ปอป่านมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาตอนนี้ เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน
“หิวอะไรอีกไหม อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ไม่ค่ะ” เธอส่ายหน้า ก่อนจะหลับตาลง
แพขนตาที่ดำขลับมีมาสคาร่าเคลือบเอาไว้อยู่ คิ้วเป็นคันศร รับกับสันจมูก ธราเทพมองเธอด้วยสายตาที่ปอป่านอาจจะคาดไม่ถึงก็ได้
‘ธาม นายคิดถูกแล้วใช่ไหมที่รักเธอ’ เขาถามตัวเอง
‘ก็มันรักไปแล้ว คงไม่เปลี่ยนแปลง’ และตอบตัวเอง
สายตาของธราเทพไม่อาจจะละจากดวงหน้าเล็ก ๆ ของปอป่านไปได้
โรงพยาบาลที่หฤทัยทำงานอยู่
ชรินทร์หอบช่อดอกไม้สีขาวหอบใหญ่ขึ้นมาที่ชั้นที่เธอทำงาน เพื่อนพยาบาลคนอื่น ๆ ถึงกับยิ้มเมื่อเห็นเขาทำหวานกับคนรัก
“สวัสดีครับ” กุ้งเอ่ยทักทายทุกคน
“แจมกำลังเดินไปตามห้องคนไข้นะคะ คงใกล้จะเสร็จแล้ว” มีพี่คนหนึ่งบอก
“จะเป็นอะไรไหม หากว่าผมจะเดินไปทำเซอร์ไพรส์แจมถึงที่”
“ก็เอาสิคะ ใครจะว่ากุ้งได้”
พี่คนหนึ่งพ
