เสียรู้
676 คำ
ตอนที่ 4
หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนต่อมา มุกสลิลและแทนคุณก็ได้เข้าเป็นน้องปีหนึ่งคณะบัญชีของมหาลัยที่เขาทั้งสองตั้งใจเอาไว้
“พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างไปดูหนังกับแกแล้ววะ..ไอ้แทน” มุกสลิล สาวสวยวัย 19 เอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทของเธอ
“เกิดอะไรขึ้นวะ..” แทนคุณเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“แม่ฉันป่วย ไม่มีใครดูแล” หญิงสาวบอกกับเพื่อนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก มุกสลิลไม่ได้อยู่หอเหมือนกันแทนคุณ เพราะมหาลัยอยู่ใกล้บ้าน เธอจึงอาศัยนั่งรถเมล์ไปกลับ
“ไม่เป็นไร ถ้าแกไม่ไปฉันก็ไม่ไปหรอก ที่ไปก็เพราะแกชวนนั่นแหละ”
“ขอบใจเพื่อน เอาไว้โอกาสหน้าฉันไม่พลาดแน่” หลังจากเข้ามหาลัยปีหนึ่งทั้งคู่ก็สลัดคราบของเด็กมัธยมออกไปอย่างสิ้นเชิง มุกสลิลปล่อยผมยาวแต่งหน้าสวยมาเรียนทุกวัน ส่วนแทนคุณหลังจากที่ไม่ได้เรียน ร.ด. แล้วเขาก็ไว้ผมยาวเป็นรองทรง ทั้งคู่หล่อสวยเหมาะสมที่จะเป็นแฟนกันจนเพื่อน ๆ ในคณะแอบเชียร์แล้วก็ยังเลือกให้ทั้งคู่เป็นดาวและเดือนในคณะบัญชีอีกด้วย
“.................”
“เฮ่ย!! ไม่โกรธกันนะ” แทนคุณพยักหน้า
“เฮ่ย!!” หญิงสาวตบไหล่เพื่อนเบา ๆ
“อื้อ!!..ไม่หรอก ฉันจะไปโกรธแกทำไมกัน"
“งั้น!!...ฉันกลับบ้านก่อนนะ” มุกสลิลบอกกับเพื่อน เพราะต้องรีบไปทำอาหารเย็นแทนผู้เป็นมารดา
“เคร เพื่อนแล้วเจอกันพรุ่งนี้” หญิงสาวหันหลังเดินจากแทนคุณไปไม่ทันเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็รีบตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังลั่นจนทุกคนบริเวณนั้นหันมามอง
“เฮ้ย!...ไอ้มุกเดี๋ยวสิ ฉันลืมถามว่ะ”
“อะไรอีกล่ะ!!!” หญิงสาวหันมาถามเพื่อนด้วยความแปลกใจ
“อาทิตย์หน้างานวันเกิดพี่ต้น แกจะให้ฉันไปด้วยมั้ย”
“ทำไม....แกยอมไปเป็นเพื่อนฉันแล้วเหรอ”
มุกสลิลนั้นแอบชอบรุ่นพี่อยู่คนหนึ่ง เป็นหนุ่มหล่อไฮโซ ขับรถหรูมาเรียนมหาลัยทุกวัน
"เอ่อ..ฉันไปด้วยดีกว่า"
"ฉันเดาว่า แกต้องชอบน้องพี่ต้น แน่ ๆ เลย"
"เปล่าไม่ใช่สักหน่อย"
"งั้นแกก็บอกเหตุผลฉันมา"
"ฉันแค่เป็นห่วงแกน่ะ ไปคนเดียวกลางคืนมันอันตราย"
"ฉันจะเชื่อแกดีมั้ยเนี่ย"
"อ่าว!! อะไรกันพอฉันพูดความจริงก็ไม่เชื่อ"
"เอาเถอะ ๆ แกจะไปด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ฉันขอบใจนะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกว่าพอถึงวันจริง ๆ ฉันจะได้ไปหรือเปล่า"
"ทำไมล่ะ"
"ก็ฉันอาจต้องอยู่ดูแลแม่ไง"
"แล้วพ่อเลี้ยงแกล่ะ"
"อย่าให้พูดเลย นาน ๆ จะเห็นหน้าสักครั้ง"
"ทำไมล่ะ เค้าไม่ค่อยกลับบ้านเหรอ"
"พอเค้าเลื่่อนตำแหน่งสูงขึ้น เขาก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน บางทีก็สองสามทุ่มโน่นแหละ"
"อ่าว!..ก็ไหนว่าแม่ของแกทำงานที่เดียวกับเขาไงล่ะ"
"ตอนแรกก็ใช่!!.. แต่หลัง ๆ มานี้พอแม่ฉันมีปัญหาสุขภาพ ก็เลยลาออก"
"แล้วแม่แกมาทำอาชีพอะไร โทษนะที่ฉันต้องถาม"
"ไม่เป็นไรหรอก แม่ฉันรับจ้างซักรีด ในหมู่บ้านนั่นแหละ"
"อ๋อ..ก็ยังดีเนาะ"
"อย่าให้ฉันเล่าไปมากกว่านี้เลยว่ะ"
"เอ่อฉันเข้าใจ"
"เหมือนพ่อเลี้ยงหลอกให้แม่ฉันมาอยู่ด้วยเลย บ้านที่บอกว่าหลังใหญ่โตก็แคบเท่ารูหนู"
"อ่าว!.. แล้วแม่แกไม่เคยเห็นบ้านเค้ามาก่อนเลยเหรอ"
"คงไม่หรอกมั้ง เพราะแม่ก็เสียใจเรื่องนี้อยู่ ฉันไปตอนแรก ๆ นะ..เก็บกวาดทุกอย่างกว่าจะเข้าที่เข้าทาง ก็ล่อไปสามวันเลยแล้ว"
"งั้น..เอาไว้ฉันจะหาเวลาว่างไปเยี่ยมแม่แกน่ะ"
"ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวแม่ก็คงหาย"
- ผู้เขียน
