ปอป่านสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนดึก น้ำตายังคลออยู่เต็มหน่วย
‘คงมีแต่คุณพ่อค่ะที่รักป่าน นอกนั้นไม่มีใครเลย’ เธอคิดไปถึงคุณปานจิตรคุณแม่ของเธอที่หนีไป และมีครอบครัวใหม่ลูกใหม่แล้ว แม่ไม่เคยกลับมาดูดำดูดีหรือถามไถ่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง แม้แต่จดหมายสักฉบับ โทรศัพท์สักสายก็ไม่เคยมี
เสียงของอาชัยนันท์ยังก้องอยู่ในหู ในวันที่แม่ของเธอหอบผ้าหอบผ่อนออกไปจากบ้านญาณประโพธิ์
“พี่ปานจะไปจริง ๆ หรือ” พรรณรายจับมือพร้อมกับดึงเอาไว้
“ไม่ไหวแล้วไก่ พี่ไม่ไหวแล้วจริง ๆ” ปานจิตรร้องไห้น้ำตานองหน้า
“แม่ขา แม่ แม่จะไปไหน” ปอป่านวิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาของแม่
“ป่าน” ปานจิตรนั่งลงแล้วสวมกอดลูก
“แม่รักป่านนะ แต่แม่... ฮือ... แม่ไม่มีความอดทนมากพอ ป่านจ๋า ป่านต้องอยู่ให้ได้นะลูกนะ ต่อไปไม่มีแม่แล้ว แม่เจ็บปวด แม่ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว”
“ทำไมคะ ทำไมแม่อยู่ไม่ได้ ป่านไม่เข้าใจ”
“ไก่ช่วยหน่อย ช่วยจับหนูป่านเอา
