“ในเมื่อรู้อย่างนั้นก็ดีแล้ว”ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหกระชากร่างมาชิดอกกว้าง
“ตั้งใจให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วข้าเกลียดเสียจริงหญิงงามหลายใจ”
“เกลียดข้าก็ปล่อยข้าไป”
“เจ้าไปได้หรือ ไม่ต้องแต่งกับข้าเพื่อพ่อของเจ้าหรือไร”อิงฮวานิ่งงันเถียงไม่ได้กับสิ่งที่โม่โฉ่ว่พูด โม่โฉว่กลับคิดว่าอิงฮวาเห็นแก่บิดา จึงยอมแต่งกับเขาทั้งๆ ที่ไม่อยากจะแต่งด้วยแม้แต่น้อย ยิ่งโมโหในความคิดไปเองของตัวเอง
“เหมือนฮองเฮาที่ท่านกกกอดก่อนหน้านั้นใช่ไหม นางเป็นหญิงงามหลายใจ นางมีฝ่าบาทแล้วยังมาหาท่านถึงตำหนักท่านก็ยังอภัยให้นาง หรือว่าเห็นว่านางทำเพื่อบิดาของนางอีกคน”โม่โฉว่เหวี่ยงร่างบา่งลงไปกองกับพื้นโถมร่างเข้าใส่อิงฮวาเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ทั้งเตะทั้งถีบ คนตัวใหญ่ ง้างแขนสองข้างขึงพืดตรึงไว้ด้วยขาแข็งแรง และมือใหญ่ที่จับมือบางไว้แน่นเหนือหัวทั้งปากทั้งจมูกกดลงบน ใบหน้าริมฝีปากและอกอวบจนรู้สึกเจ็บ ไรหนวดที่แข็งทิ่มผ
