‘มิน่าล่ะ อังก็คิดอยู่แล้วว่าคุณเฟื่องไม่มีทางปล่อยให้หลานที่เธอรักที่สุดให้กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอหรอก นางอังเอ๊ย... แกก็ควรยินดีได้แล้วสินะตอนนี้’
ติ๊ง... ติ๊ง... มีเสียงสัญญาณว่ามีข้อความเข้า ธราเทพรีบเปิดอ่าน
(คุณป่านมาก่อนเวลาด้วยซ้ำไป ตอนนี้พวกเราออกเดินทางกันแล้วนะครับ มาได้เกือบครึ่งทางแล้ว)
ธราเทพยิ้มเมื่อเห็นข้อความนี้จากไววิทย์
(แต่เธอดูไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อวานเลยนะครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า ผมก็ไม่กล้าถาม มาตาบวมแดงเชียวครับ) ธราเทพรีบกดตอบไป
(ชวนเธอคุยเล่นแล้วกัน ตอนขากลับแวะซื้อไอศกรีมที่เซเว่นก็ได้ คุณป่านชอบกินไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รี)
ไววิทย์ยิ้ม ข้อความที่คุณธราเทพตอบมาทำให้เขารู้ว่า คุณธราเทพรู้เรื่องของคุณปอป่านทุกอย่างจริง ๆ
“ยิ้มอะไรคะ” ปอป่านที่นั่งอยู่เบาะใกล้ ๆ หันมาถาม
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ ผมกำลังหาเมนูที่เราสองคนจะกินกันตอนเที่ยงนี้นะค
