอ้าปากเรียกชื่อพี่ชาย แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้แรงของยีนส์มีแค่นอนกระพริบตาเท่านั้น
“โย! ยีนส์!” ภาพควันมากมายเริ่มดำมืดขึ้นทุกที จนยีนส์ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีก
“โยมึงได้ยินกูไหม ยีนส์มึงห้ามหลับนะ ลืมตามาดูกูก่อน ยีนส์ โย!”
“โย!!!”
เฮือก!!
ยีนส์กวาดตามองไปรอบตัวเมื่อเขาสะดุ้งตื่นจากความฝัน เหงื่อมากมายซึมทั่วกรอบหน้า ยีนส์ถอนหายใจโล่งอกเมื่อสิ่งที่เขารับรู้เมื่อไม่กี่วิก่อนมันเป็นแค่ความฝัน ถ้าหากมันคือความจริง มันต้องเป็นความจริงที่แสนจะโหดร้าย ทั้งกลิ่นคาว ทั้งความมืด ทั้งความอึดอัด
“โย? ใคร?” ทำไมเขาถึงฝันว่าเฮียยอร์ชเรียกชื่อโย แล้วโยคือใคร ทำไมคนๆ นี้ถึงหายไปจากความทรงจำของเขาหมดสิ้นขนาดนี้ โยงั้นหรอ??
“ทำไมดูโทรมๆ เมื่อคืนก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหนิมึงอ่ะ” ยอร์ชหยอกล้อสภาพน้องชายคนสวยที่ขอบตาคล้ำ กับทรงผมยุ่งเหยิงที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน
“เมื่อคืนยีนส์ฝันร้ายนิดหน่อยเลยนอนไม่หลับ” พูดแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่ง “ยีนส์ฝันแปลกๆ ฝันเห็นเลือด ควัน ได้ยินเสียงเฮียร้องเรียกชื่อยีนส์แล้วก็..คนชื่อโย”
แค่กๆ!
พอได้ยินชื่อโยยอร์ชก็เกิดอาการสำลักน้ำขึ้นทันที มือที่จับแก้วน้ำอยู่ก็สั่น จนต้องรีบวางก่อนแก้วจะล่วงหล่นแตก
“แล้วฝันถึงอะไรอีก”
“ก็แค่นั้นแลหล่ะ แล้วก็สะดุ้งตื่น เฮียว่าคนที่ชื่อโยเขาคือใครหรอเฮีย” ยอร์ชมองสีหน้าครุ่นคิดของน้องชายก่อนจะยื่นมือไปผลักศรษระทุยสวย
“คิดอะไรเพ้อเจ้อแล้วมึงน่ะ” ยอร์ชเว้นระยะคำพูดให้หายไปเมื่อเสียงแชทในอพลิเคชั่นดังขึ้น ดวงตาคู่คมแสนมีเสน่ห์เงยมองหน้าน้องชายที่รัก “มึงไปเปิดประตูให้เพื่อนกูหน่อย ตอนนี้เลย”
เมื่อเปิดรั้วบ้านขนาดสูงออกก็พบกับผู้ชายที่เขาเพิ่งไปส่งมาเมื่อหลายวันก่อน ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันเขาแทบลืมชื่อของเฮียธีมไปเลยก็ว่าได้ แต่พอได้มาเจอหน้าวันนี้กลับมีคำๆ หนึ่งพุ่งเข้ามาในหัว คิดถึง
“เฮียมาทำอะไรที่บ้านเราแต่เช้า” ยีนส์แน่ใจว่าเก็บสีหน้าดีใจที่ได้เห็นธีมไว้อย่างดี แต่ท่าทีที่แสดงออกกลับไม่เป็นแบบนั้นสักเท่าไร เาพราะตอนนี้ร่างเพรียวลมสวยวิ่งถลาเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของธีมเสียแล้ว
“ยิ้มกว้างแบบนี้คิดถึงเฮียหรอคะ” ยีนส์ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้คำพูดเมื่อครู่ของธีมนั้นจริงหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ทำเขาไปไม่เป็นอยู่หลายนาที “นิ่งไปเลยหรอคุณ เฮียแค่เอารถมาให้พี่ชายคุณซ่อมก็แค่นั้น”
ยีนส์หันหลังกลับเข้าไปเรียกเด็กๆ ในอู่ให้ออกมาช่วยกันเข็นรถราคาแพงที่พังยับเยินเข้าไปด้านใน
“โห่ ยับเชียว ถ้าไม่ยับคงสวยน่าดูเลยเนอะ” ขนาดยับยังดูสวยอยู่เลย ยีนส์ยืนคิดในใจ เห็นรถสวยๆ แต่งแรงๆ แล้วทำไมมันคันมืออยากจับอยากขับแบบนี้ตลอด
“คุณชอบรถหรอ” ธีมก้มถามชิดริมใบหูขาวที่ขึ้นสีระเรื่อ ยีนส์ไม่รู้เลยสักนิดว่าร่างที่ยืนขนาบข้างเขาเมื่อครู่ เคลื่อนกายมายืนชิดแผ่าหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน
“กะ…ก็ชอบสิ รถแพงแล้วก็สวยใคร..จะไม่ชอบ” คำตอบของยีนส์ฟังดูขาดๆ หายๆ เป็นบางช่วง จะไม่ให้เขาพูดสะดุดได้ยังไงกัน ในเมื่อมีคนมายืนซ้อนหลังเป่าลมหายใจรดลาดไหล่อยู่แบบนี้
“ถ้ายอร์ชซ่อมเสร็จแล้วเดี๋ยวเฮียยกให้” เสียงแหบกระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน
“เฮียธีม” ร่างเล็กกว่าหมุนตัวกลับมาสบตา ดวงตากลมสวยฉายแววสงสัย รถราหลายล้านแถมยังเป็นรุ่นที่หายากแบบนี้จะยกให้เขาง่ายๆ เลยหรอ “ของฟรีมันมีบนโลกด้วยหรอ เฮียต้องการอะไรจากเราก็พูดมาเลยดีกว่า เราไม่ชอบอะไรที่มันอ้อมค้อม”
“เฮียเปล่า” ธีมยืนยันเสียงแข็ง ทว่าลมหายใจเขาต้องมาสะดุดเพราะคนเด็กกว่าตรงหน้า อาจจะเป็นเพราะเขามัวแต่คุยกับยีนส์จนไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายแต่งกายอย่างไรออกมาหาเขา
เสื้อยืดแขนยาวด้านผ่ากลางด้วยกระดุม6เม็ดถูกปลดให้เหลือเพียง3เม็ดด้านล่าง เผยแผงอกขาวนวลเนียนชวนสัมผัส ไหปลาร้าหลุบลึกเป็นบุ๋มน่าประทับจูบลงไปอย่างละมุนละม่อม สายตาคมไล่ระดับต่ำลงมาที่โคนขาเรียวสวยได้รูป วูบหนึ่งภาพความหยาบคายในหัวมันจินตนาการว่าขาสวยตรงหน้ากำลังพาดอยู่ที่ไหล่ทั้งสองข้างของตัวเขาเอง
ถ้าได้ลูบขาที่สวยแบบนั้นคงลื่นมือดีไม่น้อย
“เปล่าอะไรล่ะ เปล่าแล้วมองเราทำไม” ธีมผุดยิ้มพึงใจที่คนตรงหน้าก้าวตามความคิดเขาทัน นอกจากจะไม่กลัวยังกล้าท้าทายขยับกายเข้ามาชิดเขายิ่งกว่าเดิม “ถ้าเฮียยังเอาหน้าหล่อๆ มองเราไม่เลิกเราจะเปลื้องผ้าให้เฮียดูแล้วนะ”
ยีนส์ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวเตรียมแกะกระดุมให้หลุดอีกหนึ่งเม็ด ก่อนที่ในเวลาต่อมามันจะถูกติดกลับไปใหม่ด้วยมือของธีม
“อย่าเลยคุณ” ธีมแถมการติดกระดุมอีก3เม็ดบนให้กับยีนส์ จัดเสื้อผ้าของเด็กชวนยั่วอารมณ์ตรงหน้าให้เข้าที่เรียบร้อย “เอาไว้แก้ในห้องกับเฮียดีกว่า”
“ฮะ-”
“ผลัดกันแก้มันสนุกกว่าเยอะ คุณว่างั้นไหม?” คำพูดกับลีลาสายตาที่มองมาเรียกความร้อนลุ่มจากร่างกายยีนส์ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะสายตาคมที่มองมาทีแทบจะทะลุเข้าเนื้อผ้าเข้าไปส่องเรือนร่างบางของเขาด้านใน ร้ายเป็นบ้า!
“เริ่มจากตรงไหนก่อนดีละ?” ใบหน้าสวยเอียงคอถามมันอาจจะดูไร้เดียงสาแต่ท่าทีที่ร่างเล็กขยับเบียดกายแกร่งไม่ได้แสดงออกถึงความไร้เดียงสาเลยสักนิด “เริ่มจากข้างล่างหรือข้างบนก่อนดีนะ?”
“ร้ายนะคุณ” ธีมรีบตะปบจับมือเรียวที่เลื้อยไปตามอกของเขาให้มั่นไว้ในมือ ก่อนที่มันจะซุกซนทำเขาจิตเตลิดจนห้ามไม่อยู่
“เราก็ไม่เคยพูดว่าเราดี”
“เฮียก็อยากรู้ว่าคุณน่ะจะดีขนาดไหน”
“แต่คงต้องเป็นเวลาอื่นแล้วล่ะ เราต้องรีบไปอาบน้ำก่อนเรามีเรียน” ธีมมองตามแผ่นหลังบางด้วยแววตาที่กำลังคาดหวังบางอย่างในใจลึกๆ รอยยิ้มพึงใจผุดขึ้นที่มุมปาก ลีลายั่วยวนชะมัด!
@มหา'ลัยS
นี่นับว่าเป็นวันแรกของการมาเรียนจริงๆ จังของยีนส์เลยก็ว่าได้ เพราะเมื่อวันก่อนเขาแค่โฉบไปโฉบมาไม่ได้เข้ามานั่งเรียนจริงจังกับคนอื่น ความโดดเด่นและเสน่ห์เหลือล้นทำให้ยีนส์กลายเป็นจุดสนใจไม่น้อย หลากหลายสายตาจับจ้องมายังใบหน้าเรียวสวย
ยีนส์ยืดหลังตรงรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ไม่ว่าเขาจะขยับตัวทำอะไร ผู้คนในห้องประชุมใหญ่นี้ก็จับจ้องเขาไปซะทุกอย่าง โดนเฉพาะพวกผู้ชายอายุรุ่นน้องที่มองเขาอย่างไม่ปิดบังจุดประสงค์
“เด็กซิ่วป่ะเนี่ย” เสียงทุ้มใหญ่ดังมาจากข้างลำตัว ยีนส์เอียงหน้าขึ้นมองคนมาใหม่ ใบหน้าหล่อจนยากจะละสายตาส่งยิ้มมาให้ก่อนจะดึงเก้าอี้ข้างๆ มานั่งด้วย
“เปล่า แค่ดรอปไว้” ยีนส์มองดูปฏิกิริยาของคนมาใหม่ อีกฝ่ายดูโตไม่น้อยกว่าเขาเลย “ซิ่วมาหรอ”
“โอนย้ายหน่วยกิตมากกว่า เพิ่งย้ายมาจากเมกาอ่ะ ผมชื่อนิคนะ” นิคแนะนำตัวพร้อมกับมือที่ยื่นออกไปทำความรู้จัก
ยีนส์มองมือข้างนั้นแล้วยิ้ม เลือกที่จะเท้าศอกไปกับโต๊ะและเอียงหน้าส่งยิ้มทักทายไปแทนการจับมือ
“เรายีนส์นะ” นิคผุดรอยยิ้มขำขันที่ยื่นมือเก้อก่อนจะหยิบไอแพดรุ่นใหม่ขึ้นมาเปิด
“นิคขอนั่งเรียนกับยีนส์ด้วยนะ ยีนส์คงไม่ขัดข้องใช่ไหม”
“เอาสิ เราไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว”
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่งเมื่อยีนส์ก้มหน้าสนใจสิ่งที่อยู่ในมือถือเครื่องแพง ต่างจากคนข้างตัวที่เอาแต่หันมองใบหน้าสวยได้รูปของยีนส์อย่างหลงไหล พลางคิดในใจว่าทำไมผู้ชายคนหนึ่งมันจะสวยสะกดตาอะไรได้ขนาดนี้
“ยีนส์นี่….สวยเนอะ”
“ขอบคุณนะ เราโดนชมจนชินล่ะ” ยีนส์พูดไปก็อมยิ้มมุมปากไปด้วย หารู้ไม่ว่าใบหน้าของตัวเองตอนนี้มันชวนมองแล้วยิ้มตามขนาดไหน
“นิคว่านิคติดตามไอจียีนส์อยู่นะ” นิคยื่นไอแพดที่เปิดค้างหน้าไอจีของยีนส์มาให้เจ้าตัวดู ยีนส์มองแอคเคาน์ไอจีเก่าเมื่อ3ปีที่แล้วของตัวเอง รูปภาพล่าสุดเป็นรูปของตัวเขาในวัย19ปี
“แต่มัน…ไม่ได้อัพเดทมานานแล้วไม่รู้ว่ายีนส์ยังเล่นอยู่ไหม”
“อันนั้นไอจีเก่าเราไม่เล่นแล้ว จำรหัสไม่ได้น่ะโทรศัพท์พัง” ไม่ใช่แค่ไอจีเท่านั้นที่ยีนส์เปลี่ยนแอคเคาน์ใหม่ ทั้งเฟส ไลน์ อีเมลล์ต่างๆ ที่ใช้อยู่ทุกวันนี้เป็นแอคใหม่ทั้งหมด
“ถึงว่ามันไร้การอัพเดทมาจะ3ปีแล้ว นิคก็รอไปเถอะ” นิคบ่นออกมาเนือยๆ
“รอเรา?”
“ใช่ นิครอยีนส์…อัพรูปน่ะ ได้ข่าวว่ายีนส์ไปเกาหลีมาหนิใช่ปะ” คำพูดของนิคทำยีนส์รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ทั้งแปลกใจทั้งเริ่มรู้สึกกลัวในเวลาเดียวกัน
“ใช่ แล้วนิครู้ได้ไงอะ เราเพิ่งเจอกันนะ” ยีนส์ขยับเก้าอี้ถอยห่างทิ้งระยะจากนิคออกมาเล็กน้อย
“คนเขาพูดถึงยีนส์กันเยอะแยะจะตายไป” นิคยิ้มมาเล็กน้อยที่เห็นว่ายีนส์ขยับตัวออกห่างเขา ก่อนที่จะขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ยีนส์ขึ้นอีกนิด “เราเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้นะ แต่ยีนส์อาจจะจำนิคไม่ได้”
“งั้นหรอ โทษทีนะช่วงนี้เราหลงๆ ลืมๆ น่ะ” ยีนส์ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้นิค มันหาได้เป็นรอยยิ้มที่สวยงามที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ซะเมื่อไร แต่กับนิครอยยิ้มของยีนส์หรือการขยับขับเคลื่อนร่างกายของยีนส์ในแต่ล่ะท่วงท่า ล้วนเป็นสิ่งที่น่ามองและตราตรึงในดวงตาและความทรงจำของเขาทั้งหมด
“ไม่เป็นไร ขอแค่อย่าลืมนิคอีกก็พอ” นิควางไอแพดคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เขาเลือกที่จะให้ความสนใจกับสิ่งสวยงามตรงหน้าจับต้องได้ “แล้วหลังเลิกเรียนไปไหนไหม สนใจไปกินไอติมฟองดูกับนิคเปล่า”
คำถามของนิคก็เหมือนกับคำถามของเพื่อนทั่วไปที่เขาใช้คุยกัน แต่มันแฝงไปด้วยความน่ากลัวก็ตรงที่ว่า…นิครู้ได้ยังไงว่าเขาชอบกินไอติมฟองดู
“หน้านิคมีอะไรหรอ เห็นยีนส์มองนิคนานแล้วนะ” ยีนส์ส่ายหน้าปฏิเสธเก็บความสงสัยไว้ข้างใน นิคเคยบอกเองหนิว่าเคยเจอตัวเขามาก่อน เขาเลยรู้ว่ายีนส์ชอบกินไอติมฟองดู เราต้องคิดในแง่ดีนะยีนส์
“เรามีนัดกับเพื่อนแล้ว เดี๋ยวเพื่อนเราก็เลิกงาน” ตัวยีนส์เองไม่ได้มีนัดกับเพื่อนจริงๆ สักหน่อย คนตัวเล็กแค่ใช้มาเป็นข้ออ้างให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกแย่ก็เท่านั้นเอง
“น้ำตาลน่ะหรอ”
“!!” ยีนส์เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อนิคพูดถึงน้ำตาล ร่างบางผละตัวถอยห่างนิคไปอีก ใบหน้าสวยแสดงความกลัวกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด “รู้จักน้ำตาลด้วยหรอ”
“แค่เคยได้ยินชื่อผ่านๆ หูมาเฉยๆ” นิคตอบคำถามเสียงเรียบนิ่ง ริมฝีปากยกยิ้มเอ็นดูท่าทีเหมือนลูกแมวตกใจของคนตรงหน้า น่ารัก..น่าขย้ำ..น่าตะปบเล่น!
“เรื่องเราผ่านหูนิคบ่อยเนอะ”
“มีเรื่องผ่านมาให้นิคได้ยินเยอะแยะไปหมดแหล่ะ แต่นิคเลือกจำเฉพาะสิ่งที่นิคอยากจะจดจำ” ยีนส์ทำตัวไม่ถูกมากกว่าเมื่อคำว่าจดจำที่นิคจงใจเน้นเสียงพูดใส่เขามันมาพร้อมกับสายตาที่ทอดมองมา คล้ายคนที่กำลังมีความหวัง
“เอ่อ…อาจารย์มาแล้ว” ยีนส์อาศัยช่วงเวลาที่เริ่มการสอนเป็นการปิดประโยคสนทนาแบบที่ไม่น่าเกียจและนิคไม่รู้สึก
“คนนั้นปะที่พี่ๆ เขาพูดถึงกันอะ สวยเนอะ” เสียงจากโต๊ะด้านหลังดังมาแว่วๆ ให้ยีนส์ได้ยิน ก็คงไม่พ้นพูดถึงตัวเขาเองนั่นแหล่ะ
บอกว่าเสียงฮือฮานิยทาเขาดังตั้งแต่เขาปรากฎตัวในมหา'ลัยวันแรกก็ว่าได้เลยล่ะ เพียงแต่ยีนส์เองก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรไว้ทำไมคนพวกนี้ถึงได้จ้องมองจับผิดมาที่เขาขนาดนี้
“สวยแต่แรดอ่ะมึง ร้ายใช่ย่อยไม่งั้นจะถึงขั้นดรอปเรียนไป 2-3 ปีหรอ กลับมาทีแทบจำไม่ได้” เสียงยังคงดังรอดหูมาให้ยีนส์ได้ยินเรื่อยๆ “เมื่อก่อนสวยแบบนี้ปะ”
นิคลอบมองอาการของคนข้างๆ ร่างบางที่ชวนมองในเวลานี้กำลังถอนหายใจ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะเชื่อมเป็นอันเดียว ริมฝีปากกัดเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง มันซีดจางแทบจะไม่เหลือสีชมพูระเรื่อเหมือนก่อนหน้า
“ก็สวยมั้งนะ เห็นรุ่นพี่กูเขาก็บอกว่าสวยจัดว่าเด็ด แต่กลับมารอบนี่ดูสวยขึ้นเด็ดกว่าเดิมเยอะ ก็อย่างว่าล่ะ ไปตั้งเกาหลีเชียวนะ-”
“โทษนะครับ” เสียงนินทาระยะประชิดถูกขัดขึ้นกลางคัน “พอดีผมจะเรียนถ้าจะคุยหรือยุ่งเรื่องคนอื่นเชิญด้านนอกครับ อ่า…แต่ถ้าฟังภาษาผู้ดีแล้วไม่เข้าใจผมแปลให้ใหม่นะ” นิคเอี้ยวตัวหันใบหน้าหล่อคมคายของตัวเองไปมองเพื่อนร่วมห้อง ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มร้าย “ถ้าคิดจะเสือกเรื่องของคนอื่นมึงเชิญไปข้างนอก ข้างในเขาจะเรียน”
นิคไม่ได้เสสายตาไปมองด้านหลังเขาอีกเลยหลังจากเขาพูดคำนั้นจบ แค่เสียงที่ทำให้คนข้างๆ เขารู้สึกไม่ดีเงียบลงแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว
“นิคจะปกป้องยีนส์เอง”
- ผู้เขียน
