อิงฮวากอดรัดร่างใหญ่แน่น เมื่อร่างใหญ่ขยับเอวบดเบียดจนเสร็จสม ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มถูกพรมจูบไปจนทั่ว ร่างใหญ่พลิกกายลงข้างแท่นนอน มือใหญ่ยังกอดรัดไปไม่ให้อิงฮวาขยับกาย บัดนี้ความรู้สึกทั้งรักทั้งแค้นจงยี้หายไปจนสิ้นเหลือเพียงความรู้สึกเป็นเจ้าของร่างเล็กข้างกายที่เขากอดก่ายไว้นเมื่อมันถูกกระหน่ำลงบนร่างอวบอิ่มอย่างสาสมพลิกกายขึ้นทาบทับอิงฮวาไว้อีกครั้งกดเอวลงสุดแรงริมฝีปากดจูบลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดเหมือนดังคนคลุ้มคลั่งอิงฮวา สะท้อนกายขึ้นลงตามแรงขยับตัว โม่โฉว่จูบที่แก้มเนียนเบาๆ
“เจ้าคือของข้านับจากนี้เสิ่นอิงฮวา”อิงฮวาสะดุ้งสุดตัวเมื่อเอวหนากระแทกลงสุดแรงและรัวเร็วจนรู้สึกเจ็บปวดก่อนที่ร่างใหญ่จะฟุบหลับลงบนร่างเปลือยเปล่า
“ข้าเกลียดเจ้าจงยี้”อิงฮวาได้ยินชัดถ้อยชัดคำ
ค่ำคืนมืดมิดหวังหมิ่นทะยานลงไปบนหลังคาตำหนักปราศจากความเศร้า วันนี้ไม่เห็นอิงฮวาเดินเข้าออกนางอยู่ที่ไหนกัน แวะเวียนเปิด
