Chapter 1
1365 คำ
ทั้งสี่คนเดินทางมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังร้านประจำของป๋าเจ เขาเปิดประตูให้หญิงสาวลงมาก่อนจะใช้ร่มกางให้เพื่อไม่ให้ผิวพรรณอันสวยงามของเธอโดนแดด
"ป๋าเจนี่ดูแลดีจังเลยนะคะ"
ผู้จัดการอั้มเอ่ยแซวชายหนุ่ม เขามองสบตาหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
"ก็ดูแลดีเฉพาะบางคนครับ คนที่ผมอยากเอาใจใส่เป็นพิเศษ"
หญิงสาวก้มหน้างุดหลบสายตาของเขา แบบนี้คงหลงเสน่ห์เธอเข้าแล้วสินะ ทำไมมันง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยอ่ะ การที่จะทำให้ท่านประธานอย่างเขาเขาสนใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่คงไม่ใช่สำหรับเธอ
"ว่าแต่คุณอั้มชอบทานอาหารญี่ปุ่นมั้ยครับผมก็ลืมถามไปเลย"
"ทานได้ค่ะสบายมาก"
"งั้นดีเลยครับ เดี๋ยวเราเลือกห้องส่วนตัวดีกว่าจะได้ไม่มีใครมาแอบถ่ายระหว่างทานข้าว"
"ค่ะ"
เขาพาหญิงสาวเข้าไปนั่งในห้องVIPแบบส่วนตัว การเป็นดาราสิ่งสำคัญคือภาพลักษณ์ และในเวลาที่เป็นส่วนตัวเช่นนี้เขาจะไม่ทำให้เธอมีความกังวลในการทานอาหารมื้อนี้
"รับอะไรดีคะ"
"เอาเซ็ตพรีเมี่ยมทุกอย่างมาให้หมดเลยครับ"
แพมหันไปมองหน้าผู้จัดการก่อนจะรีบร้องห้ามชายหนุ่มไว้ก่อน สั่งเยอะขนาดนั้นจะกินหมดรึเปล่าอีกอย่างร้านนี้ของพรีเมี่ยมแพงมาก เธอเกรงใจเขาเราเพิ่งเจอกันครั้งแรกด้วย
"เอาแค่พอดีก็พอแล้วค่ะ ไม่ต้องเยอะขนาดนั้นก็ได้ แพทกับพี่อั้มทานน้อยมากเลยค่ะ"
"ไม่เป็นอะไรครับ อีกอย่างผมไม่รู้ว่าคุณแพมชอบหรือไม่ชอบเมนูไหน ครั้งนี้สั่งมาให้ครบผมจะได้รู้ว่าคุณชอบทานอะไร ไว้ครั้งหน้าค่อยสั่งที่คุณชอบก็พอ"
เธอเงียบไปก่อนจะเริ่มทำตัวไม่ถูก ครั้งหน้าหมายถึงว่าเขาจะชวนเธอทานข้าวอีกอย่างนั้นเหรอ แบบนี้จะชวนมาอีกในฐานะอะไรล่ะ
“ไว้ครั้งหน้านี่จะชวนมาอีกเหรอคะ”
“ก็ถ้าคุณแพมไม่รังเกียจเราก็มาด้วยกันอีก มันอยู่ที่คุณนะ”
เขายิ้มมองสบตาหญิงสาว เธอหันไปมองผู้จัดการของตัวเองที่ตอนนี้อมยิ้มแก้มปริเหมือนเป็นตัวเองเสียอย่างนั้น
“ก็ลองชวนสิคะถึงจะได้คำตอบ”
“ผมชวนอีกแน่ไม่ต้องลอง ทานนี่ดีกว่าครับไม่รู้ว่าคุณแพมชอบปลาดิบรึเปล่า”
“ชอบค่ะ กินได้”
จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันทำความรู้จักกันมากยิ่งขึ้น โดยที่ผู้จัดการและผู้ช่วยของแต่ละคนคุยกันเองไม่รบกวนการทำความรู้จักของทั้งสอง ใช้เวลามื้อกลางวันด้วยกันนานเป็นชั่วโมงก่อนจะพากันกลับมาที่บริษัท
“จะกลับแล้วเหรอครับ ไม่เดินเล่นที่บริษัทก่อนเหรอ”
“ไม่รบกวนการทำงานของป๋าเจดีกว่าค่ะ เดี๋ยวแพมกลับบ้านก่อนพรุ่งนี้มีงานเช้าค่ะ”
“พรุ่งนี้ทำงานที่ไหนครับ”
เขาเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ เผื่อผ่านไปจะได้แวะเข้าไปเที่ยวหาซื้อของไปฝาก หญิงสาวหันไปคุยกับผู้จัดการซักพักก่อนจะหันมายิ้มให้เขา
“ถ่ายละครที่สตูดิโอเฮียนนท์ค่ะ”
“หมายถึงเฮียนนท์เจ้าของช่อง NTNเหรอ”
“ใช่ค่ะ พอดีว่าแพมถ่ายละครของช่องน่ะค่ะ”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ เฮียนนท์ก็คือไอ้นนท์เพื่อนของเขาเอง มันเป็นเจ้าของช่องNTN มีทั้งรายการโทรทัศน์ สำนักข่าว แล้วก็สื่อโฆษณาต่างๆ เอาเป็นว่าอยู่ในแวดวงบันเทิงนั้นแหละ
“โอเคครับ แบบนี้จะมีคิวว่างมาถ่ายภาพนิ่งที่บริษัทเมื่อไหร่ครับ”
“มีเวลาว่างแน่นอนค่ะ แต่ว่าต้องถ่ายละครตอนจบก่อนใกล้จะปิดกล้องแล้ว ยังไงแพทไม่รบกวนแล้วนะคะ ขอบคคุณสำหรับอาหารมื้อพิเศษนะคะ”
เธอยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มอย่างมีมารยาท เขารับไหว้ก่อนจะส่งนามบัตรของตัวเองไปให้หญิงสาว เธอรับมามองชายหนุ่มอย่างงุนงง
“อะไรเหรอคะ”
“ให้ไว้เฉยๆเผื่อคุณมีอะไรอยากโทรมาก็ตามนามบัตรเลยนะ ผมไปก่อนนะครับ”
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะอมยิ้มเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี แพมมองตามเขาก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
“ขี้เก๊กชะมัด แค่บอกว่าโทรมานะครับผมจะรอ แค่นี้ก็จบแล้ว”
อั้มเดินเข้ามาหาเด็กในสังกัดมองนามบัตรของป๋าเจในมือของหญิงสาวก็เอ่ยแซวทันที
“ไม่ต้องแสดงละครแล้วมั่ง มีแววว่าอนาคตจะได้เป็นคุณนายนั่งสวยๆแล้วล่ะ”
“พี่อั้มพูดอะไรเนี่ย เขาก็บอกอยู่ว่าเผื่อมีอะไรคงให้ตามมารยาทแหละ ดาราโนเนมแบบเราใครจะมาสนใจกัน กลับกันเถอะค่ะ”
หญิงสาวทำท่าทางไม่สนใจก่อนจะลากแขนผู้จัดการไปขึ้นรถ เขาทำทาทางเหมือนสนใจเธอแต่คำพูดยังกำกามไม่ร้อนเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นเธอเป็นผู้หญิงต้องวางตัวให้งามไม่แตกตื่นหรือคิดไปเอง ให้เขาแสดงออกมาให้เต็มทีก่อนจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วเขาต้องการอะไร
ตกเย็นพีเจยังรอโทรศัพท์เพราะคิดว่าหญิงสาวน่าจะโทรมาหา แต่เปล่าเลยจนถึงดึกก็ไม่มีวี่แววว่าจะติดต่อมาแค่ส่งข้อความยังไม่เลย หรือว่าเธอไม่ได้สนใจในตัวเขาเท่าไหร่ นี่เขาให้เบอร์ติดต่อขนาดนี้แล้วนะ เป็นผู้หญิงคนอื่นคงโทรมาตั้งนานแล้ว
“หรือมันจะไม่ได้ผลกับเธอ”
เขาเงียบไปอย่างใช้ความคิด ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ได้การแล้ว คงต้องรีบทำอะไรซักอย่างไม่อย่างนั้นจะช้าไม่ทันการ..
วันต่อมา…
แพมตื่นเช้ามาถ่ายละครที่สตูดิโอของช่อง วันนี้ไม่มีอะไรมากแต่ก็ต้องอยู่ทั้งวันเหมือนกัน และนี่ก็กำลังพักกองอยู่ เธอรู้สึกง่วงมากอยากได้กาแฟซักแก้วหนึ่งสงสัยต้องให้พี่อั้มไปซื้อให้แล้ว
“พี่อั้มคะแพมอยากกินกาแฟ”
“ง่วงเหรอคะ”
“ค่ะ ไม่ไหวอ่ะซื้อให้หน่อยได้มั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยออกมาแกมขอร้อง ผู้จัดการพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาทีมงานในกองที่กำลังทยอยแจกน้ำและของว่างให้นักแสดงอยู่
“เดี๋ยวกินของว่างไปก่อนแล้วกัน พี่จะออกไปซื้อให้”
“นี่ของคุณแพมค่ะ มีขนมเค้ก กาแฟ คุ๊กกี้แล้วก็ผลไม้สดค่ะ”
เธอรับมาอย่างงงๆ ปกติจะได้แค่น้ำหวานเท่านั้นทำไมวันนี้มีของอร่อยเยอะแยะเลย เธอมองของคนอื่นก็มีแค่แก้วน้ำหวานเท่านั้น ทำไมเธอถึงได้พิเศษกว่าคนอื่น
“ทำไมของแพมเยอะจังคะ”
“อ่อ ของคุณแพมมีคนฝากมาให้ค่ะ น้องฟางผู้ช่วยของเฮียนนท์เอามาให้เมื่อกี้นี่เอง”
เธอมองเมนูตรงหน้าอย่างงุนงงก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นการ์ดใบหนึ่งติดมาด้วย เธอหยิบมาเปิดอ่านก่อนจะยิ้มออกมาทันที
‘ทานให้อร่อยนะครับคุณแพม ส่วนเมื่อวานผมคงสื่อสารผิดพลาด ที่ผมให้นามบัตรก็เพื่ออยากให้คุณติดต่อมา ผมอยากคุยด้วยถ้าไม่รังเกียจกันยังไงติดต่อมาหน่อยนะครับ จากพีเจ’
เธอเก็บการ์ดไว้ในกระเป๋าก่อนจะหยิบกาแฟมาดื่มอย่างอารมณ์ดี ไม่ลืมที่จะกดส่งข้อความไปหาเขาด้วย
‘ขอบคุณสำหรับของว่าง อร่อยมากเลยค่ะ’
ชายหนุ่มที่ได้รับข้อความจากเธอก็ยิ้มออกมาทันที เขาไม่น่าทำให้มันยุ่งยากเลยแต่แรก ถ้าเมื่อวานขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอซะก็คงจบไปแล้ว ป่านนี้คงได้คุยกันแล้ว
‘เขาพลาดเอาคิดว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ’
- ผู้เขียน
