เมื่อหัวใจเพรียกหา

หนาวจับหัวใจ

'ขอบคุณค่ะป้าเจียม' หญิงสาวนึกขอบคุณนางภายในใจ เธอกางมันออกมาทันที ทุกอย่างป้าเจียมเตรียมให้พร้อมมีเชือกฟางผูกมาให้เรียบร้อย เธอมองหาที่มัดจนครบสี่ด้าน หญิงสาวนั่งลงใกล้ ๆ อย่างโล่งใจ  

สายฝนที่สาดเทไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง มันกระหน่ำลงบนหลังคากระท่อมที่ทำจากหญ้าคาจนแทบทะลุ  พิมพ์เพชรได้แต่ภาวนาในใจให้ฝนหยุดไว ๆ  หญิงสาวคอยสอดสายตามองไปทั่ว ๆ ก่อนเธอคลานเข้าไปในมุ้ง 

แสงไฟจากโคมเล็ก ๆ พอที่จะเห็นใบหน้าของกันและกัน ภารันย์ขยับปากเหมือนจะพูด แต่ชมพูชิงพูดก่อน 

"ถ้าฝนหยุดตก ชมพูจะรีบตามคนให้มาช่วยพี่เล็กนะคะ" น้ำเสียงของเธอดูสดใสและใจชื้นขึ้น ไม่อยากให้ภารันย์เป็นกังวล

"มันมืดแล้วใช่ไหม" เขาถาม 

"ค่ะ หกโมงครึ่ง" เธอยกนาฬิกาขึ้นมาดู  

"หิวไหมคะพี่เล็ก" เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง 

"พี่ไม่หิว ชมพู... พี่มีขนมในกระเป๋า ชมพูเอาออกมากินนะ ไม่ต้องห่วงพี่" น้ำเสียงที่พูดของเขาก็ขาดหายเป็นช่วง ๆ

ชมพูอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา แค่เพียงชั่วยามเนื้อตัวปกติก็ร้อนฉ่าด้วยพิษของการบาดเจ็บ 

"พี่เล็กมีไข้" เธอรู้สึกตกใจไม่น้อย เธอรีบออกมาจากมุ้ง หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามใบหน้าให้ 

ภารันย์แทบขยับตัวไม่ได้ ได้แต่กะพริบตาถี่ ๆ มองใบหน้าน้อย ๆ ที่ตั้งใจดูแลเขาอย่างจริงจัง  

ภารันย์สังเกตเห็นขาแว่นที่ขดโก่งผิดรูปของชมพู และใบหน้าขาว ๆ ของเธอมีรอยขีดข่วนของกิ่งไม้ ชมพูเองก็รู้ตัวว่าเธอก็เจ็บปวดฟกช้ำไม่น้อย เพียงแต่ไม่มีส่วนไหนที่แตกหักเท่านั้น

"ชมพูเจ็บตรงไหนไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง

หญิงสาวคลี่ยิ้มให้แล้วส่ายหน้านิด ๆ  

"ชมพูไม่เป็นไร แค่เห็นพี่เล็กไม่เป็นไรมากก็โอเคแล้วค่ะ พี่เล็กคะ ชมพูมียาแก้ไข้กินก่อนสักสองเม็ดนะคะ ให้ฝนซาอีกสักหน่อย ชมพูจะเดินตามหาคนให้มาช่วยพี่เล็กค่ะ" เขาเอามือออกมาจากผ้าห่ม จับมือน้อย ๆ ที่เช็ดใบหน้าเขาอย่างเบามือ 

"ชมพูอย่าไปไหนนะ มันอันตราย" เขาส่งสายตาด้วยความเป็นห่วง บีบกระชับมือกับชมพู

"กลัวไหม" เขาถามเธออีกครั้ง 

"ไม่ค่ะ ถ้าอยู่กับพี่เล็ก ชมพูไม่กลัว" ปากพูดออกไปแบบนั้น แต่ในหัวใจมันเย็นยะเยือกไปหมด  

ภารันย์หลับตาข่มความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้นมา ยาที่เธอให้กินลงไปนั้นอาจจะช่วยได้ เขาภาวนาให้มันช่วยทุเลาอาการของเขาได้บ้าง 

ชมพูหยิบโคมไฟ ออกมาสำรวจข้างนอกอีกครั้ง

เธอเห็นปลายไม้ไผ่โผล่ขึ้นมา จึงลองเอามือจับแล้วดึง หญิงสาวเคยไปบ้านของป้าเจียมบ่อย ๆ เธอเห็นรูของฝาอีกด้าน จึงรีบสาวไม้ไผ่ขึ้นมามันช่างสอดรับพอดี เธอจึงนึกขึ้นได้ว่านี่คงเป็นบ้านพักนายพรานหรือคนที่ชอบเดินป่าแถบนี้ พิมพ์เพชรรีบดึงไม้ไผ่ทั้งสี่อันมาขัดกับฝาไว้ ก่อนจะเอาเสื้อผ้าของภารันย์และของตัวเองที่เปียกผึ่งตากเอาไว้ แค่นี้ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกนิดว่า อย่างน้อยสิงสาราสัตว์คงหวั่นไหวกับกลิ่นสาปของคน สัตว์โลกต่างก็เกรงกลัวกันเองเพราะต่างฝ่ายก็กลัวถูกทำร้ายเช่นกัน 

ฝนที่หนาเม็ดเริ่มซาลง แต่ความมืดสงัดเริ่มครอบงำ มันมาพร้อมกับความวังเวง สัตว์น้อยใหญ่ต่างส่งเสียงประสานก้องไพร อึ่งอ่าง คางคก กบ เขียด ส่งเสียงประสานเหมือนวงออร์เคสตรา

หญิงสาวถอนหายใจออกมาแบบโล่ง ๆ แต่ในใจก็หวั่น ๆ กลัว ๆ อยู่ไม่น้อย 

'ไม่น่าเลยชมพู ทำไมไม่ตามคนก่อนจะลงมา' หญิงสาวต่อว่าตัวเอง 

 ---------------------

"ชมพู" เสียงเรียกชื่อเธอเบา ๆ 

เธอไม่ตอบ แต่รีบคลานกลับเข้าไปหาภารันย์

"พี่เล็กต้องการอะไรคะ" น้ำเสียงของเธออย่างอาทร

"นั่งทำอะไรข้างนอก ยุงเยอะ แมลงเยอะนะ ที่นี่มันเป็นป่า"  เธอส่งยิ้มให้ 

"ดับไฟเหอะ พี่ว่า... เผื่อเอาไว้ใช้ตอนจำเป็น เดี๋ยวแบตฯ หมด"  

"ค่ะ" เธอทำตามแบบว่าง่าย และก็นั่งกอดเข่าอยู่ตรงนั้น 

มือหนาใหญ่ของภารันย์เอื้อมมาจับที่ข้อเท้าเล็ก ๆ ของเธอ

"อากาศมันหนาวเย็นนะชมพู ชมพูเข้ามานอนกับพี่....มา" น้ำเสียงแหบพร่าก็จริง แต่มีแววจริงจัง 

"ไม่เป็นไรค่ะ" 

"ไม่เป็นไรได้ไง ชมพู....เข้ามานอนเดี๋ยวนี้ พี่สั่ง" เขาทำเสียงเขียวดัง 

เธอนิ่งอึ้ง แต่ภารันย์กระตุกข้อเท้าของเธออีกที  

"อย่าดื้อกับพี่" เขาพูดเสียงเบาลง เธอรู้ว่าเขาอ่อนแรงมาก ๆ เช่นกัน

ชมพูพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง 

ฟ้าฝนช่างไม่เป็นใจ คำรามลั่น ตอนนี้อึกทึกลั่น มีแสงฟ้าแลบแปล๊บ ๆ ชวนตกใจ ฟ้าผ่าลงมาดังสนั่น 

ชมพูผวาเฮือก ใจร่วงไปอยู่ไหนไม่รู้ เอื้อมมือที่สั่นเทาจับยึดมือของภารันย์ก่อนจะสอดตัวแทรกกายเข้าไปนอนลงในถุงนอนกับเขา

ร่างใหญ่สั่นสะท้าน แขนที่หักเริ่มบ่งบอกอาการ พิษไข้สร้างความปั่นป่วนให้กับร่างกายของภารันย์จนเพ้อ 

"แม่ครับ...แม่...อย่าไปจากผมนะครับ แม่...แม่..." เขาออกปากเรียกแม่ น้ำตาไหลอาบแก้ม 

พิมพ์เพชรสะดุ้งตื่น เธอกอดกระชับเขาเอาไว้แน่น 

ภารันย์ซุกหน้าไปในอ้อมอกของเธออย่างโหยหา ตอนนี้ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ  

"พี่เล็ก พี่เล็กขา ชมพูเองค่ะ" เธอบอกเขาเมื่อเห็นแขนข้างที่ไม่เจ็บกอดรัดร่างของเธอเอาไว้แน่น  

เสียงสะอึกสะอื้นเหมือนเพ้อทำให้เธอพยายามเอื้อมมือไปหยิบโคมไฟเล็ก ๆ ก่อนจะเปิดมัน แสงสว่างพอจะทำให้เห็นใบหน้าของภารันย์เริ่มมีสี และน้ำตาซึม  

"อย่าทิ้งเล็กนะครับแม่" เขายังเอื้อนเอ่ยออกมาแบบไม่รู้ตัว 

"ค่ะ ชมพูจะอยู่กับพี่ เธอกอดปลอบประโลมเขา ภารันย์มีท่าทีสงบลง และลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอ 

พิมพ์เพชรถอนหายใจออกมา เธอรีบขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างแผ่วเบา ๆ ภารันย์ขยับตัวนอนหงาย เม็ดเหงื่อยังเต็มใบหน้า หญิงสาวคว้าผ้าได้ก็เริ่มเช็ดตัวให้เขาอีกครั้ง 

"เจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง ลูกเป็นคนดีนะคะ พี่เล็กก็เป็นคนน่ารัก ช่วยปกปักรักษาเราสองคนด้วยนะคะ" เธอพนมมือขึ้นเหนือหัวก่อนจะก้มลงกราบพื้นกระท่อม  

หญิงสาวปลุกเขาให้ลุกขึ้นมากินยาอีกครั้ง 

ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีที่ชมพูเช็ดเนื้อตัวให้เขา ภารันย์ตัวเริ่มเย็นและมีอาการสั่นสะท้านอีกครั้ง 

"หนาวจังครับ ทำไมหนาวอย่างนี้" ปากที่ซีดสั่นกระทบกันดังกึก ๆ ชมพูมองเขาด้วยความสงสาร  

"โธ่... ชมพูจะทำยังไงดี" หญิงสาวเริ่มกังวล มือของเธอประสานจับมือของเขาเอาไว้แน่น