บทที่ 8 ผิดคนแล้ว
1550 คำ
เขาไม่พูดไม่จา ล้วงมือเข้าไปในชายเสื้อและเคล้นเต้าอวบเบาๆ น้ำฟ้าเองก็ดื่มไวน์ไปไม่น้อย เมื่อเห็นว่าธนาเป็นฝ่ายเริ่มรุกจูบและอุ้มตนเองขึ้นเตียงก็รู้สึกดีใจ ผู้ชายที่เธออยากจะได้เป็นสามีก็คือเขา พี่นาเป็นคนมีความรับผิดชอบ ในเมื่อทำกับเธอแบบนี้...ก็เลยตามเลยก็แล้วกัน
เสื้อของน้ำฟ้าลอยลงจากเตียง สองมือของเธอโอบรอบคอเขา แหงนหน้าขึ้นคราง แสงจันทร์สาดเรือนร่างแข็งแรงที่คร่อมอยู่บนตัวของเธอ สองมือเรียวขาวลูบไหล่แผ่นหลังเขาอย่างหลงใหล แวบหนึ่งเหมือนเธอจะเห็นรอยสักที่ต้นแขน
‘พี่นาก็แอบสักด้วยเหรอ? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย’
หญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ อมยิ้ม เธอนึกดีใจว่าตนเองเป็นคนเดียวที่ได้เห็นความลับบนร่างกายของเขา นิ้วของเขาแทรกซ้อนเขาในส่วนบอบบาง
“อือ เบาหน่อยสิคะ ฟ้าไม่เคยนะ” เธอยื่นมือไปกุมข้อมือของเขาไว้ เมื่อรู้สึกว่าเขาแตะแรงเกินไป
ชายหนุ่มชะงัก “อืม...ได้” เขาครางต่ำ
เขายื่นหน้ามาจูบเธอเนิ่นนาน น้ำฟ้ารู้สึกว่าเขาอ่อนโยนกว่าเดิม เธอตอบสนองเขาด้วยความเต็มใจ หญิงสาวกอดรัดเขาแน่น ปลายนิ้วเท้าจิกเกร็งเมื่อถูกเขาสอดนิ้วเข้าไปสร้างความหรรษา
“ดีไหม?” เขาอดไม่ได้ที่กระซิบข้างหู
แสงจันทร์สาดใบหน้าเขินอายของเธอที่พยักเบาๆ ตอบรับความสุขที่เขามอบให้ เธอไม่เห็นหน้าของเขาเพราะอยู่ในด้านมืดพอดี ความมึนเมาและความสุขที่ผสมผสานอยู่ตอนนี้ทำให้น้ำฟ้าไม่ได้นึกสงสัย
มือของณัฐวุฒิยื่นไปดึงลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง หยิบได้ถุงยางอนามัยมาชิ้นหนึ่ง เขาใช้ปากฉีกแล้วรูดครอบส่วนสำคัญของตนเองที่กำลังแสดงความพร้อมจะสู้ศึกรัก
น้ำฟ้านอนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา เธอมองผู้ชายที่ยืดร่างขึ้นค่อยๆ ประสานส่วนของร่างกายเข้ากับเธอด้วยใจระทึก
“จะ เจ็บค่ะ”
เขาชะงัก โน้มตัวลงมาจูบปลอบ “เดี๋ยวก็หายนะ” คราวนี้เขาทำให้เธอคลายความกังวลลงแล้วค่อยดันตัวเข้ามาใหม่
น้ำฟ้าจิกไหล่กับต้นแขนเขา ชายหนุ่มครางน้อยๆ ก่อนจะเริ่มขยับบั้นท้ายช้าๆ น้ำฟ้าพยายามอดทน เธอไม่กล้าร้องออกมาว่าเจ็บอีกเพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญ หญิงสาวส่ายหน้าร้องอึกอักในลำคอ กระทั่งความเจ็บปวดค่อยๆ ลดลง มีความหวานล้ำระคนปนเข้ามา
“จะเสร็จแล้วนะ...” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าอยู่เหนือหน้าผาก
“ฟ้าด้วย” เธอครางรับ
ณัฐวุฒิควบเร่งจนถึงปลายทาง ร่างกายของเขาเกร็งกระตุก เขากอดเธอแน่นแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นถอนตัวตนออก ดึงเอาถุงยางอนามัยใช้แล้วทิ้งไปในถังขยะเล็กข้างเตียง ชายหนุ่มทำความสะอาดคราบนตัวเองและหญิงสาวอย่างเบามือ
น้ำฟ้าปลื้มใจยื่นหน้ามาใกล้ ประคองหน้าเขา “ฟ้าดีใจจังค่ะ” เธอพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาจูบ
ชายหนุ่มร้องอืม เขากอดก่ายร่างอ้อนแอ้นใต้ผ้าห่มนวม มือยังอยู่ไม่เป็นสุข ลูบสะโพกเธอไปมา ริมฝีปากเขาแนบอยู่ใบหู ประเดี๋ยวก็ดูด ประเดี๋ยวก็เม้ม น้ำฟ้าปลื้มใจที่เขาดูเหมือนจะชอบเรือนร่างของเธอ หญิงสาวยกมือลูบแผ่นอกเป็นลอนของเขาจากบนไล่ลงไปจนถึงหน้าท้อง
เขาดึงมือเธอให้ต่ำลงไปลูบส่วนนั้น “ตรงนี้ดีกว่า”
เสียงของเขาแผ่วเบา เธอปล่อยให้เขาควบคุมมือของเธอเคลื่อนไหวตามใจ ร่างกายของเขาค่อยๆ ตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง เธอร้องอุ๊ยเมื่อเขาเคล้นหน้าอกของเธอพร้อมกับดูดติ่งหู
ร่างกายของทั้งสองเสียดสีกันใต้ผ้าห่มจนร้อนฉ่า ชายหนุ่มพาเธอเริ่มบทรักอีกหน และคราวนี้น้ำฟ้ารู้สึกว่าพี่นาของเธอช่างทำได้ถึงอกถึงใจนัก
แสงเรื่อเรืองจับผ้าม่านขาวผืนยาวระย้าตรงประตูระเบียงห้อง น้ำฟ้าค่อยๆ ลืมตา ความรู้สึกอึดอัดช่วงเอวทำให้เธอพยายามขยับตัว เพดานห้องแปลกตา เธอพลันนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้นอนในห้องพักของตนเอง
‘เมื่อคืน ฉันจะมาคุยเรื่องสำคัญกับพี่นาแต่....’
ความอบอุ่นของผู้ชายที่นอนกอดเธอจากด้านหลังทำให้น้ำฟ้ายิ้มออกมา เธอกับพี่นาถือว่าลงเอยกันแล้ว เมื่อคืนเขาสัมผัสเนื้อตัวเธออย่างร้อนแรงราวกับภูเขาไฟที่ปะทุลาวาออกมา
เธอยกมือขึ้นลูบท่อนแขนที่กอดเธอจากด้านหลัง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเมื่อเลื่อนนิ้วลูบไปตามนิ้วของเขาทีละนิ้ว มือคู่นี้ทั้งบีบเคล้นเคล้าคลึงจนเธอร้องประท้วงออกมาตั้งหลายหน ร่างกายของเขาดูภายนอกเหมือนจะบางแต่พอได้แนบชิดกลับแข็งแกร่งและแน่นจนเธอคาดไม่ถึง ลมหายใจของชายหนุ่มเป่าเบาๆ ใส่หลังใบหู น้ำฟ้าขนลุกเกรียว เธอพลิกร่างกลับไปหาเขา อยากจะดูใบหน้าหล่อเหลาของพี่นาในยามหลับ
“อ๊ะ!” เธอรีบยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกโพลงราวกับเห็นผี
ใบหน้าของผู้ชายที่หลับใหลอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่พี่นาที่เธอใฝ่ฝัน แม้จะคมเข้ม ขนตาหนา และมีสันกรามเป็นแนวชัด แต่.....
‘นรกแล้ว! ฉันขึ้นเตียงกับไอ้บ้านี่ได้ยังไง?’
เธอตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เปลือกตาของณัฐวุฒิขยุกขยิก น้ำฟ้าได้สติ ค่อยๆ จับแขนของเขาออกจากเอวของตัวเอง ถดร่างถอยออกจากผ้าห่มลงด้านข้างเตียง ปลายเท้าเธอเตะเข้ากับกางเกงผ้าของตัวเองพอดี เธอรีบคว้าเอากางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่กองอยู่ข้างบนกางเกงขึ้นมาสวมแล้วใส่กางเกงโดยไม่ละสายตาจากผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง เธอมองไปอีกก็เห็นเสื้อยืดเอวลอยถูกโยนไปพาดบนโซฟา
‘บ้าจริง บราฉันล่ะ?’
เธอก้มลงกับพื้นมองใต้โซฟา กวาดตามองอย่างไรก็หาสิ่งนั้นไม่เห็น จำต้องสวมเสื้อยืดไปก่อน พอย่องมาถึงปลายเตียงสายตาพลันสะดุดกับเสื้อคลุมแบรนด์เนมของตน
“อย่าเพิ่งไปนะ” ณัฐวุฒิละเมอออกมา
น้ำฟ้าตะลึง เธอแทบจะหยุดหายใจด้วยความลุ้นว่าเขาจะตื่นขึ้นมา พอรออยู่ชั่วอึดใจเขาก็ยังหลับอยู่ เธอยุติการตามหาบราเซียร์ตัวงาม รีบย่องออกจากห้องราวกับกำลังหนีตาย
พอเข้าไปในห้องพักของตนเองได้ น้ำฟ้าก็ตบอกตัวเองแรงๆ สองสามครั้งก่อนจะพ่นลมฟู่ออกมาจากปาก เธอเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วลงไปนอนแช่ ค่อยๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
“บ้าชิบ ครั้งแรกของฉันที่อยากจะให้เป็นพี่นา กลับเป็นไอ้บ้านั่นซะได้ แต่ก็ช่างเถอะ คงจะมีแค่วันเดียวนี่ล่ะ ดีนะที่ยังใส่ถุง ไม่งั้นฉันช็อกแน่”
เธออาบน้ำแต่งตัวแล้วโผเผลงจากห้อง พอเข้าไปในลิฟต์จึงค่อยรู้ตัวเธอขาสั่นเล็กน้อย
“คุณฟ้า เมื่อคืนเป็นไงคะ?”
น้ำฟ้าสะดุ้ง หันขวับไปมองพิมลักษณ์ “โผล่มาเงียบๆ ฉันตกใจนะ”
“ทำไมหน้าซีดแบบนั้นคะ?”
“เออ” หญิงสาวยกมือขึ้นลูบหน้า “เมื่อคืนฉันนอนน้อยน่ะ”
“คุณฟ้าปรับความเข้าใจกับท่านประธานหรือยังคะ?”
“ยัง”
“เมื่อคืนบุกเข้าห้องท่านประธานไม่ได้เหรอคะ?”
“อือ” น้ำฟ้าตอบไม่เต็มเสียง “อย่าถามมากเลยน่า ไปกินข้าวเช้ากันเถอะ ฉันหิวมากเลยตอนนี้”
ณัฐวุฒิลุกขึ้นมาก็พบว่าข้างกายว่างเปล่า เขายกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเรื่องดีๆ บนเตียงเมื่อคืน เขาดื่มไวน์องุ่นไปหลายอึกทำให้เกิดความปั่นป่วนภายใน ทั้งอาการแพ้และความรุ่มร้อนที่แผดเผาอยู่ภายใน พอคิดดูให้ดีน่าจะมีคนที่รู้ว่าเขาแพ้ของสิ่งนั้นจึงได้เอามาใส่ในขวดน้ำดื่มประจำตัว
‘เจตนาของคนที่ทำ ต้องไม่ดีแน่ ใครกันเอาไวน์องุ่นมาใส่ไว้?’
เขาเหลือบมองในถังขยะใบเล็กที่มีเศษถุงยางอนามัยใช้แล้วถูกทิ้งไว้สามชิ้น น้ำฟ้าที่คิดจะบุกเข้ามาปรับความเข้าใจกับธนา ถูกเขาอุ้มขึ้นเตียง ตัวเธอมีกลิ่นไวน์องุ่นด้วยเหมือนกัน
“อาบน้ำแล้วไปตามหาผู้หญิงหน้าหนาคนนั้นดีกว่า”
เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปห้องอาหารเช้า น้ำฟ้ากำลังตักข้าวต้มใส่ปากเป็นคำสุดท้าย พอเหลือบเห็นสายตาอาฆาตที่สาดมาทางตน เธอก็พลันขนลุกเกรียว รีบหลุบตาลงต่ำ
ณัฐวุฒิก้าวเร็วมายืนอยู่ต่อหน้า “ตื่นเช้าดีนี่”
หญิงสาวทำหูทวนลม พิมลักษณ์ได้ยินคำทักทายนั้นก็เงยขึ้นมอง เธอทำหน้าประหลาดใจที่เห็นเลขานุการของท่านประธานเข้ามาทักทายน้ำฟ้าก่อนเป็นครั้งแรก
“คุณฟ้า แน่ใจเหรอว่าจะทำตัวไม่ได้ยินคำทักทายของผม?”
***************
- ผู้เขียน
