เช้าวันต่อมา...
อัคคีนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนโซฟาชุดหรูที่เขาเพิ่งสั่งเปลี่ยนไปเมื่อไม่นานมานี่ วันนี้วารินแอบหนีมาทำงานก่อนที่เขาขับรถไปรับที่บ้าน เขาบอกตั้งแต่เมื่อวาน ซ้ำร้ายเมื่อตอนหกโมงเช้า เขาก็ยังโทรไปบอกอีกว่าจะไปรับ แต่แม่เจ้าประคุณดันแอบหนีขึ้นรถแท็กซี่มาทำงานเอง คิดแล้วมันก็น่าโมโหจริงๆ
ส่วนคนที่ถูกจ้องก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองหนังสือในมืออย่างอึดอัด ผิดด้วยหรือกับการที่เธออยากมาทำงานด้วยตัวเอง เมื่อก่อนยังมาเองได้ ไม่เห็นความจำเป็นที่เขาต้องขับรถไปรับเธอที่บ้าน ดวงตากลมโตคู่งามเหลือบมองหน้าที่บูดบึ้งของคนข้างกายอย่างหนาวๆ ร้อนๆ
...ไม่เห็นต้องทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสักหน่อย แค่นั่งรถแท็กซี่มาทำงาน ไม่เห็นต้องโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง ส่งสายตาเย็นชามาให้เธอเลย บ้าที่สุดเล้ย...จะส่งรังสีอำมหิตมาให้กันไปถึงเมื่อไร ตาแก่นิ แก่ขนาดนี้แล้วยังเอาแต่ใจไม่เลิก...
คำพูดที่กำลังหลั่งไหลอยู่ในสมอง
