ขย้ำเด็กขัดดอก

“ฮื่อๆๆ อึก...ฮื่อๆ ...เรา...อึก...ไม่มีทางอื่นเลยเหรอจ๊ะแม่” แป้งหอมฝืนพูดผ่านก้อนสะอื้น เงยหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตามองผู้เป็นแม่ ด้วยแววตาเศร้าสร้อยและหมดหวัง หลังจากทราบจากพ่อและแม่ ว่าพรุ่งนี้เธอต้องไปทำหน้าที่ขัดดอก ให้เจ้าหนี้ที่พ่อและแม่เอาที่นา ที่บ้านไปจำนองไว้ แต่เพราะพืชผลทางการเกษตรไม่ได้ตามที่คาดหวัง ทำให้บุพการีทั้งสองไม่มีเงินทองไปไถ่ถอนที่ทำกิน เจ้าหนี้จึงยื่นข้อเสนอ ให้พ่อกับแม่พาเธอไปขัดดอก “เราไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้วลูก ถ้าหนูไม่ทำ เราก็จะไม่มีที่นาทำกินบ้านก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน ลำพังพ่อกับแม่ไม่เท่าไหร่ แต่แป้งร่ำน่ะสิยังเล็กนัก” แป้งหอมหันกลับไปมองน้องสาววัยสิบขวบ ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเสื่อ น้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้นกว่าเดิม โผลเข้าไปกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ไหว ในโลกปัจจุบัน ที่เทคโนโลยีก้าวล้ำไกลไปถึงไหนต่อไหน แต่ใครจะรู้ว่ามุมหนึ่งของประเทศ ยังมีหมู่บ้านที่ยังไม่เจริญมากนัก ชาวบ้านยังคงทำไร่ ไถนา ปลูกผักสวนครัวและเลี้ยงสัตว์ เพื่อใช้เป็นอาหารยังชีพ แม้จะมีไฟฟ้าเข้ามาเพื่ออำนวยความสะดวก แต่เทคโนโลยีต่างๆ ก็ยังคงมาไม่ถึง “แม่กับพ่อขอโทษนะลูก” นางจำปาลูบศีรษะบุตรสาว น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมา จากความเจ็บปวดรวดร้าวปานใจจะขาด ไฉนเลยคนเป็นแม่อย่างนาง จะไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อนางและสามี ไม่มีทางเลือกที่ดีมากไปกว่านี้เลยจริงๆ ชัยยืนมองภรรยาและบุตรสาวนั่งร้องไห้กอดกันด้วยความสะเทือนใจ หัวใจของคนเป็นพ่อ มีหรือที่จะไม่เจ็บปวดเสียใจ แต่ตนคิดว่า การที่ยอมให้บุตรสาวไปขัดดอกกับนายทุน ที่ตนและภรรยาไปกู้หนี้ยืมสินมาลงทุน อย่างน้อยบุตรสาวของตนก็จะได้ไม่ลำบอก หากทำตัวดีและนายทุนเอ็นดู วันข้างหน้าบุตรสาวของตนอาจจะสบาย อยู่บนกองเงินกองทองก็เป็นได้