ตอนที่ 10 มิรู้ทำไม ไฉนต้องคิดถึง1

1145 คำ

ทางฝั่งหลินซูซิน หลังจากกลั้นใจหนีเกาหมิงสำเร็จอีกครา นางก็รีบปรับกิริยามิให้เร่งรีบจนผิดปกติ ทว่าเพิ่งพรูลมหายใจโล่งอกได้ไม่นาน กลับได้ยินเสียงสาวใช้รายงานว่า “คุณชายเกามารออยู่ที่โถงรับรองเจ้าค่ะ” “...” หลังจากถูกไล่ตรงหน้าประตูเรือน นอกจากไม่ยอมกลับดีๆ ให้สมกับสุภาพชนควรทำ เกาหมิงยังทำตัวหน้าหนา เข้ามาเป็นแขกร่วมมื้อเย็นอย่างยาวนานอีกด้วย เวลาพลบค่ำ หลินอีเซิงกับจูจื่อฉิงเห็นดีเห็นงามให้ชายหญิงที่กำลังคบหาดูใจได้นั่งพูดคุยกันนานๆ ผู้อาวุโสทั้งสองจึงจัดสำรับขนมน่ากินทั้งหวานทั้งกรอบบนโต๊ะทรงกลมในศาลารับลม เพื่อให้ชายหนุ่มหญิงสาวได้นั่งชมแสงดาวพร่างพราวและทอดสายตามองดวงจันทร์ยามค่ำคืน บรรยากาศย่อมดีต่อคนทั้งสอง ชายหญิงวัยกลางคนยกยิ้มพึงพอใจหลังจากแอบมองจากมุมกำแพง เห็นเกาหมิงกับหลินซูซินนั่งอยู่ด้วยกันในศาลาเรียบร้อย พวกเขาปล่อยให้เด็กๆ คุยกันตามลำพังเพื่อสานสัมพันธ์ให้ดียิ่งขึ้น พ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม