เฉินอวี้หรานนั่งกอดเข่าหันหลังให้อย่างรู้สึกอับอาย หลังจากนี้เธอคงแต่งงานไม่ได้แล้ว อย่าว่าแต่แต่งงานเลย จะได้ออกจากจวนตระกูลหานหรือเปล่าก็ไม่รู้
หานเซ่อเองนับวันก็ยิ่งเข้ามาพัวพันกับเธอมากขึ้น ทั้งที่รอบกายก็มีนางบำเรอคอยสนองอารมณ์อยู่มากมายแท้ ๆ
และการที่เขาให้ความสนใจเธอเช่นนี้ ก็ไม่ต่างจากเร่งเวลาตายของเธอเลยสักนิด ไม่ตายจากการกระทำของเขา ก็ตายจากนางบำเรอของเขานั่นแหละ
แม่ทัพหนุ่มนั่งมองคนเหม่อลอยด้วยความสงสัย บางครั้งนางก็ทำท่าทางราวกับหวาดกลัวสุดหัวใจ แต่ไม่นานก็เหม่อลอย เหมือนกับปลงกับชีวิตไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็ยังอยากดิ้นรนเพื่อให้ตนได้อยู่รอด เป็นความขัดแย้งที่น่าสนใจมากกว่าที่คิด
หวังว่าการมีอยู่ของนางจะทำให้โลกของเขาน่าเบื่อน้อยลง
“อ๊ะ!” เฉินอวี้หรานร้องออกมาเบา ๆ เมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกดึงเข้าไปกอดจากด้านหลัง แม้ว่าการแนบชิดนั้นมันจะน่าอายเสียจนอยากจะมุดน้ำหนี แต่เมื่อเห็น
