“ไอ้ยอร์ช นี่กูเพื่อนมึงนะ” ธีมหยิบเอาเมล็ดทานตะวันตรงหน้าปากลับไปหายอร์ชที่นั่งยิ้มหน้าระรื่น
มันอาจเป็นเรื่องสนุกของยอร์ชที่นานๆทีจะเห็นเขากลุ้มใจ ร้อนรน อยู่ไม่สุข แต่กับธีมมันเป็นอะไรที่โคตรจะทรมาน ธีมแทบนับนาฬิกาเป็นวินาทีด้วยซ้ำ เพื่อรอให้คนตัวน้อยที่เขาคิดถึงติดต่อกลับมา
“จะให้กูทำไง จะให้กูบังคับน้องกูหรอ กูไม่ทำหรอกนะมึง” ยอร์ชตอบเสียงเรียบ จะว่าเพื่อนเขาน่าสงสารก็น่าสงสารอยู่หรอก นี่แหล่ะมันจะได้รู้บ้างว่าการที่ทอดทิ้งเด็กๆที่มันเคยนอนด้วยเขารู้สึกยังไงกันบ้าง
“เชี่ย! กูจะไม่ยอมโดนน้องมึงทิ้งหรอก”
“มึงคิดไงกับน้องกู ชอบ หลง หรือว่ารัก” ธีมมองกลับไปหาเจ้าของคำถามที่นั่งจ้องจะเอาคำตอบ ยกมือขึ้นเกาศรีษระจนยุ่งเหยิง
“กูไม่รู้เว้ย! อย่าเพิ่งมากดดันกู” เขาพยายามคิดไตร่ตรองความรู้สึกตัวเองมาตั้งแต่วันที่ยีนส์ถาม แต่แล้วเขาก็หาคำตอบกับความรู้สึกที่มีตอนนี้ไม่ได้ ว่าสิ่งที่มันกำลังเก
