โม่โฉว่ยืนนิ่งปล่อยน้ำตาไหลเป็นสายไม่ปาดป้าย ก่อนที่จะล้มทั้งยืนเหล่าองครักษ์ต่างเข้ามาพยุงไว้ จงยี้ขมวดคิ้วน้ำตาที่เสแสร้งบัดนี้หยุดไหลเมื่อพบว่าฮ่องเต้หมดลมหายใจไปเสียแล้ว
“จงยี้ เจ้าไม่เคยทอดทิ้งข้า”โม่โฉว่ทอดเสียงอ่อนโยนเมื่อมองเห็นว่าจงยี้ เฝ้าอยู่ข้างแท่นนอน จงยี้ยิ้มหวานหยด
“ท่านอ๋องพบเจอเรื่องสะเทือนใจจึงเลือกที่จะลบความทรงจำส่วนนั้นไปเสียตอนนี้แม้จะนอนไม่ได้สติ ทว่าในใจกลับพยายามลืมเรื่องเจ็บปวดในใจ ทางที่ดีฮองเฮาควรจะ หาทางเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องราวเจ็บปวดในใจของต้าหวังเสียจึงดี”หมอหลวงประสานมือจากไป จงยี้กลับเข้าไปในห้องบรรทมของฮ่องเต้ซึ่งบัดนี้บัลลังก์ไม่อาจขาดฮ่องเต้ได้แม้แต่วันเดียวขุนนางล้วนต่างคุกเข่าเบื้องหน้าพระศพ จงยี้ ถือคบเพลิงจ่อลงบนกองฟืน เสียงร่ำไห้ และ ดวงหน้าเศร้าหมองของหลายคนแต่โม่โฉว่กลับนอนนิ่งไม่ได้สติสามวันสี่คืน
“เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ข้าเหล่า”เอ่ยปากถาม ด้ว
