“ทำให้เจ้ามีอารมณ์อย่างไรเล่า” แม่ทัพหนุ่มตอบก่อนจะครอบครองทั้งหมดนั้นด้วยความรุนแรงอีกครั้ง
“อะ อือ...” เฉินอวี้หรานพยายามกลั้นเสียงครางของตนเอาไว้ ทว่าการกระทำต่อมาของหานเซ่อนั้น กลับทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านได้อีกต่อไป
นิ้วเรียวหยาบกระด้างของบุรุษหนุ่มเคลื่อนย้ายจากปทุมถันพอดีมือลงสู่เบื้องล่างใจกลางกลีบบุปผางามชุ่มฉ่ำ จากนั้นจึงใช้นิ้วคลึงวนเกสรบวมเป่งตามแรงอารมณ์
“เจ้าเปียกแล้ว”
“มะ ไม่... ไม่ใช่ อา...” เจ้าของร่างงามพยายามขยับหนี แต่กลับถูกแขนแกร่งรั้งเอวบางเอาไว้
“อย่างนั้นรึ” หานเซ่อหัวเราะเจ้าเล่ห์ขณะสอดปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางชุ่มฉ่ำนั้นอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลราวกับกำลังห้ามใจตัวเอง
ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนจะต้องถนอมเจ้าของร่างงามนี้ รู้เพียงว่าหากลงมือหนักเกินไปจนบอบช้ำขึ้นมา นางอาจจะแตกหักจนสลายไปก็ได้
เฉินอวี้หรานกระตุกเกร็งทุกครั้งที่ถูกปลายนิ้วจู่โจมสัมผัส แม้จะพยา
