ติ๊ง.....
ผมทรุดตัวลงหลังจากที่คุณลุงอเนกออกไปนอกร้าน ในใจถูกเสริมเติมแต่งด้วยความกลัว ใบหน้าอันบิดเบี้ยวบวกกับน้ำเสียงที่เหมือนคนกำลังขาดใจตายเมื่อกี้...มันทำให้สติของผมกระเจิงไปทั่วทุกทีแล้ว..
08:00
งานของผมได้เริ่มต้นในตอนที่ผมกำลังจะยอมแพ้ให้มัน ผมกอดร่างของตัวเองไว้พร้อมกับจังหวะหายใจที่สั่นระรัว ก่อนจะได้ยินเสียง
"คุณพนักงาน เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
เสียงของชายหนุ่มปลุกให้สติของผมตื่น ทำให้ผมควบคุมตัวเองได้อีกครั้ง
"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ"
ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะนึกให้กำลังใจตัวเอง ถึงจะยังมีความกลัวอยู่เล็กน้อย แต่ตอนนี้ผมโอเคกับมันมากขึ้นแล้ว
"ทั้งหมด หนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้าบาทครับ"
ผมยื่นถุงที่ใส่ของทั้งหมดให้กับลูกค้าผู้ชายคนนั้น ก่อนที่เขาจะยื่นเงินในจำนวนที่ไม่ขาดเกินสักบาทเดียวให้กับผม
"ขอบคุณที่ใช้บริการครับ"
09:00
การทำงานของผมเป็นไปอย่างราบรื่น แทบจะไม่มีลู
