โม่โฉว่นั่งบัลลังก์สูง ต้านหยูยืนอารักขาอยู่ข้างๆ
“ข้าโม่โฉว่บัดนี้ ยินดีสละบัลลังก์ให้กับซุนจื่อ (หลานชาย) ”เหล่าขุนนางต่างคุกเข่าลงกับพื้น ด้วยความโศกสลดต่อการสละราชบัลลังก์ของโม่โฉว่ฮ่องเต้
“เสี่้ยนตี้ ท่านจะตั้งใจจะกระทำเรื่องใดต่อจากนี้”ต้านหยูถามขึ้นเมื่ออยู่เพียงลำพัง
“ที่เคยสัญญาก็ทำไปจนสิ้นแล้วไม่มีสิ่งเพียงแต่หวังว่าต่อจากนี้จะไม่ต้องทนทรมานกับการคิดถึงอิงฮวาอีกต่อไป”
“เสี้ยนตี้ พระสนมตายไปแล้วท่านนางเสียเถิด”
“ข้าแต่เดิมไร้ซึ่งความรักจมปลักอยู่ในความแค้น รอว่าสักวันหนึ่งจะบังเกิดความรักขึ้นกับใครสักคนแต่เมื่อหัวใจมีรัก คนที่ข้ารักกลับตายจากไป”
“เสี้ยนตี้ท่านจะไปที่แห่งใดต้า่นหยูพร้อมเคียงข้าง”
“ข้าอยากเร้นกายหนีหาย หวังว่าจะไม่ต้อง ทนทุกข์เช่นการอยู่ที่นี่รอคอยในแต่และวันผ่านไปแสนจะทรมานต้านหยูท่านอยู่ที่นี่ดูแลวังหลวง และซุนจื่อแทนข้า หวังว่าบัลลังก์จึงจะไม่สั่นคลอน”
ต
