ช่างเขียนภาพจรดพู่กันลงครั้งสุดท้ายภาพที่ได้งดงามไร้ที่ติดแววตาเหมือนจะยิ้มได้ของอิงฮวา กับใบหน้างดงาม โม่โฉว่เบิกตากว้างตกตะลึงกับภาพวาดที่ลงสี จนเหมือนจริง
“อิงฮวา”โม่โฉว่พึมพำจนคล้ายกับเสียงกระซิบเสี่ยวซันแหงนหน้าขึ้นมองภาพวาดตรงหน้า ก้มหน้าด้วยความสำนึกผิด
“เสี่ยวซัน”เสี่ยวสะดุ้งสุดตัว
“ให้คนนำภาพไปร่าง แล้วติดไปทั่วแคว้น หานางให้พบ”
“ฝ่าบาทเรื่องนี้จะต้อง ผ่านความเห็นชอบจากใต้เท้าจางเสียก่อน”เสี่ยวซันก้มหน้าก้มตา จอกชาในมือถูกปา ไปตรงหน้าเสี่ยวซัน แตกกระจาย
“ข้าเป็นฮ่องเต้หรือว่าใต้เท้าจางเป็นฮ่องต้จะหาคนผู้หนึ่งจำเป็นต้องขออนุญาตจากเขาเลยหรือ”
“ฝ่าบาทใต้เท้าจากเป็นถึงเสนาทุกอย่างในวังหลวงล้วนเป็นเขาที่ดูแล”โม่โฉว่ผุดลุกขึ้นก้าวขาไปยังจวนเสนาจาง
“จางจงหลิน ถวายพระพรฝ่าบาท”
“เกรงว่าข้าจะไม่กล้ารับไว้”
“ฝ่าบาท เป้นถึงฮ่องเต้ จางจงหลินมิบังอาจ”โม่โฉว่ ชักกระบี่จากฝักขององรักษ์ข้
