ตอนที่ 9 ก็น่ารักดี
917 คำ
ลิตา part
“นายผู้หญิงคะ นายผู้หญิง”
“อืมม ป้าทิพย์เหรอคะ”
ฉันลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมามองตามเสียงเรียกข้าง ๆ ก็เห็นคุณป้าแม่บ้านยืนเรียกอยู่ นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“พอดีป้าเคาะประตูเรียกตั้งนาน แต่นายผู้หญิงไม่ตอบป้าเลยเปิดประตูเข้ามาค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะป้าทิพย์ ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าคะ”
ฉันรีบตอบและถามคุณป้าแม่บ้านไปอย่างนอบน้อม
“นายให้เอาชุดมาให้ค่ะ และสั่งว่า 5 โมงเย็นนายกลับมาจากโรงพยาบาล ให้นายผู้หญิงลงไปทานข้าวด้วยกันค่ะ”
ป้าทิพย์ตอบฉัน แต่เอ๊ะ! ไปโรงพยาบาลเหรอ นายนั่นไม่สบายรึเปล่านะ
“นายชา เอ้ย คุณชานนท์เป็นอะไรรึเปล่าคะ ถึงไปโรงพยาบาล เขาไม่สบายเหรอคะ”
ฉันถามป้าทิพย์ไป
“เปล่าค่ะ นายเป็นหมอค่ะ ไปตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาลค่ะ”
“เป็นหมอเหรอคะ?”
ฉันเบิกตาโตและทำหน้างุนงงกับคำตอบของป้าทิพย์ นายนั่นเนี่ยนะเป็นหมอ มิน่าล่ะได้ยินพวกคุณเดวิดกับคุณเจฟเรียกหมอ แต่ว่าไม่เหมาะเลยอะ ถ้าเป็นหมอผีล่ะก็พอได้ เพราะชอบจะฆ่าคนให้เป็นผี
“ป้าขอตัวก่อนนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะป้าทิพย์”
หลังจากป้าทิพย์ออกไปจากห้อง ฉันก็ยกชุดที่นายนั่นสั่งให้ป้าเอามาให้ขึ้นมาดู เป็นชุดเช็ตกางเกงขาสั้น และเสื้อแขนสั้นคอปกกระดุมหน้า สีครีมเข้าเซ็ต จะว่าไปนายนั่นก็เทสดีใช้ได้เลยนะ
ชานนท์ part
ห้องทานข้าว
ผมเห็นยัยตัวดีเดินมาทางห้องกินข้าว พร้อมใส่ชุดที่ผมพึ่งซื้อและให้คนซัก อบ รีด เรียบร้อยก่อนที่จะให้แม่บ้านเอาไปให้
ผมกะแล้วว่ายัยนั่นต้องดูดีมาก ๆ เมื่อใส่ชุดแบบนี้ ผิวขาวนวล กับขาเรียวเล็กนั่น ชุดสีครีมยิ่งส่งให้ดูดีเข้าไปอีก จริง ๆ ยัยนั่นน่าจะสูงประมาณ 165 เซน ก็ไม่เตี้ยเมื่อเทียบกับผู้หญิงด้วยกัน แต่กับผมที่สูงกว่าเธอเกือบ 1 ฟุต ทำให้ยัยนั่นดูตัวเล็กตัวน้อยเวลาอยู่ใกล้ ๆ ว่าแต่ เอ๊ะ! ผมเป็นอะไร นั่งยิ้มน้อย ๆ อยู่คนเดียว
ผมสั่งให้แม่ครัวทำกับข้าว 5-6 อย่าง เพราะไม่รู้ว่ายัยคนตัวเล็กนั่นชอบกินอะไร จึงสั่งเผื่อ ๆ ไว้ น่าจะชอบสักเมนูแหละ
ผมเองถึงจะปากไม่ดีกับเธอเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ ในเมื่อพูดไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ ก็ต้องดูแลให้ดี มีเธออยู่ข้าง ๆ ผมก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร
“นี่นาย เลิกให้คนในบ้านเรียกฉันว่านายผู้หญิงได้มั้ย ฉันไม่ชินเลย”
เสียงใส ๆ เอ่ยถามผมขณะกินข้าว
“ฉันเป็นนายที่นี่ และเธอคือผู้หญิงของฉัน ทุกคนที่นี่จำเป็นต้องเรียกเธอว่านายผู้หญิง”
ผมตอบเธอกลับไป แต่ดูหน้าคนตัวเล็กนี่สิ ก้มหน้ากินข้าวงุด ๆ ดูก็รู้ว่าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ป้าทิพย์ เรียกคนในบ้านมารวมกันที่นี่ให้หมดทุกคน ฉันมีเรื่องจะบอก”
ผมบอกแม่บ้านหลังจากทานข้าวเสร็จ
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้า
“จากนี้ไป ให้ทุกคนเรียกนายผู้หญิงว่าคุณลิตาเฉย ๆ ก็พอ เธอชอบแบบนั้นมากกว่า”
ในที่สุดผมก็จำเป็นต้องทำตามคำขอของเธอ ก็พึ่งย้ายมาอยู่ไม่อยากให้เธอกดดันอะไรมากนัก เพราะชีวิตผู้หญิงของคนแบบผมมันมีอะไรให้กดดันกว่านี้อีกเยอะ
ใบหน้าบึ้งเมื่อกี้ค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา ดวงตากลมโตเป็นประกาย ปากบางหยักได้รูป หน้านวล ๆ แบบนี้ผู้ชายคนไหนเห็นก็คงชอบเธอได้ไม่ยาก
ว่าแต่ ..นี่ผมเริ่มชอบเธอเหรอ ?
“อิ่มรึยัง ถ้าอิ่มแล้วออกไปข้างนอกด้วยกัน”
“ไปไหน?”
“ไปห้าง พาเธอไปซื้อของใช้ไง”
ผมบอกเธอหลังกินข้าวเสร็จ จริง ๆ ผมเหนื่อยมากจากการไปตรวจคนไข้ แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ผมไม่อยากให้เธอกดดัน เลยต้องหาวิธีทำให้เธอผ่อนคลาย และการชอปปิ้งก็น่าจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงชอบ
“เสร็จแล้ว นายจะไปเลยมั้ย”
เธอตอบผมหลังกินอิ่มแล้ว แต่ผมไม่ชอบคำที่เธอใช้เรียกผมเลย
“ฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี ช่วยใช้สรรพนามที่มันดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย ที่หลังให้เรียกพี่ชานนท์ เข้าใจมั้ย แล้วแทนตัวเองว่าลิตา”
ผมบอกเธอ จริง ๆ แล้วก็เชิงออกคำสั่งนั่นแหละ
“ค่าาาา พี่ชานนท์ ลิตาไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่ เดี๋ยวโดนฆ่าตาย”
เธอหันมาตอบผม พร้อมค้อนขวับ แล้วเดินดุ่ม ๆ ไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน จู่ ๆ รอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าผม เออ จะว่าไปเธอก็น่ารักดี
▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️
คุณพี่ชอบเค้า ก็บอกว่าชอบค่าาาา ก็ยัยน้องน่ารักนี่เนอะ อิพี่ชมตั้งแต่เห็นครั้งแรกนู่นนน พยายามเอาใจน้องขนาดนี้ยังจะงงตัวเอง
- ผู้เขียน
